Këto ditë jam duke udhëtuar nëpër Kubë, ku kam shkuar vetëm me një fletore të madhe dhe një stilolaps që deri sa ta lexoni këtë mund të ketë mbaruar. Për atë arsye, dhe sepse e bëj gjithmonë kur nuk mund të shkruaj në situ, Unë nuk mund të mendoj për një mënyrë më të mirë për t'ju inkurajuar që të shkëputeni sesa përmes letrave, më saktësisht përmes letërsisë për të udhëtuar. Historia e mëposhtme, 21 Rruga Princeshë, u shkrua gjatë një udhëtimi në Indi, ku takuam shumë njerëz, përfshirë njeriun me një emër të trilluar, i cili luan në leximin vijues.
Ne udhetojme?
Iravan nuk kishte grua dhe fëmijë. Hobi i tij i vetëm ishte të vështronte në rrugë me një vështrim të zbrazët dhe një buzëqeshje beta, lloji që nuk zbehet kurrë. Ai më frymëzoi me butësi dhe pak trishtim, por unë ende nuk e dija pse. Pasi më tregoi për musonin dhe një Perëndim që ai psherëtiu fshehurazi nga trotuari, ai më ftoi në shtëpinë e tij, duke e lënë derën hapur. Brendësia e shtëpisë dukej si një dyqan antikesh me aromën e masalës. Kishte një biçikletë të izoluar në cep të dhomës, një skulpturë shumëngjyrëshe të Lakhsmi dhe një divan që një oficer Raj anglez duhet ta ketë harruar në kopshtin e tij ekzotik shekuj më parë. Një perde e purpurt mbronte një ndërtesë të kamufluar të errët në fund të një korridori.
Mikpritësi nuk më pyeti se çfarë doja të pija, ai thjesht erdhi me dy gota uiski dhe ujë që unë e piva pak nga pak, ndërsa ai merrte slugs më të gjatë. Ai më tha se vite më parë kishte udhëtuar si marinar në një anije që transportonte arra kokosi në vendet e Mesdheut dhe se ishte i dashuruar me Barcelonën. Vështrimi i tij dukej sikur fluturonte, tani më shumë se kurrë, në vende të tjera. Atëherë ai filloi të më tregonte anekdota për jetën në bord, për njerëzit me kaq shumë kombësi që punonin në anije dhe për një mikun e tij, emrin e të cilit as nuk e mbaj mend, për të cilin shpejt më tregoi një foto. Ata të dy u shfaqën, të rinj dhe të lumtur, të veshur me uniforma të bardha detare, ndërsa secili mbante një kokosit në secilën dorë. "Shoku më i mirë", vazhdonte të thoshte. Dhe sytë e tij po turbulloheshin. Ai shpejt e ndryshoi temën, mbase pasi ishte në dijeni të eksitimit të çastit dhe vazhdoi të më pyeste për Spanjën. Ne e shfrytëzuam rastin për të krahasuar vlerat në secilin vend dhe ai filloi të tërbohej kundër një brezi të ri hindu, në të cilin marrëdhëniet njerëzore ishin ende subjekt i kodeve morale disi të vjetruara. Duke e parë duke folur, ai dukej njeriu më i shenjtë në botë, i vetëdijshëm për kohën dhe vendin në të cilin kishte jetuar. E pyeta pse nuk mendoi të qëndronte në Evropë, por ai nuk u përgjigj, mbase nga frika e pranimit se ishte skllav i kulturës së tij, prandaj qëndronte gjithmonë i vetëm në rrugë, në kurriz të një mundësi e re për të hyrë në shtëpinë e tij.
Para se të largohesha, ai shikoi përsëri foton dhe më tha se shoku i tij ishte i martuar, kishte fëmijë dhe jetonte në Madras. Ai më tha se nuk e kishte parë prej vitesh. Ai nuk po qante më, por ishte ende i trishtuar dhe arsyeja nuk ishte për një çështje të thjeshtë të distancës.
Ai më eci drejt derës pas gjysmë ore bisede miqësore dhe e la derën përsëri të hapur, ndoshta duke pritur që ndryshimet të kapeshin para se të ishte tepër vonë.
Shpresoj se ju ka pelqyer.
Cilit libër i drejtohesh zakonisht kur dëshiron të udhëtosh?
Perqafime,
A.