Burmistrz Zalamea

Burmistrz Zalamea jest wraz z Życie jest snem, najbardziej emblematyczna kreacja Pedro Calderon de la Barca. Hiszpański dramaturg jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli barokizmu literackiego, którego twórczość należy do tzw. Złotego Wieku, uznanego przez historyków za moment największej świetności literatury hiszpańskiej.

Ten okres karencji trwał znacznie ponad sto lat. Zaczęło się w ostatniej dekadzie XV wieku, zbiegając się z przybyciem Kolumba na terytoria amerykańskie. Śmierć tego autora - która nastąpiła w 1861 roku - oznaczała koniec epoki.. Pomiędzy tymi dwoma datami świat spotkał się z klasyką rangi Don Kichot Miguel de Cervantes, kiedy mamy informacje.

O autorze

Według samego pisarza na krótko przed śmiercią, powstało około 110 sztuk teatralnych, które napisał za życia. Oprócz dramatów i komedii - „podgatunki”, do których należy Burmistrz Zalamea- Lista obejmuje samochody sakramentalne, a także krótkie przedstawienia teatralne (tańce, przystawki, jácaras i mojigangas).

Burmistrz Zalamea, "Remake"?

Książkę można kupić tutaj: Nie znaleziono produktów

Oczywiście do roku napisania tego utworu (około 1635 r.) Słowo „remake” było dalekie od powstania. Dużo mniej w Hiszpanii. Ale W praktyce właśnie tak się stało z Burmistrz Zalamea.

Calderón de la Barca Zaczyna się od bardzo powszechnego argumentu na ten czas i oferuje swoją własną wersję. Idzie nawet dalej: bierze sztukę Lope de Vegi pod tym samym tytułem, udoskonala wersety, pomija nieistotne sceny i dodaje do niej definitywne epickie zakończenie.

Kłótnia z historią świadka

Praca odbywa się w realnym kontekście, dlatego w fabule biorą udział różne postacie historyczne. Postacie zaangażowane w poszczególne wątki fabularne, to znaczy z określonymi zdarzeniami, które są częścią „wątków pomocniczych”. Które były szeroko znane publiczności pierwszych zgromadzeń w XVII wieku.

Punkty zwrotne w historii

Rok 1580. Król Hiszpanii Felipe II - według opinii poddanych - postać bardzo rozważna - udaje się do Portugalii, aby zostać koronowanym na monarchę tego narodu. Śmierć Sebastiána I (1578) i jego następcy Enrique I (1580) spowodowała, że ​​kraj pogrążył się w kryzysie sukcesyjnym. Przed wyborem następcy przez sądy portugalskie na tron ​​zasiadał władca Hiszpanii.

Dokładnie w połowie jego przeniesienia do Lizbony w celu koronacji jego wojska zatrzymały się w Zalamei. Miasto w Estremadurze, bardzo blisko granicy. Tam kapitan Don Álvaro de Ataide otrzymuje zakwaterowanie w domu Pedro Crespo, najbogatszego złoczyńcy w tym miejscu. Ważne wyjaśnienie: „złoczyńca”, ponieważ jest człowiekiem ze wsi, a nie dlatego, że jest złowrogą postacią.

Pierwszy punkt zwrotny

Żołnierz zakochuje się w Isabel, córka właściciela domu, w którym przebywa, i wyznaje mu miłość. Jednak ona go odrzuca. W obliczu odmowy Don Álvaro porywa dziewczynę i ją obraża (Tego typu epizody były wówczas bardzo powszechne. W związku z tym sam Felipe II wydał dekret zabraniający członkom jego armii wykorzystywania kobiet pod groźbą rozstrzelania).

Crespo, dowiedziawszy się, co się stało, błaga kapitana, aby poślubił jego córkę. Nie chodzi tylko o oczyszczenie imienia Isabel; w rzeczywistości bogaty rolnik pragnie przywrócić sobie honor. Wśród zarzutów proponuje przeniesienie całego swojego majątku - dość dużego - który zostanie jego zięciem. Ale oferta zostaje odrzucona z pogardą, ponieważ Don Álvaro jest wojskowym należącym do szlachty.

