Çdo ditë është një ditë e mirë për të kujtuar dhe lexuar Donin Francisco de Quevedo dhe Villegas, një nga shkrimtarët më të famshëm të Mosha e artë dhe të të gjitha kohërave. Por sot ka një arsye më të madhe pse a përvjetori i ri i vdekjes së tij në 1645Me Ishte në Villanueva de los Foshnjat, një qytet i bukur La Mancha afër imit, ku ai është varrosur. Pra shkon kjo szgjedhja e 7 soneteve të tij.
Sonete
P DRCAKTIMI I DASHURIS
Po digjet akulli, është zjarri i ngrirë
është një plagë që dhemb dhe nuk mund të ndihet,
është një e mirë e ëndërruar, një dhuratë e keqe,
është një pushim i shkurtër shumë i lodhshëm.
Shtë një mbikëqyrje që na jep kujdes,
një frikacak me një emër të guximshëm,
një shëtitje e vetmuar mes njerëzve,
një dashuri vetëm për t’u dashur.
Shtë një liri e burgosur
që zgjat deri në parazizmin e fundit,
sëmundje që rritet nëse shërohet.
Ky është fëmija i Dashurisë, kjo është humnera juaj:
shikoni çfarë miqësie do të ketë me asgjë
ai që është në kundërshtim me veten e tij në gjithçka.
Ishte një ëndërr Dje, NESR DO T BE JET E TOK ... ...
Ishte një ëndërr dje, nesër do të jetë tokë.
Pak para asgjëje, dhe pak pas tymit!
Dhe ambiciet e fatit, dhe supozoj
vetëm tregoni gardhin që më mbyll!
Lufta e shkurtër e luftës së rëndësishme,
në mbrojtjen time, unë jam një rrezik i madh,
dhe ndërsa konsumoj veten me armët e mia,
aq më pak trupi që më varros më pret.
Nuk është më dje, e nesërmja nuk ka ardhur;
sot ndodh dhe është dhe ishte, me lëvizje
që më çon drejt vdekjes.
Hoes janë koha dhe momenti
se me pagesën e dhimbjes dhe kujdesit tim
ata gërmojnë në jetesën time monumentin tim.
PEFRCAKTIMI I DASHURIS
E lus atë? Mos më përbuz? Duajeni atë
Ndiqe ate? Fend? Rrëmbej atë? Zemërohesh?
Të duash dhe të mos duash? Duke e lënë veten të prekë
tashmë një mijë bindje qëndrojnë të patundura?
E ke mire? Mundohuni të shkëputeni?
Luftoni në krahët e tij dhe zemërohuni?
E puth pavarësisht vetes dhe ajo ofendohet?
Mundohuni, dhe të mos jeni në gjendje, të më shkarkoni?
Më thoni ankesa? Qortoni shijen time?
Dhe së fundi, për rrahjet e nxitimit tim,
ndalo vrenjtjen? Mos tregoni neveri?
Më lejoni të heq bluzën?
E gjeni të pastër dhe përshtateni ashtu apo jo?
Kjo është dashuri dhe pjesa tjetër është e qeshur.
KOT K SERKON QETANSI N IN DASHURI
Unë përqafoj hijet e arratisura,
në ëndrra shpirti im lodhet;
Unë kaloj duke luftuar vetëm natën dhe ditën
me një goblin që mbaj në krahë.
Kur dua ta lidh më shumë me kravata,
dhe duke parë djersën time më devijon,
Unë kthehem me forcë të re në kokëfortësinë time,
dhe temat me dashuri më copëtojnë.
Unë do të hakmerrem për veten në një imazh të kotë
që nuk më lë nga sytë;
Bëj tall me mua, dhe nga tallja me mua, vrapo me krenari.
Filloj ta ndjek, më mungon energjia,
dhe si ta arrij atë dua,
I bëj lotët të vrapojnë pas saj në lumenj.
ME SHEMBUJ TREGON FLORA SHKURTR
E T BE BUKURIT, T NOT MOS E D DMTOJ
Rinia e vitit, ambicioze
turp i kopshtit, i mishëruar
rubin aromatik, goditje e shkurtuar,
gjithashtu të vitit të bukur të supozimit:
shfaqja e harlisur e trëndafilit,
hyjnia e fushës, ylli i mbrojtjes,
pema e bajames në lulen e vet me borë,
çfarë të parashikoni për nxehtësinë osa:
qortimet janë, o Flora! memec
e bukurisë dhe krenarisë njerëzore,
që i nënshtrohet ligjeve të luleve.
Mosha juaj do të kalojë ndërsa ju dyshoni,
nga e djeshmja do të duhet të pendohesh nesër,
dhe vonë, dhe me dhimbje, do të jeni të matur.
KRAHASONI FJALN E DASHURIS S TIJ ME
E NJ A RRJEDHI
E shtrembër, e pabarabartë, e butë dhe me zë të lartë,
ju rrëshqitni fshehurazi midis luleve,
duke vjedhur rrjedhën nga nxehtësitë,
e bardhë në shkumë, dhe bionde si ari.
Në kristale shpërndani thesarin tuaj,
Plektrum i lëngshëm për dashuritë fshatare,
dhe akordim me litarë bilbili,
Ti qesh të rritesh, me të cilën unë qaj
Gotë në lajka qesharake,
i gëzuar shkon në mal dhe i vrullshëm
thinjur me shkumë me rënkim.
Jo ndryshe zemra e kujdesshme,
në burg, ka ardhur për të qarë,
gazmor, i paqëllimshëm dhe i sigurt.
DASHURIA E LAMENTIMIT DHE POSTERIORIT
NDIJA E DASHURIS
Nuk më vjen keq të vdes, nuk kam refuzuar
mbaroj jeten, as nuk jam shtirur
zgjas këtë vdekje, e cila ka lindur
në të njëjtën kohë me jetën dhe kujdesin.
Më vjen keq që po largohem i pabanuar
trupi që shpirti i dashur ka ngjeshur,
braktis një zemër gjithmonë në
ku mbretëroi e gjithë dashuria.
Shenjat më japin zjarrin tim të përjetshëm që digjet,
dhe nga një histori kaq e gjatë zemërthyer
britma ime e butë do të jetë vetëm një shkrimtar.
Lisi, kujtesa po më thotë,
sepse unë vuaj nga ferri lavdinë tënde,
që thërret lavdi kur vuan vuajtjet.