Concha de Zardoya foi un poeta chileno nado en Valparaíso e afincado en España e hoxe novo aniversario do seu nacemento. Este é un selección de poemas da súa obra para lembrala ou coñecela.
Índice
Concha de Zardoya
De pais españois con raíces en Cantabria y Navarra, Cuncha mudouse con eles a España cando tiña dezasete anos. Desde Saragosse foron a Barcelona e acabaron instalándose en Madrid, onde comezou Filosofía e Letras. Pero un curso de Biblioteconomía levouna a Valencia. Foi por esta época cando se incorporou a unha entidade chamada Cultura popular A través do cal organizou actividades culturais e unha biblioteca. Foi tamén cando comezou a súa carreira poética.
Co paso do tempo, Zardoya tamén escribiu contos e guións cinematográficos, ademais de ensinar e traducir. Despois estudou Filoloxía Moderna e doutorouse en tempadas Universidade de Illinois.
Algunhas das súas obras son: dominio chorando, Baixo a luz ou O corazón e a sombra (co que gañou o Premio de poesía feminina. Outros traballos foron O agasallo da semente, Altamorou Manhattan e outras latitudes.
poemas
Último soño
Que soño é o teu?
(O chopo dourado?)
Que soñas, durmido?
(As augas sen fondo?)
Quen vai pola túa noite?
(Os paxaros sós?)
A terra pesache?
(As ondas? A alegría?)
Ou dormes sen durmir,
sen chorar, no po?
Entón só
Só cando o silencio o esixe
que falas íntimamente,
con todos, con vós mesmos dentro,
escribe o que manda.
Urxente, as palabras, unha a unha,
brotará na frase
como flores ou música amada
que o silencio non é posible.
Un diálogo será ou confesións,
entón só,
que encherá os ánimos de felicidade
ou dor sen nome.
O pracer renovado de coñecernos
criaturas humanas
capaz de verter o aceite rubio
discurso necesario.
Deserto de alabastro
deserto de alabastro,
dunas brancas,
onte á noite foron un soño.
Foi unha viaxe polar
sen fin…
Flotaban grandes bloques
como barcos sen rumbo,
á deriva, yertos.
Gaivotas, piqueros - paxaros
seguían berrándolles.
Non sei se andaba
por mor da neve branca.
Pero, só, deslizando,
Cheguei a un centro:
era o eixo do mundo,
misterio conxelado
A palabra é a miña única patria
A palabra é a miña única patria.
Esta palabra viva que derramo
azul e vermello, gris ou branco e negro,
onte e hoxe, mañá, tantos anos.
A palabra é a miña única patria.
É o único pan que como todos os días.
Mastigo codia dura, miga branda,
vela de ouro que bica o beizo!
Botoo polos ollos, pola cara.
O choro nace do corazón profundo.
As sílabas rezuman toda a alma,
o sedimento dos silencios encaixados.
Case espido
Case espido,
Mirando o que escribo
ante os teus ollos?
Ese punto distante
quen estaba mirando para ti,
pupila luminosa
que entón te vin
dende a súa escura cámara
así puiden
hoxe contémplate
con tenrura íntima
da infancia renovada?
Non importa que dubide:
sorrías para min Suficiente.
Documentos de identidade
Identifica os teus libros, documentos!
Quen son eu, ai, declaran como cédulas
asinado polo xuíz, polo alcalde.
Para ti responden preguntas
preguntou alguén inquisitivo.
Eles responden das túas accións e dos teus soños.
Nunha praza agardan en silencio.
Nun recuncho tranquilo e nos trens.
Na mesa tranquila que che serve,
onde comes o teu pan e tamén les.
As súas páxinas inéditas falan por ti.
E non son unha recompensa nin unha esmola
que por esquecemento deixas para alguén,
por un ser solitario que busca
papeis amarelos, indelebles
escritos, confesións moi antigas.
Sería mellor queimalos
e despois bótalles a cinza
e non deixes recordo do teu nome,
de que eras en verso e na vida?
Entregalos ao vento e esparexelos?
Non pasou nada coma isto... As túas inscricións,
gravado con tinta en liñas,
quizais non durarán ou serán po
de voraces carcas e Tempo.
A túa identidade está descartada ou está mal usada.
Os sinais da túa alma están inscritos
en cada verso teu... en cada páxina
a túa inconfundible sinatura xa asinou...
Os familiares esperan hoxe o futuro
esa voz que aínda non escoitan.
Sexa o primeiro en opinar sobre