Emily Brontë. Tatlong tula ng pag-ibig sa kanyang 200 taon

Ngayon, Hulyo 30, ipinagdiriwang namin ang isang bagong kaarawan ng Emily Brontë, ang nobelista ng Ingles at makata, na kabilang sa isa sa pinakatanyag at napakatalino linya ng panitikan ng mga titik na Sakson. Isang napaka espesyal na pagdiriwang sapagkat sila ay 200 taon. Ito ay tuluyang maaalala bilang may-akda ng na klasiko ng Victorian romantikong panitikan na Wuthering Taas, ang nagiisa niyang nobela. Ngunit kinakailangan ding bigyang-diin ang kanyang patulaang mukha na hindi gaanong kilala, o nalilimutan, dahil sa kanyang kalakasan bilang isang nobelista. Samakatuwid, ililigtas ko ang mga ito tatlo mga tula ng pag-ibig iyo upang purihin ang iyong memorya muli.

Emily Brontë

Ipinanganak noong Hulyo 30, 1818 en Thornton, Si Yorkshire, ay katabi ng kanyang mga kapatid na babae Charlotte (Jane Eyre) At Anne (Agnes Gray), isa sa pangunahing mga sanggunian ng romantikong panitikan ng Victoria. Ang kanyang pag-iral, tulad ng kanyang mga kapatid na babae, ay minarkahan ng a mahirap pagkabata, A napaka introvert na character, ang maagang pagkawala ng kanyang ina at mga nakatatandang kapatid na babae, ang kalokohan ng isang ama ng pastor na Anglikano at ang magulong buhay ng kanyang nakababatang kapatid branwell. Nabuhay lang 30 taon at iniwan a kakaunti ngunit hindi masukat na pamana ng panitikan sa kalidad nito at kasunod na impluwensya.

Mga Tula

Sa isang mikrobyong ipinanganak mula sa isang haka-haka na mundo na tinatawag na Gondal, na ibinahagi niya sa kanyang kapatid na si Anne, ang mga tula ng pag-ibig ni Emily Brontë pinaghahalo nila ang isang umaapaw na pakiramdam at ang kakanyahan ng romantikong tula na may maraming mga katangian na sa paglaon ay magiging pangunahing sa tula ng Victoria.

Pati yung bayarin at tindi ng mga tauhan at talata nito ay precedents ng kung ano mamaya ang kanyang pagpasa sa nobela kasama Wuthering Taas. Partikular, ang mga character ng Heatcliff, Catherine Earnshow o Edgar Linton ay kinikilala na sa ilan. Ngunit bago ang mga tulang iyon ay magkasamang nai-publish ng tatlong magkakapatid sa ilalim mga lalaking pseudonyms. At bagaman hindi sila matagumpay, nagtanim sila ng binhi.

Tatlo ito sa kanila na pinirmahan ni Emily.

Halika sumama ka sa akin

Halika sumama ka sa akin
ikaw lamang ang nagpala ng walang kamatayang kaluluwa.
Gustung-gusto namin ang malamig na gabi
Paglibot sa niyebe nang walang mga saksi.
Babalik ba tayo sa mga dating kasiyahan na iyon?
Sumisiksik ang madilim na ulap
natatakpan ang mga bundok
tulad ng maraming taon na ang nakakaraan,
hanggang sa mamatay ako sa ligaw na abot-tanaw
sa napakalaki na nakasalansan na mga bloke;
habang sumisikat ang sikat ng buwan
tulad ng isang malayo, ngiti sa gabi.

Halika, lumakad ka sa akin;
hindi pa matagal na ang nakalipas mayroon tayo
ngunit ninakaw ng kamatayan ang aming kumpanya
(Tulad ng pagnanakaw ng bukang liwayway)
Isa isa niyang kinuha ang patak sa walang bisa
hanggang sa dalawa na lang ang natira;
ngunit ang aking damdamin ay nag-flash pa rin
sapagkat sa iyo mananatili silang maayos.

Huwag angkinin ang aking presensya
Maaari bang maging totoo iyan ang pag-ibig ng tao?
Maaari bang mamatay muna ang bulaklak ng pagkakaibigan
at muling buhayin pagkatapos ng maraming taon?
Hindi, bagaman may luha silang naliligo,
Sinasaklaw ng mga burol ng libing ang tangkay nito,
Ang katas ng buhay ay kupas
at ang berde ay hindi na babalik.
Mas ligtas kaysa sa pangwakas na panginginig sa takot
hindi maiiwasan tulad ng mga silid sa ilalim ng lupa
kung saan nakatira ang mga patay at ang kanilang mga dahilan,
Ang oras, walang tigil, ay pinaghihiwalay ang lahat ng mga puso.

***

Ang libingan ng aking ginang

Ang ibon ay naninirahan sa masungit na bukang-liwayway,
Sinusundan ng lark ang hangin sa katahimikan,
Sumasayaw ang bee sa mga kampanilya ng heather
Na tinatago nila ang aking magandang Lady.

Ang ligaw na usa sa kanyang dibdib ay malamig,
Itinaas ng mga ligaw na ibon ang kanilang mainit na mga pakpak;
At Siya ay ngumingiti sa lahat ng walang pakialam,
Iniwan nila siyang mag-isa sa kanyang pag-iisa!

Ipinagpalagay ko iyon kapag ang madilim na pader ng kanyang libingan
Napanatili ang maselan at pambabae na anyo nito,
Walang sinumang pukawin ang kaligayahan na pumuputol
Ang panandaliang Liwanag ng kagalakan.

Akala nila ay lilipas ang alon ng kalungkutan
Walang iwanang bakas sa mga susunod na taon;
Ngunit nasaan ang lahat ng mga karamdaman ngayon?
At saan ang mga luhang iyon?

Hayaan silang labanan para sa karangalan ng hininga,
O para sa madilim at malakas na kasiyahan,
Ang Naninirahan sa Lupa ng Kamatayan
Ito ay pabagu-bago at walang pakialam din.

At kung ang iyong mga mata ay upang panoorin at umiyak
Hanggang sa matuyo ang mapagkukunan ng sakit
Hindi siya babalik -mula sa mapayapang pagtulog-
Hindi rin nito ibabalik ang aming mga walang kabuluhang buntong hininga.

Pumutok, hanging kanluran, sa ibabaw ng baog na burol:
Bulong, mga daloy ng tag-init!
Hindi na kailangan para sa iba pang mga tunog
Upang bantayan ang aking ginang sa kanyang pahinga.

***

Kailan ako matutulog

Oh, sa oras na kailangan kong matulog,
Gagawin ko ito nang walang pagkakakilanlan,
At hindi ko na alintana kung paano bumagsak ang ulan
O kung natatakpan ng niyebe ang aking mga paa.
Walang pangako ang Langit
Maaari silang matupad, marahil kalahati.
Impiyerno at mga banta nito,
Sa mga hindi nito masasabing mga bomba
Hindi niya kailanman isusumite ang kalooban na ito.

Samakatuwid sinasabi ko, na inuulit ang parehong bagay,
Pa rin, at hanggang sa mamatay ako sasabihin ko:
Tatlong Diyos sa loob ng maliit na frame na ito
Digmaan nila araw at gabi.
Panatilihin silang lahat ng Langit
Dumikit sila sa akin;
At sila ay magiging akin hanggang sa pagkalimot
Takpan ang natitira sa akin.

Oh, kapag hinahanap ng oras ang aking dibdib upang mangarap,
Magtatapos ang lahat ng laban!
Sapagka't darating ang araw na dapat akong magpahinga,
At ang paghihirap na ito ay hindi na ako pahihirapan.