De bloemen van het kwaad.
De bloemen van het kwaad (Les Fleurs du Mal, in het Frans) is een bloemlezing van vervloekte gedichten geschreven door Charles Baudelaire en gepubliceerd in 1857. Dit wordt beschouwd als een van de meest magnifieke werken van de auteur en is een voorbeeld van Franse symboliek en decadentie. De tekst is een afspiegeling van een tijd waarin het voor de auteur noodzakelijk was om de bourgeoisie van het tweede rijk te schandaliseren.
Door een meesterlijk woordgebruik diende het werk Baudelaire als een ontsnapping uit de zogenaamde 'milt' (een gevoel van gekwelde verveling dat de dichter voelt als hij wordt afgewezen door een hypocriete en decadente samenleving). Volgens de schrijver is de beste manier om deze spijt te vermijden door middel van kunst, poëzie, excessen en liefde, die niet ver van lijden is. Voor dit en vele andere van zijn werken Baudelaire wordt beschouwd als een van de grootste dichters ter wereld.
Over de context
Voor het schrijven van dit werk liet Charles Baudelaire zich inspireren door de smerige en donkere buurten van de XNUMXe eeuwse Parijse kunstscène., waar hij afwisselde tussen prostituees en hasj, opium en laudanum ... dit alles om te ontsnappen aan een realiteit die hem kwellend leek. Bovendien bracht de moderne mensheid zelf en haar lichtzinnigheid hem ertoe de essentie van het kwaad, de ziekte, de dood en het groteske te zoeken.
Als tegenhanger, Baudelaire Hij probeerde het licht te vinden in de duisternis die hem in die dagen verteerde. De auteur viel uiteindelijk echter ten prooi aan deze voortdurende verveling, die hem op zijn beurt weer op het pad bracht van een rommelig en schandalig leven dat niet onopgemerkt bleef in de atmosfeer van de hogere klasse van de stad.
De bloemen van het kwaad
Ondergedompeld in zijn constante staat van obsessie en zijn unieke visie op het kwaad, schreef Baudelaire wat vandaag wordt beschouwd als het beste van zijn werken. De bloemen van het kwaad probeert de zonden van de mens te benadrukken en benadrukt zijn onwetendheid. Het werk zelf is een staaltje van de verlichting van de kunsten als weerspiegeling van de diepste gevoelens van de mens.
Het was precies vanwege zijn karakter, zowel grotesk als subliem, dat deze bloemlezing voor grote controverse zorgde, waardoor de dichter veel juridische problemen kreeg. De auteur werd vervolgd voor de inhoud van dit boek en werd gedwongen zes van zijn gedichten uit te sluiten omdat ze voor die tijd te immoreel werden geacht. Bovendien moest Baudelaire een boete van driehonderd frank betalen. Dit belette natuurlijk niet dat er in 1861 een heruitgave aan werd gedaan, inclusief enkele niet-gepubliceerde teksten.
Het werk wordt beschouwd als een klassieke stijl en de inhoud ervan wordt als romantisch beschouwd. Deze bloemlezing is vormgegeven als een aaneenschakeling van gedichten die met elkaar verweven zijn en aan elkaar gerelateerd zijn, als een verhaal waarin de hoofdpersoon - de dichter - geleidelijk wegvalt uit een ellendige werkelijkheid en zich onderdompelt in de excessen van het leven, drugs en erotisch genot. In deze toestand beschrijft de dichter de vrouw als een kwaadaardig wezen dat haar opstijging naar verlichting vermijdt.
Citaat van Charles Baudelaire.
structuur
Dit werk heeft in de loop van de tijd verschillende structuurveranderingen ondergaan. Dit was, zoals gezegd, te wijten aan het feit dat het na de conceptie van de tekst als een immoreel monster werd beschouwd dat de orde, vrede en goede gebruiken van die tijd verstoorde.
