Rafael Montesinos ishte një poet sevilian i lindur në vitin 1920. Sot shënon një të re aniversario e tij vdekja dhe për ta kujtuar atë aty shkon përzgjedhje poezish Nga puna e tij.
Rafael Montesinos
Pasi kaloi vitet e tij të hershme dhe adoleshencën në Sevilje, ai u vendos Madrid në fillim të viteve 40. Të asaj kohe janë edhe poezitë e para të tij. Ai fitoi disa çmime letrare si Ateneo de Madrid, Ciudad de Sevilla apo Letërsia Kombëtare. Dhe ai u quajt gjithashtu Biri i preferuar i Andaluzisë.
Disa tituj të veprës së tij janë balada e dashurisë së pari, Antologji poetike o koha në krahët tanë. Dhe disa kritikë e konsiderojnë atë në nivelin e bashkatdhetarit të tij Gustavo Adolfo Becquer.
Rafael Montesinos - Poezi të zgjedhura
fabula e pemës së limonit
nën pemën e limonit
vajza më tha:
-Unë të dua.
Dhe fillova të mendoj
ishte më mirë se korja.
I hodha bukën e grirë.
nën pemën e limonit
vajza me dha puthjen e saj
Së pari
dhe së bashku pamë rënien
limonët në tokë,
afër agimit.
nën pemën e limonit
vajza më tha një ditë:
-Po vdes.
Dhe nuk di ku të shkoj më
që më kujton korija e limonit
hirin e profilit tuaj.
tek një adoleshent
sepse në gjakun tënd kishte
shtatëmbëdhjetë kuaj që galopojnë,
në mëkatin e ëmbël të mishit
ju dhe unë takohemi
se dashuria kthehet papritur një ditë,
ashtu si kthehet pema
nga dimri shterpë në më të gjelbërt
gënjeshtra e verës.
sepse në gjakun tënd kishte
shtatëmbëdhjetë kuaj që galopojnë,
ne zemren qe deshe
arri dhe ti qëndrove në duart e mia.
zemra ime është vetëm dhomë
nga zemra. E lashë të harruar
në një tokë të kuqe me ullishte
ku gjithçka është më e qartë
Lëreni të qajë. vetëm mua më shërben
për një dashuri të largët
Por trupin tënd e mata me puthjet e mia
puthjet e tua me buzet e mia,
për hënat e larta të gjoksit tuaj
Unë kam qenë një poet romantik
sepse në gjakun tënd ishin shtatëmbëdhjetë
kuaj galopante
Elegjia para një portreti të fëmijërisë sime
Pse kaq serioze, më thuaj, me dorën në ballë,
marinar pa dete për të lundruar? Si tani,
zemra kishte një ëndërr adoleshente
dhe një burrë -nuk ka rëndësi.-. fundoset në kohën e gabuar
Gjashtë vitet e tua e dinin që Zoti më kishte dhënë
një dritë që nuk mbaron dhe një botë që nuk e dua.
Ju tashmë ishit të pushtuar nga dashuria dhe në dashuri.
Ti ke vdekur për të njëjtat gjëra që unë vdes.
Më mëson ai vështrim i trishtuar -vështrimi im
se kishit një parashtrim të gjithçkaje që erdhi më vonë.
Qëndrove në atë karton të vogël,
Shkova nëpër botë. Pjesa tjetër, shihni.
letrilla
më gënje dashurinë tënde, tani
se unë besoj në ju ne krevat,
në krahët e mi të ngushtë
gjaku juaj i natës vonë
Së shpejti, agimi vjen!
Më gënje, dashuri, më gënje
se do pendohem.
Oh, sa e trishtueshme është të të shoh
duke u përpjekur të më trembë
me një zjarr tjetër Mëkati
është të të lë dhe të mos të ketë.
Shiko, vajzë, atë Vdekje
Unë i kam thënë gjithmonë për ty...
Dhe nuk do të pendohem.
Shkoni buzët e mia të djathta,
tani që askush nuk na shikon,
drejt gënjeshtrës së ëmbël
ngritur nga gjoksi juaj.
buzët e mia mbeten të zbërthyera,
Tani që askush nuk na sheh
dhe do pendohem.
Unë jam vetëm pasdite. shikoj larg...
Unë jam vetëm pasdite. Unë shikoj larg
dëshpërimisht larg mbeten
përmes ajrit fjalët e fundit
e të dashuruarve që largohen.
Retë e dinë se ku po shkojnë, hija ime
ajo kurrë nuk do ta dijë se ku e çon dashuria.
A i dëgjon retë që kalojnë, më thuaj, a dëgjon
rrëshqitja në bar trishtimi im?
Askush nuk e di se çfarë dua. Askush nuk e di
se po të vinte dashuria solli pikëllimin e saj.
Unë jam vetëm pasdite dhe shikoj larg.
Nuk e di ku më vini në venat e mia.
Ti i le duart e mia, jo shpirtin tim.
Ne ndajmë malet, erërat, datat.
Dashuria, kur nuk e presim,
ne shihemi në mungesë.
jam ne vetmi. Shikoj në distancë
errësojnë pasdite dhe trishtimin tim.
Unë jam duke menduar për ju dhe unë jam duke menduar
se ndoshta në vetmi mendon edhe për mua.
Burimi: Një zë i ulët