Rafael de Leon, poet dhe tekstshkrues i njohur, lindi në Sevilje më 1908 dhe ndërroi jetë në një ditë si sot në Madrid në vitin 1982. Shkroi poezi dhe këngë si të famshmit Sytë e gjelbër, La parrala, Tatuazh o Gjithmonë Sevilja. Ndër krijimtarinë e tij lirike është edhe kjo përzgjedhje e sonete zgjedhur. Për ta kujtuar ose zbuluar atë.
Rafael de Leon
Nga një familje aristokrate, ai trashëgoi tre tituj. Ai kishte një edukim shumë fetar në fëmijërinë e tij dhe më vonë shkoi në Granada për të studiuar Drejtësi. Aty u takua Federico Garcia Lorca. Pasi mbaroi trajnimin e tij akademik, ai u kthye në Sevilje dhe hyri në muzikë dhe teatër. Pikërisht në këtë fazë ai fillon të bashkëpunojë në kompozimin e teksteve. Ai gjithashtu shkroi skenarë për filma, por pa shumë sukses, dhe u fokusua në poezi dhe shkrimin e këngëve. Mund të konsiderohet se i përkiste Gjenerata e 27, edhe pse ka rënë në harresë të padrejtë.
Rafael de León - sonete
sonet
Duke pirë pranverën e ëmbël
pasditja buzë lumit më befasoi
dhe mund të mendoja me dëshirën time
idili i ujit dhe i palmës.
U pëllumba lakuriq në rezervuarin e peshkut
duke kërkuar një zemër si e imja,
dhe nuk gjeta far apo anije
për të më dhënë sinjale flamuri.
Nata po hidhej përgjatë bregut
dhe veshi kokën time të çrregullt
buza jeshile-blu e tehut të saj.
Por kur pasuria ime po mbytej,
era donte të dërgonte lëvizjen time
shpëtimtari i bardhë i hënës.
I vdekur nga dashuria
Nuk e di krahu im, as këmba ime,
as fija e zërit tim, as beli im,
As hëna që është brenda nuk e di
në kopshtin tim të dashurisë dhe ngrohtësisë.
Dhe unë kam vdekur, po, si një tender
trëndafil, ose një gazelë në fushë,
si uji i rrumbullakët në sternë
ose një qen me dhëmbë të verdhë.
Dhe sot është Corpus Christi, Zot, unë kam ecur
kufoma ime, e dashurisë së ndriçuar,
si një dordolec i keq.
Njerëzit, pa habi, më kanë parë
dhe askush nuk e ka hequr kapelen
të më lutesh një trishtim Ati ynë.
Sentinel i dashurisë
Të vendosa pas murit përballë meje
për t'ju mbajtur më mirë,
dhe unë të kujdesa për ty, oh, dashuri çdo ditë
me bajonetë dhe përkrenare ushtari.
Të kam dashur aq shumë, aq shumë, sa njerëz
Ai më drejtoi me gisht si një person i goditur nga murtaja;
por sa i lumtur isha në urë
e dashurisë sate, o lumi im i tejmbushur.
Një ditë më the: – Nuk të dua…-;
dhe muri im prej qelqi dhe çeliku
Me zërin tënd ai ra në tokë në një copë rrënoje.
Pështyma në gojën time u shndërrua në dëborë,
dhe vdiqa si një zymbyl i shkurtër
duke u mbështetur në trëndafilin në shpatullën tuaj.
Dyshim
Pse keni rrathë të zinj poshtë syve këtë pasdite?
Ku ishe, dashuri, në mëngjes herët,
kur kërkova zbehjen tënde frikacake
në borë pa diell në jastëk?
Ju keni një vijë të ftohtë të buzëve,
ftohtë nga ndonjë puthje e paguar keq;
puthje që nuk e di kush do ta jepte,
por jam i sigurt që ju kanë dhënë.
Çfarë kadifeje të zezë të bën të dashurosh
profili i syve të tu të grurit të mirë?
Çfarë damari apo hartë blu të dënon
tek kamxhiku mjaltë i dënimit tim?
Dhe pse ma shkaktove këtë dhimbje?
Nëse e dini, oh dashuri! se jam shoku yt?
Unë kam nevojë për ju, praninë tuaj
Unë kam nevojë për ju, praninë tuaj,
nga çmenduria jote e lumtur në dashuri.
Nuk e duroj dot që ta pushtojë shtëpinë time
zymtësinë pa buzë të mungesës sate.
Unë kam nevojë për ju, mëshira juaj,
nga furia e dritës së shikimit tënd;
ajo flakë e kuqe dhe e jashtëzakonshme
që më imponon, dashuri, pendim.
Unë kam nevojë për frerët e mendjes suaj
dhe megjithëse ndonjëherë krenaria jote më torturon
Unë nuk jap dorëheqjen nga pozicioni im i dashnorit.
Kam nevojë për mjaltin e butësisë sate,
metali i zërit tuaj, ethet tuaja.
Unë kam nevojë për ty, kam nevojë për ty.
Takimi
Unë u përplasa me ju në pranverë,
një pasdite me diell, e hollë dhe e bukur,
dhe ti ishe një kacavjerrës në shpinë time,
dhe në belin tim, fjongo dhe gjarpër.
Ti më ke dhënë butësinë e dyllit tënd,
dhe unë të dhashë kripën e kripës sime.
Dhe ne lundrojmë së bashku, pa flamur,
nëpër detin e trëndafilit dhe të gjembave.
Dhe pastaj, për të vdekur, për të qenë dy lumenj
pa oleandra, të errët dhe bosh,
për gojët e ngathët të njerëzve….
Dhe pas, dy hëna, dy shpata,
dy bel, dy gojë të lidhura
dhe dy harqe dashurie të së njëjtës urë.
(Nga Katër Katër Sonete Dashurie)
I
Duke thënë "Të dua" me një zë të mbuluar
dhe puth ëmbëlsisht buzët e tjera,
Nuk është të kesh qenie, është gjetja e burimit
që na jep gojën në dashuri.
Një puthje e tillë nuk do të thotë asgjë,
Është hiri i dashurisë, jo llavë e valë,
se në dashuri duhet të jesh gjithmonë prezent,
mëngjes, pasdite, natë dhe agim.
Çfarë i dashur është më kërriç se qengji,
më shumë gjemb se lule, diell, jo yll,
qen në zemër, qiri i gjallë…
E jona nuk është kështu, pse të gënjejmë veten?
Gjëja jonë është të lundrojmë pa u takuar me njëri-tjetrin,
rrëshqitje, dashuri, arrogancë.