Als figuur binnen de Spaans-Amerikaanse literatuur en poëzie behoort Juan Ramón Jiménez tot de Generatie van 14 —of Noucentismo—; vanwege zijn esthetiek is het echter mogelijk om het onder het modernisme te beschermen. Tegelijkertijd is hij een dichter die de literatoren van zijn eigen tijd overstijgt, dus het is handig om hem te bestuderen buiten dezelfde richtlijnen waarmee de werken uit die periode worden onderzocht.
Bovendien heeft Juan Ramón Jiménez maakte deel uit van de generatie van '27 en markeerde een pad voor poëtische transformatie en het opleggen van pure poëzie in Spanje. Het is in het eerste decennium van de XNUMXe eeuw dat de auteur zijn eerste samenwerkingen aanging als schrijver voor tijdschriften, terwijl hij zijn eerste boeken publiceerde. Jiménez ontving de Nobelprijs voor Literatuur dankzij een groep werken waaronder de tekst in proza Platero en ik.
Korte biografie van Juan Ramón Jiménez
Juan Ramon Jimenez werd geboren in 1881 in Moguer, Huelva, Spanje. Hij was een Spaanse dichter en schrijver. In zijn puberteit verhuisde hij naar Sevilla om schilder te worden; Enige tijd later verruilde hij echter de ezel voor de pen en wijdde hij zich volledig aan het letteren.. Rond 1900 stierf zijn vader, en zijn hele familie werd geteisterd door bankschulden. Dit feit maakte diepe indruk op de auteur, die moest worden opgenomen in een psychiatrische kliniek om zijn depressie te behandelen.
Juist in deze tijd houden boeken van Platero en ik, waar hij gedichten in proza verzamelt die het verhaal vertellen van vervlogen tijden, die hij reisde in het gezelschap van zijn trouwe ezel. Andere werken die tot deze jaren behoorden waren Verre tuinen y De klank eenzaamheid. Evenzo Juan Ramón schreef liefdesboeken, waarin hij zijn avonturen vertelde met lokale, buitenlandse, alleenstaande vrouwen en zelfs nonnen. activiteit die werd voortgezet tot aan zijn huwelijk met Zenobia Camprubí.