Nowa odmiana

Don Álvaro uważa, że ​​stanie się panem majątku chłopskiego to drobiazg. Co więcej, ma identyczne zdanie w stosunku do oburzonej przez siebie dziewczyny. Ale wkrótce potem Crespo zostaje burmistrzem Zalamea. Chroniąc się na nowym stanowisku, postanawia wziąć sprawiedliwość w swoje ręce; zarządza natychmiastowe aresztowanie kapitana i jego egzekucję.

Ostateczne rozwiązanie

Burmistrz cywilny nie ma orzecznictwa w środowisku wojskowym. W konsekwencji przepisy Castro są teoretycznie niezgodne z prawem. Naleganie burmistrza do wyegzekwowania własnego wyroku generuje konflikt z kierownictwem armii królewskiej zagraża to integralności miasta. Ale kiedy wszystko wydaje się stracone, pojawia się Felipe II i podejmuje działania w tej sprawie.

Monarcha, chociaż zapewnia, że ​​Castro mylił się w swoich formach, zgadza się z nim. Ratyfikuje wyrok przed wydaniem, Don Álvaro de Ataide zostaje stracony pałkami. Nic dziwnego, że jeden z alternatywnych tytułów tej pracy jest właśnie taki Najpiękniejszy klub.

Ofiara i winowajca

Pomimo wyroku skazującego, jaki otrzymał gwałciciel, młoda Isabel również zostaje ukarana. Zostaje wysłana, by resztę życia spędzić w klasztorze. Podstawowym powodem tej decyzji jest ojciec (który otrzymał od króla tytuł wieczystego burmistrza). Dopiero wtedy może zobaczyć, jak odzyskał honor swój i swojej rodziny.

Mowa między wierszami

Burmistrz Zalamei dokonał czegoś pozornie niemożliwego dla ówczesnych dramaturgów: pozostawić szlachtę szczęśliwą i zadowoloną, jak chłopi. Majątki zaciekłe konfrontowane w Hiszpanii już przed średniowieczem. Podobnie nie stronili od tego najbardziej znani artyści i intelektualiści tamtych czasów.

W fikcji - tak jak w prawdziwym życiu - arystokraci prawie zawsze odnosili zwycięstwo. Wielu pisarzy należało do tej uprzywilejowanej klasy społecznej. Jednocześnie osoby postronne były bardzo zainteresowane tym, aby ci „dżentelmeni” byli szczęśliwi.

Zaszczyt

Kierując się własnym ego, bohater opowieści ma tylko jeden ostateczny cel: przywrócić mu honor. Jej maltretowana córka nie jest dla niej obrazą; prawdziwą ofiarą jest ojciec. Sytuacja zaaprobowana przez hiszpańską szlachtę, jednak od renesansu. Pragnienie, do którego dąży wieśniak (bogaty, ale przecież chłop), taki jak Pedro Castro.

W każdym przypadku, Calderón de la Barca był w stanie szeroko zadowolić Burmistrz Zalamea „Maurowie i chrześcijanie”. W tym sensie jest bardzo prawdopodobne, że te „subtelności” w jego wypowiedzi zostały zauważone dopiero po długim czasie.

Dzieło antymilitarystyczne?

Są tacy, którzy skreślają Burmistrz Zalamea jako przemówienie antymilitarne. Jednak pod koniec historii narrator jest odpowiedzialny za pokonanie tego pomysłu. Najstarszy syn Castro - wytrawny bezdomny bez celu w życiu - zostaje powołany do armii królewskiej. Ojciec, wcale nie żałując, celebruje tę akcję.

Castro uważa, że ​​właśnie instytucja wojskowa pozwoli swemu potomstwu poznać cnoty życia. Poza tym, zanim stracisz czas, lepiej służyć swojemu królowi. Choć nie jest do końca jasne, to z pewnością, czy autor potwierdza to z przekonania, czy też jest to kolejna sprytnie zamaskowana ironia w środku dialogów głównego bohatera.