Bloed zon is de nieuwste roman die hier zojuist is gepubliceerd door Jo Nesbo. Het komt na vier jaar aan en moet nog komen Het Koninkrijk (Het Koninkrijk), die al is uitgebracht in Noorwegen en andere landen. Ik kon het toen en lezen dit was mijn recensie die ik nauwelijks heb gewijzigd na het herlezen. Voor degenen onder ons die onvoorwaardelijk zijn van Nesbø en lezen wat ervan nodig is. En voor degenen die dat niet doen.
Bloed zon - Jo Nesbø
Ik behoud de originele titel, Middernachtzon, hier gewijzigd om redenen van marketing en toeval met een andere van een zeer beroemde saga van vampiers. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat de lezers van beide zullen worden verward met wat ze willen lezen.
Feit is dat de originele titel precies de plaats, het klimaat en de continue overgang tussen duisternis en licht definieert die de hoofdpersoon maakt, Jon hansen -of Ulf, zoals hij zichzelf noemt onder zijn weinig bereikte voorkomen van onschuldige en onwetende jager - wanneer komt naar een klein verloren stadje naar het noorden verder naar het noorden van alle nortes.
Daar ontmoet hij en voelt hij met een mengsel van vuur, lucht, geloof, atheïsme, fanatisme, misdaad, angst, eenzaamheid, duisternis met de eeuwige helderheid van die middernachtzon midden augustus, lafheid, overgave, verlossing, amor in al zijn vormen, ouderschap, verlies, pijn, hopeloosheid en hoop. Dit draagt bij aan de gemeenschap dat de stad bewoont is zo gesloten als ultraconservatief.
Hansen gaat het vinden Knut, een jongen van tien, en zijn moeder Lea, een vrouw met een persoonlijk verhaal vol drama en verrassingen.
Ze zeiden dat, maar ze wisten het niet. Niemand weet het. Niet ik, niet jij, geen priester, geen atheïst. Daarom hebben we vertrouwen. Wij geloven, omdat het beter is dan te beseffen dat er maar één ding diep van binnen op ons wacht, en dat is de duisternis, de kou. Dood.
La vlucht Aan het nergens van Hansen komt ook een einde. We zijn terug in de 70 jaar en heeft er een spel op gemaakt Pescador, de grootste bigwig in de Oslo-maffia (bekend in Bloed in de sneeuw), en nu gaan ze ervoor. Allemaal vanwege zijn incompetentie, of liever, vanwege zijn onbekwaamheid vermoorden. Hij beschouwt zichzelf als een lafaard, a zielige verliezer dat hij veel fouten heeft gemaakt, en als hij op die plaats naast de Noordpool aankomt, voelt hij dat het misschien zijn laatste ontsnapping is.
Su verhouding met de hermetische bevolking, maar vooral met de kleine en nieuwsgierige Knut en zijn gereserveerde maar intuïtieve moeder gaan ze hem dwingen een beslissing nemen voor eens en altijd. Of te geef op allemaal samen.
Hier ben ik en ik hou van je. Gooi me eruit als het moet, als je kunt. Maar ik bied je hier mijn handen aan, en hier is mijn kloppend hart.
Dus we moeten Jo Nesbø is beslist de ultieme romanticus geworden. Hij schrijft een misdaadroman, ja, maar diep van binnen is hij dat, een romanticus. Misschien kan het de leeftijd zijn, de behoefte eraan vertel kortere en meer intieme verhalen misschien meer voor zichzelf dan voor de lezer (de verteller van de eerste persoon is daar ideaal voor), of om te worden Reflexiones eigen over overtuigingen en gevoelens. Soms hebben we dat nodig en nemen we gewoon een bekend verhaal en vertellen het op onze eigen manier. En we weten al hoe de stijl van de heer Nesbø is.
Aan de ene kant vreesde ik uiteindelijk het ergste, maar ik was verrast dat het daarna kon gebeuren Bloed in de sneeuw. Aan de andere kant was ik daar weer door verrast hoedanigheid om het ene te lezen dat dan een ander wordt, de onzekerheid gehandhaafd tot de laatste minuut, en die groteske aanraking (wie het heeft gelezen, zal zich die geweldige en eschatologische scène in Koppensnellers) dat hier meer gaat naar wat geronnen bloed in een ander zeer grafisch beeld. Hint: er is een soortgelijke in de film Rob Roy.
Dat heb ik gelezen is zacht geworden, die dol is op de eerste persoon van criminelen met een goede achtergrond, dat de laatste soap opera's ze zijn teveel kort o voorspelbaar of sprookjes zonder inhoud. En ook voor de trouw van Harry gat, die denken dat, behalve hun verhalen, de rest hen niet overtuigt (Macbeth, De erfgenaam…). Ik ben ook van Hole tot de kern, maar degene die het schrijft is Nesbø. En hier en tijdens zijn werk blijft hij standvastig in zijn criteria die hij keer op keer herhaalt: dat liefde en dood de fundamentele thema's zijn waar alles om draait.
Dus wat ga ik doen? Ik hou van. Gedurende.