Krwawe słońce to najnowsza powieść opublikowana właśnie tutaj przez Jo Nesbo. Przybywa po czterech latach i wciąż musi nadejść Królestwo (Królestwo), który został już wydany w Norwegii i innych krajach. Mogłem to przeczytać wtedy i to była moja recenzja, którą ledwo zmodyfikowałem po ponownym przeczytaniu. Dla tych z nas, którzy są bezwarunkowi wobec Nesbø i czytają, co jest z niego potrzebne. I dla tych, którzy tego nie robią.
Krwawe słońce - Jo Nesbø
Zachowuję oryginalny tytuł, Dzień polarny, zmieniono tutaj z powodów marketing i zbieg okoliczności z inną bardzo znaną sagą o wampirach. Ale szczerze mówiąc, nie sądzę, aby czytelnicy obu byli zdezorientowani z tym, co chcą przeczytać.
Faktem jest, że oryginalny tytuł dokładnie określa miejsce, klimat i ciągłe przejście między ciemnością a światłem, jakie stwarza bohater, Jona Hansena —O Ulf, jak mówi, by nazwać siebie pod jego mało osiągniętym wyglądem niewinnego i nieświadomego łowcy - kiedy przybywa do małego zaginionego miasta na północ najbardziej na północ od wszystkich północy.
Tam spotyka się i czuje mieszaniną ognia, powietrza, wiara, ateizm, fanatyzm, zbrodnia, strach, samotność, ciemność z wieczną jasnością tego północnego słońca w połowie sierpnia, tchórzostwo, poddanie się, odkupienie, Amor we wszystkich jej formach rodzicielstwo, strata, ból, beznadziejność i nadzieja. Przyczynia się do tego, że społeczność które zamieszkuje miasto jest tak zamknięte jak Ultra konserwatywny.
Hansen znajdzie Knut, dziesięcioletni chłopiec i jego matka Polanka, kobieta z osobistą historią pełną dramatów i niespodzianek.
Powiedzieli to, ale nie wiedzieli. Nikt nie wie. Nie ja, nie ty, nie ksiądz, nie ateista. Dlatego mamy wiarę. Wierzymy, bo to lepsze niż uświadomienie sobie, że w głębi duszy czeka na nas tylko jedna rzecz, a mianowicie ciemność, zimno. Śmierć.
La lot Hansen nigdzie też się nie kończy. Jesteśmy z powrotem w 70 lat i zagrał dalej Rybak, największa grubaska w mafii w Oslo (znana w Krew na śniegu), a teraz idą po to. Wszystko z powodu jego niekompetencji, a raczej jego niezdolność do pracy zabić. Uważa się za tchórza, a żałosny przegrany że popełnił wiele błędów, a kiedy dociera do tego miejsca obok Arktyki, czuje, że może to być jego ostatnia ucieczka.
Su związek z hermetyczną populacją, ale zwłaszcza z małym i dociekliwym Knutem i jego powściągliwą, ale intuicyjną matką, zamierzają go zmusić do podjąć decyzję raz i na zawsze. Lub poddać się całkowicie.
Tutaj jestem i kocham cię. Wyrzuć mnie, jeśli musisz, jeśli możesz. Ale ja tu ofiarowuję ci swoje ręce, a oto moje bijące serce.
Więc musimy Jo Nesbø zdecydowanie stało się ostatecznym romantykiem. Pisze powieść kryminalną, tak, ale w głębi duszy jest romantykiem. Może to wiek, potrzeba opowiadaj krótsze i bardziej intymne historie być może bardziej dla siebie niż dla czytelnika (narrator z perspektywy pierwszej osoby jest do tego idealny) lub stać się reflexiones własne na temat przekonań i uczuć. Czasami tego potrzebujemy i po prostu bierzemy znajomą historię i opowiadamy ją na swój własny sposób. A my już wiemy, jaki jest styl pana Nesbø.
Z jednej strony w końcu obawiałem się najgorszego, ale byłem zaskoczony, że może się to zdarzyć później Krew na śniegu. Z drugiej strony znów byłem tym zaskoczony capacidad czytać jedną rzecz, która potem staje się inną, plik niepewność utrzymywana do ostatniej minuty, i ten groteskowy dotyk (ktokolwiek to przeczytał, zapamięta tę ogromną i eschatologiczną scenę w Łowcy głów), że tutaj chodzi bardziej do czego klin na innym bardzo graficznym obrazie. Wskazówka: w filmie jest podobny Roba Roya.
Czytałem to zmiękło, który polubił pierwszą osobę przestępcy z dobrym doświadczeniem, że to drugie Novelas jest ich za dużo krótko o możliwy do przewidzenia lub bajki bez treści. A także zaciekle Harry holektórzy myślą, że oprócz opowieści reszta ich nie przekonuje (Macbeth, Dziedzic…). Ja też jestem od Hole do rdzenia, ale tym, który to pisze, jest Nesbø. I tu iw całej swojej pracy pozostaje niezachwiany w swoim kryterium, które powtarza w kółko: że miłość i śmierć są podstawowymi tematami, wokół których wszystko się kręci.
Więc co mam zrobić? Podoba mi się. Poprzez.