Pangalawang bahagi ng pagsusuri ng mga kwento ng manunulat ng Argentina JJorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo. Upang mabasa ang unang bahagi pindutin dito. Ang mga ipinapakita ko ngayon ay mula sa kanyang libro Mga kathang-isip (1944): dalawang kwento mula sa unang bahagi, Ang hardin ng mga landas na se tinidor, at isa sa pangalawa, Mga Artifice.
Ang Library ng Babel
Nagsulat lang ako ng infinite. Hindi ko naibagay ang adjective na iyon sa labas ng retorikal na pasadyang; Sinasabi ko na hindi makatuwiran na isipin na ang mundo ay walang hanggan. Ang mga naghuhukom na limitado ang postulate na sa mga malalayong lugar ang mga corridors at stairway at hexagons ay hindi maisip na tumigil - na walang katotohanan. Yaong naisip ito nang walang mga limitasyon, kalimutan na ang posibleng bilang ng mga libro ay mayroon ang mga ito. Nangangahas akong imungkahi ang solusyon na ito sa dating problema: Ang library ay walang limitasyon at pana-panahon. Kung ang isang walang hanggang manlalakbay ay tatawid nito sa anumang direksyon, papatunayan niya makalipas ang daang siglo na ang parehong dami ay inuulit sa parehong karamdaman (na, paulit-ulit, ay isang order: Order). Ang aking kalungkutan ay nagagalak sa kaaya-ayang pag-asang iyon.
Ang unang kwento ay nagsasabi sa amin tungkol sa sansinukob, De ang kalikasan ng Diyos, at ng azar. Ginagawa ito sa pamamagitan ng a talinghaga: na ng a aklatan, isang malaking gusali ng hexagonal at magkaparehong mga gallery, na kumakatawan sa katotohanan, o sa cosmos. Sa kanya, ang parehong dami, pagkatapos ng lahat na nakakaalam kung taon o millennia, ulitin nila ang kanilang sarili nang walang hanggan ng maraming beses. Sa gayon ang kuwento ay nanliligaw sa ideyang Nietzschean ng walang hanggang pagbabalik ng magkapareho.
Ang Halamanan ng Mga Path ng Paghahanap
Ang Halamanan ng Mga Path ng Paghahanap ito ay isang hindi kumpleto, ngunit hindi huwad, imahe ng sansinukob habang ipinaglihi ni Ts'ui Pên. Hindi tulad nina Newton at Schopenhauer, ang kanyang ninuno ay hindi naniniwala sa isang pare-parehong, ganap na oras. Naniniwala siya sa walang katapusang serye ng mga oras, sa isang lumalagong at nahihilo na network ng magkakaibang, nagtatagpo at magkatulad na oras. Ang web ng mga oras na ito na lumalapit, nag-iisa, nag-intersect o hindi pinapansin sa loob ng maraming siglo, ay sumasaklaw sa lahat ng mga posibilidad. Wala tayo sa karamihan ng mga panahong iyon; sa ilang mga mayroon ka at hindi ako; sa iba, ako, hindi ikaw; sa iba, pareho. Sa ito, kung aling isang kanais-nais na pagkakataon ang naghihintay sa akin, nakarating ka sa aking bahay; sa isa pa, ikaw, kapag tumatawid sa hardin, natagpuan mo akong patay; sa isa pa, sinasabi ko ang parehong mga salitang ito, ngunit ako ay isang pagkakamali, isang aswang.
"Sa kanilang lahat," hindi ko binigkas nang walang kilig, "Pinasasalamatan ko at iginagalang ang iyong libangan ng hardin ng Ts'ui Pên."
"Hindi naman," nakangising bulong nito. Patuloy na tinidor ang oras sa hindi mabilang na futures. Sa isa sa kanila ako ang kanilang kalaban.
Ang Halamanan ng Mga Path ng Paghahanap Ito ay isa sa mga pinaka-kagiliw-giliw, sikat at nakapupukaw na kwento ng manunulat ng Argentina. A talinghaga ng oras (sa parehong paraan tulad ng Ang Library ng Babel ito ay mula sa kalawakan) hanggang sa a kathang-isip na nobelang Tsino. Sa ito ang lahat ng mga posibilidad at futures ay umaangkop, sa walang katapusang mundo at mga alternatibong katotohanan. Sa parehong oras, hinuhulaan nito ang hitsura ng moderno gamebook y biswal na nobela, kung saan ang mambabasa / manlalaro ay dapat gumawa ng mga pagpipilian na nakakaimpluwensya sa balangkas ng kwento, dahil ang pag-unlad nito ay hindi guhit, o hindi rin ito paunang itinatag.
Funes ang di malilimutang
Maaari niyang muling buuin ang lahat ng mga pangarap, lahat ng mga pangarap. Dalawa o tatlong beses na itinayo niya ang isang buong araw; hindi pa siya nag-aalangan, ngunit ang bawat muling pagtatayo ay nangangailangan ng isang buong araw. Sinabi niya sa akin: "Mas marami akong mga alaala na nag-iisa kaysa sa lahat ng mga tao mula nang ang mundo ay maging mundo." At gayun din: "Ang aking mga pangarap ay tulad ng iyong pagbabantay."
Ang totoo ay nabubuhay tayo na ipinagpapaliban ang lahat ng maaaring ipagpaliban; marahil lahat tayo ay malalim na nakakaalam na tayo ay walang kamatayan at na maaga o huli, ang bawat tao ay gagawa ng lahat ng mga bagay at malalaman ang lahat.
Ang bida ng aming huling kwento ay sinumpa, at sabay na binasbasan, ng sindrom du savant ("Ang sage syndrome"), na sa kanyang kaso ay ipinakita sa hindi makatao (marahil banal) kakayahang matandaan ang bawat huling detalye ng pagkakaroon nito. Ang bawat dahon sa mga puno na nakita niya, bawat buhok sa kilay ng lahat ng mga taong nakilala niya. Napakalaki ng kanyang kapangyarihan na Napilitan si Funes na manatili araw at gabi sa isang madidilim na silid, upang maiwasan ang panlabas na stimuli na pumipigil sa iyo na mapahinga ang iyong pagod na isip. Bilang huling paraan, Funes ang di malilimutang ito ay isang trahedya: ng isang tao na walang kakayahang samantalahin ang kanyang higit sa tao na kakayahan.