Het originele boek bestaat uit zeven delen:
eerste
In het eerste deel van het toneelstuk laat Baudelaire het publiek kennismaken met zijn visie door middel van zijn gedenkwaardige gedicht "Aan de lezer". Hier onthult de schrijver (gedeeltelijk) wat er later zal komen; het is een benadering die het lezen intiemer maakt.
Tweede
Daarna gaat hij naar "Spleen and Ideal", waar de auteur zijn voorkeursvormen voorstelt om de realiteit waarin hij moet leven te ontwijken; een realiteit vol verveling en onwetendheid (de "milt"). Deze vormen zijn natuurlijk kunst en schoonheid. In "Ideal" drukt hij resoluut een geleidelijke ontsnapping uit uit deze realiteit die hij als rampzalig beschouwt.
Derde en vierde
In het derde en vierde deel ("The Flowers of Evil" en "Parisian Paintings") probeert de auteur schoonheid te vinden in Parijs, dat hij verloren heeft gemaakt.. Deze zoektocht is echter niet zonder wreedheden, groteske scenario's en het kwaad dat Baudelaire zozeer in zijn poëzie belichaamt.
Vijfde en zesde
Wanneer de auteur zijn zo gedroomde verheffing noch de rechtvaardiging van zijn stad vindt, vervalt hij weer in ondeugden. Dit is waar ze binnenkomen het vijfde en zesde deel, "Opstand" en "De wijn", en van hen is er geen terugkeer naar een zuiverder leven, het is niet langer mogelijk, niet voor Baudelaire, niet voor zijn gedichten.
Laatste deel
In deze bijna laatste fasen kun je een perfect Dantean schilderij zien, geschilderd door de dichter, die plaats maakt voor het zevende en laatste deel, dat niets anders is dan "Death". Het is hier, zoals de naam aangeeft, dat al het verval wordt voltooid in de vernietiging van het bestaan. Het kon niet anders zijn.
Baudelaire, met zijn grote talent voor brieven, slaagde er op meesterlijke wijze in de lezer kennis te laten maken met de Parijse descriptor voor hem. Het is nogmaals belangrijk op te merken dat al deze inhoud aanvankelijk niet aan het licht kwam vanwege censuur.
1949 editie
In latere edities van De bloemen van het kwaad se bevatten enkele van de mooiste liefdesgedichten van Charles Baudelaire, het creëren van een nieuwe structuur voor het werk, die als volgt kan worden gelezen:
- "Al Lector" ("Au Lecteur").
- "Esplín e Ideal" ("Spleen et Idéal").
- "Flowers of Evil" ("Fleurs du Mal").
- "Parijse schilderijen" ("Tableaux Parisiens").
- "Rebellion" ("Révolte").
- "De wijn" ("Le Vín").
- "Death" ("Le Mort").
Vanwege het morele conflict dat deze bloemlezing veroorzaakte en het feit dat hij zes van zijn gedichten moest uitsluiten, Pas in 1949 kon het publiek genieten van de decadentie en erotiek die erin besloten liggen De bloemen van het kwaad zoals ontworpen door de auteur. Iets interessants is dat correcties van dit werk worden nog steeds gepubliceerd.
Sobre el autor
Charles Baudelaire werd geboren in Parijs; biografieën over de auteur maken niet duidelijk of zijn geboortejaar 1821 was, of tien jaar later. Baudelaire was dichter, kunstcriticus, essayist en vertaler. In deze laatste baan vertaalde hij de gedichten en verhalen van wat hij beschouwde als een van de meest avant-garde mannen van zijn tijd: Edgar Allan Poe.
Charles Baudelaire.
Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste dichters voor de Franse symboliek, en de vader van decadentie.. Baudelaire kreeg ernstige kritiek vanwege zijn werk en werd opgenomen in de categorie van de "vervloekte dichter", dit vanwege zijn Boheemse levensstijl en zijn extravagante visie op kwaad, liefde en dood. Dankzij diezelfde visie kreeg hij ook de bijnaam "De Dante van de moderne tijd".