Charles Baudelaire. 5 wierszy na urodziny

Charles Baudelaire, poeta, powieściopisarz, krytyk sztuki i jeden z największych bastionów kultury francuskiej, Urodziłem się w taki dzień jak dzisiaj w Paryżu w 1821 roku. Uważany był za ojca współczesnej poezji i tak jest jego dziełem referencyjnym Kwiaty zła, opublikowany w 1857 roku. Dziś wybieram 5 wierszy czytać w twojej pamięci.

5 wierszy

Modlitwa poganina

Nie pozwól, aby twoje płomienie zgasły;
Rozgrzej moje głuche serce,
Zmysłowość, okrutna udręka!
Diwa! Supplicem exaudî!

Bogini w rozproszonym powietrzu,
Płomień z naszego podziemia,
Posłuchaj zmarnowanej duszy
Która wznosi do ciebie swoją żelazną piosenkę,

Zmysłowość, bądź moją królową!
Weź Mermaid Mask
Wykonane z mięsa i brokatu,

Albo wylej mi swoje głębokie sny
W bezkształtnym i mistycznym trunku,
Zmysłowość, elastyczny fantom!

Zniszczenie

Obok mnie bez wytchnienia Demon jest wzburzony;
Wokół mojej floty jak niewyczuwalne powietrze;
Połykam to i czuję, jak płoną mi płuca
Pragnienia, które napełnia ich winą i nieskończonością.

Weź czasem, bo wiesz o mojej miłości do sztuki,
Z najbardziej uwodzicielskich wyglądów kobiet,
i uciekając się do pozornych pretekstów cudzołóstwa
Moje usta przyzwyczajają się do zdeprawowanych filtrów.

Z dala od spojrzenia Boga, bierze mnie w ten sposób,
Zdyszany i zniszczony przez zmęczenie, do środka
Z głębokich i samotnych równin nudy,

I rzuca mi się przed oczami, pełna zmieszania,
Poplamione szaty i uchylone rany,
I krwawy aparat, który żyje w zniszczeniu!

Nadal nie zapomniałem ...

Jeszcze nie zapomniałem blisko miasta,
Nasza biała rezydencja, mała, cichsza,
Stiuk Pomona i starożytna Afrodyta
Zasłaniając swoją skromność rzadkim listowiem,
A słońce o zmierzchu, błyszczące i wspaniałe
Że za szybą, gdzie jej promienie zostały rozbite,
Wydawało się, wielki uczeń na ciekawym niebie,
Kontemplować nasze długie i samotne kolacje,
Pozbywając się jej pięknych, wydłużonych refleksów
Na rolecie diagonalnej i na skromnym obrusie.

Alegoria

Jest piękną i wspaniałą kobietą,
To wciągnęło jej włosy do wina.
Pazury miłości, trucizny jaskini,
Ślizgają się, nie penetrując twojej granitowej skóry.
Żartuje o śmierci i rozpuście:
Potwory, których łamiąca serce i szorstka ręka,
W swoich fatalnych grach zawsze szanował
Niegrzeczny majestat tego aroganckiego ciała.
Chodź jak bogini, udawaj sułtankę;
Wiara mahometańska daje radość
i z otwartymi ramionami, aby piersi się wyróżniały,
Swoim spojrzeniem zaprasza śmiertelną rasę.
Wierz lub, jeszcze lepiej, wiedz, ta jałowa dziewica,
Konieczne jednak w marszu świata
To fizyczne piękno jest wspaniałym darem
Kto wie, jak uzyskać łaskę od wszelkiej hańby.
Tak samo jak piekło czyściec ignoruje,
A kiedy nadejdzie czas, aby wyjść w noc,
Będzie patrzył prosto w twarz Śmierci,
Jak noworodek - bez nienawiści i żalu.

Metamorfoza wampira

Tymczasem kobieta ze swoich truskawkowych ust
Wijąc się jak wąż między żarami
I ugniatając jej piersi na twardym gorsecie,
Powiedział te słowa nasycone piżmem:
«Mam mokre usta i znam naukę
Stracić przytomność na dnie łóżka,
Osuszam wszystkie łzy na moich triumfalnych piersiach.
I rozśmieszam starych dziecięcym śmiechem.
Dla tych, którzy kontemplują mnie obudzonego i nagiego
Zastępuję słońce, księżyc, niebo i gwiazdy.
Jestem, mój drogi mądry człowieku, tak uczony w zachwytach,
Kiedy duszę mężczyznę w moich przerażonych ramionach
Albo kiedy na ukąszenia porzucam swój biust,
Nieśmiały i rozpustny, kruchy i krzepki,
Że w tych okładkach, które rezygnują z emocji,
Bezsilne anioły zostały przeze mnie stracone. »

Kiedy wyssał szpik z moich kości
i bardzo leniwie zwróciłem się do niej
Aby mu oddać pocałunek, tylko widziałem
Przepełniony ropą, lepki bukłak.
Zamknąłem oczy z lodowatym przerażeniem
a kiedy chciałem otworzyć je na tę jasność,
U mojego boku, zamiast mocnego manekina
Wydawało się, że dostarczyło mi krwi,
Kawałki szkieletu zderzyły się w zamieszaniu
Z czego skrzypienie wiatrowskazu wzrosło
Lub jako plakat na końcu żelaznego pręta,
To kołysze wiatr w zimowe noce.