Robert Louis Stevenson
Robert Louis Stevenson Ipinanganak ako sa isang araw tulad ngayon mula 1850 en Edinburgh. Ito ay nobelista, manunulat ng sanaysay at makata, at ang ilan sa mga gawa ay naging klasiko ng panitikan hindi lamang bata at kabataan, ngunit para sa lahat ng edad. May-akda ng unibersal na pamagat ng pakikipagsapalaran tulad ng Treasure Island, The Black Arrow, The Lord of Ballantree o Dr. Jeckyll at G. Hyde, talagang nabuhay siya ng pantay-pantay na buhay. Ngayon, gayunpaman, nais kong alalahanin siya sa kanyang pinaka-hindi kilalang lyrical facet na may 4 na tula napili mula sa kanyang trabaho.
Robert Louis Stevenson
Anak ng isang inhinyero, pinag-aralan din ang propesyong ito at karapatan kalaunan sa Edinburgh. Ngunit palagi itong naramdaman naaakit ng panitikan at nagpasyang italaga ang kanyang sarili dito. Mahusay niyang nagawa ito na sa loob ng ilang taon ay naging siya isa sa pinakamahalagang manunulat ng kanyang panahon.
Pangunahin na nakabatay ang kanyang katanyagan sa mga nakagaganyak na balangkas ng kanyang pantasya at nobela sa pakikipagsapalaran. Ngunit nagtanim din siya ng tula para sa mga bata (Hardin ng mga talata para sa mga bata) at matatanda. Ito ang 4 na tulang napili mula sa kanyang lirikal na akda.
4 tula
Ang swing
Gusto mo ba talagang makapag swing
at umakyat, bumaba ...?
Ito ay isa sa mga pinaka kapanapanabik na bagay
kaya ng isang bata!
Ang pagbibigay ng momentum sa aking sarili ay nangingibabaw ako sa hardin
at nakikita ko doon sa di kalayuan
ilog at bundok, baka at, sa wakas,
ano meron sa mga bayan
Bumaba ako pagkatapos at kapag bumaba ako ay nakikita ko
ang damo sa lupa,
Dumaan ako sa hangin, pinipilit ko ulit ang sarili ko
At aakyat ako, at bumababa, at lumilipad ako!
Balang araw nagmamahalan tayo
Sa pagitan ng mga makapal na berry at mga isla ng mga tambo, tulad ng sa isang mundo na langit lamang, oh inverted firmament, ang bangka ng aming pag-ibig glided. Maliwanag na parang araw ang iyong mga mata, nagliliwanag ang agos na dumaloy at ang malawak at walang hanggang kalangitan ay nagliliwanag.
Nang ang kaluwalhatian ay namatay sa ginintuang takipsilim, ningning ang pagsikat ng buwan, at puno ng mga bulaklak sa bahay ay bumalik kami. Masilaw ang iyong mga mata sa gabing iyon, nabuhay kami, mahal ko, minahal namin.
Ngayon ay nababalot ng yelo ang aming ilog, kasama ang kaputian na natatakpan ng niyebe ang aming isla, at sa tabi ng sunog ng taglamig sina Joan at Darby ay nalagay at nangangarap. Gayunpaman, sa panaginip, ang ilog ay umaagos at ang bangka ng pag-ibig ay dumidulas pa rin.
Makinig sa tunog ng sagwan na pumuputol sa mga tubig nito. At sa mga hapon ng taglamig kapag ang mga pantasya ay nangangarap sa kaluskos ng fireplace, sa tainga ng matandang mga mahilig ang ilog ng kanilang pag-ibig ay kumakanta sa mga tambo.
Oh mahal ko, mahalin natin ang nakaraan dahil isang araw masaya kami, at isang araw mahal namin ang bawat isa.
***
Ang aking katawan ang aking piitan
Ang aking katawan, na aking piitan,
ito rin ang aking mga parke at aking palasyo:
Napakahusay nila na lagi akong nandiyan,
buong araw, mula sa isang tabi hanggang sa kabilang panig, dahan-dahan;
at nang magsimulang mahulog ang gabi
sa aking kama, inaantok,
habang ang buong gusali ay umaalingawngaw sa paggising nito,
parang isang ligaw na bata,
Sa takipsilim, ililigaw niya siya sa landas nito
(pagkakaroon ng libot, isang araw ng tag-init
sa mga dalisdis ng bundok, at umakyat)
natutulog pa rin siya sa kanyang bundok;
Napakatangkad niya, sobrang payat, kumpleto,
na doon, sa walang hanggang mga patlang ng himpapawid,
ang sarap ng imahinasyon ko parang saranggola.
***
Nang walang kahabagan pumapasok kami sa gabi
Nang walang kahabagan pumapasok kami sa gabi
umaalis sa maingay na salu-salo, aalis kapag aalis
isang panginginig sa memorya ng mga tao,
magaan, matamis, marupok tulad ng musika.
Mga tampok ng mukha, ang mga tono ng boses,
ang hawakan ng minamahal na kamay, lahat, sunud-sunod,
sila ay mawawala at mawala sa lupa:
habang, sa bulwagan, ang karamihan sa mga tao ay nagsasaya para sa bagong interpreter.
Ngunit ang isang tao ay maaaring tumagal ng kaunti pa upang umalis
at, nakangiti, sa iyong matandang puso tandaan
sa mga matagal nang nakalimutan.
At bukas, siya rin, ay magreretiro sa kabilang panig ng kurtina.
At sa gayon ang oras, na magiging bago sa iba, ay nakakalimutan sa atin at magpapatuloy.
***