Rubén Darío dhe Jorge Guillén janë dy e madhe e poezisë universale në spanjisht dhe të dyja ndajnë ditën e lindjes, e cila është sot. Vështirë të mos i kesh lexuar ndonjëherë. Referencat e modernizmit dhe gjeneratës së '27Të dyja janë thelbësore në ndërtimin e një poezie të re. Për t'i kujtuar ata atje disa vargje në formën e soneteve dhe poezi të shkurtra.
Ruben Dario
Ata e pagëzuan atë si Felix Rubén García Sarmiento en Nikaragua në 1867, por ai njihet në të gjithë botën me pseudonimin e tij: Rubén Darío. U bë referenca maksimale e modernizmit në spanjisht, kryesisht me punën e tij Blu, megjithëse kishte ndikime edhe nga shkrimtarët francezë. Si tituj themelorë që kemi Kaltroza, Këngë epike për lavditë e Kilit, Rima, kushtuar Bécquer, Kënga e vjeshtës në pranverë o Këngë të jetës dhe shpresës.
Margarita
A e mbani mend që donit të ishit Margarita
E bukur? Fiksuar në mendjen time fytyra juaj e çuditshme është,
kur kemi darkë së bashku, në takimin e parë,
Në një natë të gëzueshme që nuk do të kthehet më
Buzët e tua të kuqe flakë të purpurtë të mallkuar
ata pinë shampanjë nga baccarat e hollë;
gishtat e tu qepen nga margarita e bardhe,
"Po ... jo ... po ... jo ..." dhe e dinit se ai tashmë ju adhuronte!
Atëherë, o lule e Histerisë! keni qarë dhe keni qeshur;
puthjet e tua dhe lotët e tu kisha në gojën time;
qeshjet tuaja, aromat tuaja, ankesat tuaja, ato ishin të miat.
Dhe në një pasdite të trishtuar të ditëve më të ëmbla,
Vdekja, xhelozja, për të parë nëse më donit,
Ashtu si një margaritë dashurie, ajo ju çngjyrosi!
sonet
Ky Don Ramon i madh me mjekër dhie,
buzëqeshja e të cilit është lulja e figurës së tij,
duket si një zot i vjetër, krenar dhe i pakapshëm,
le ta gëzojë në ftohtësinë e skulpturës së tij.
Bakri i syve të tij shkëlqen për një moment
dhe jep një flakë të kuqe pas një dege ulliri.
Kam ndjenjën që ndiej dhe që jetoj
pranë tij një jetë më intensive dhe më e vështirë.
Ky Don Ramon del Valle-Inclán i madh më shqetëson,
dhe përmes zodiakut të vargjeve të mia aktuale
më zhduket në vizione poetike rrezatuese,
ose më thyen në një dështim xhami
Unë e kam parë atë duke shigjetuar nga gjoksi i tij
shtatë mëkatet vdekjeprurëse fillojnë.
Jorge Guillen
Lindur në Valladolid Më 1893, si i ri u diplomua Filozofi dhe Letra dhe po udhëtonte nëpër Evropë. Ishte rreth kësaj kohe që ai filloi të shkruante një vepër që do të ribotohej disa herë ndërsa shtonte poezi: Këndim. Ai gjithashtu botoi poezitë e para që e bënë të njohur në disa revista letrare.
Ai punoi si një lexues spanjoll në Sorbonës, u burgos gjatë Luftës Civile pas së cilës ai shkoi në mërgim për t'u vendosur në Shtetet e Bashkuara si profesor në universitete të ndryshme, Harvard midis tyre. Guillén i përkiste Gjeneratës së 27 dhe fitoi disa çmime, përfshirë këtu Cervantes, të cilën e keni pranuar në 1976.
lakuriq
E bardhë, rozë ... Blues pothuajse i venitur,
i tërhequr, mendor.
Pikat e dritës latente japin sinjale
të një hije të fshehtë.
Por ngjyra, e pabesë ndaj errësirës,
konsolidohet në masë.
Shtrirë në verën e shtëpisë,
një mënyrë ndriçohet.
Qartësia e mprehur midis profileve,
kaq qetesi e paster
që priten dhe asgjësohen me skajet e tyre
konfuzione të ndyra.
Mishi është lakuriq. Provat tuaja
zgjidhet në qetësi.
Monotoni e drejtë: e mrekullueshme
lartësia e pranisë.
Plotësi e menjëhershme, pa atmosferë,
të trupit femëror!
Asnjë bukuri: as zëri, as lulja. Destinacioni?
Oh e pranishme absolute!
Sigurisht
Shikoj prapa, në vitet, larg,
Dhe kaq shumë perspektivë po thellohet
Kjo nga kufiri mezi është gjallë
Imazhi i paqartë në pasqyrat e mia.
Por të shpejtë ende fluturojnë
Rreth disa kullave, dhe atje lart
Fëmijëria ime soditëse vazhdon.
Vreshtat e mia të vjetra tashmë janë verë e mirë.
Pasuri të pafavorshme ose të begatë nuk e parashikoj.
Tani për tani unë ndalem në të tashmen time,
Dhe megjithëse e di atë që di, padurimi im nuk vlerëson.
Ndërkohë, para syve, e ardhmja
Me ben me te holle delikatesisht,
Më e vështirë, më e brishtë, më e pakët.