Powieść realistyczna: co to jest i cechy charakterystyczne

Realizm w Hiszpanii pojawił się w drugiej połowie XIX wieku. Był to ruch artystyczny, którego estetyka ograniczała się do (zamiaru) obiektywnego ukazania rzeczywistości. Zgodnie z tym powieści realistyczne prezentowały treści dalekie od wszechobecnego sentymentalizmu u pisarzy należących do poprzednika nurtu romantyzmu.

I tak, zaproponowano wyżej wymienione nurty literackie, a także kolejne przeciwstawne. Z tego powodu, geneza realizmu wpisuje się w ewolucję propozycji tematycznych okresu romantycznego (zwłaszcza Costumbrismo). To przejście rozpoczęło się od opowieści zdominowanych przez podmiotowość w kierunku narracji, w których kontekst historyczny i społeczny stał się bardziej istotny.

Przypisanie francuskiego realizmu

Kontekst

Znany ekonomista Enrique Fuentes Quintana (1924 - 2007) wyjaśnione w El País (1988) przyczyny zacofania Hiszpanii w stosunku do krajów takich jak Anglia czy Francja po I Rewolucji Przemysłowej”. W szczególności Quintana zwróciła uwagę na nadmierny protekcjonizm taryfowy, brak reformy rolnej, wewnętrzny rynek wewnętrzny, słaby sektor zagraniczny i interwencjonizm państwowy.

Sytuacja ta pozostawiła również naród iberyjski w tyle na polu artystyczno-intelektualnym. Z tych powodów awangardowe trendy, które pojawiły się w Europie Zachodniej w XIX wieku, pojawiły się dekadę lub dwie później w Hiszpanii. Tak było w przypadku realizmu, który pojawił się we Francji około 1840 roku i miał niezaprzeczalny wpływ na literaturę hiszpańską od 1850 roku.

Cechy francuskiego realizmu

• Artyści zaangażowani społecznie i politycznie;
• Wizje, które starały się przedstawić „istotę postrzeganą na oczach” zamiast mimetycznego przedstawienia otoczenia;
• Decydująca rola fotografii w artystach plastycznych;
• Pozy z dala od heroicznych, teatralnych lub nienaturalnych gestów;
• Odrzucenie podejścia neoklasycznego lub romantycznego (wyrażanego jako fałszywe przez realistycznych artystów i intelektualistów).

Główni powieściopisarze francuskiego realizmu i niektóre z ich najbardziej emblematycznych dzieł

• Stendhal (1783-1842): czerwony i czarny (1830) The Charterhouse of Parma (1839);
• Honore de Balzac (1799 – 1850): Ludzka komedia, Stracone złudzenia (I 1837; II 1839; III 1843);
• Gustave Flaubert (1821-1880): Pani Bowary (1857) edukacja sentymentalna (1869) Pokusa San Antonio (1874);
• Emil Zola (1840-1902): Bar (1877) Kiełkujący (1885).

Należy zauważyć, że Zola jest uważany za jednego z największych propagatorów naturalizmu, który z kolei jest postrzegany jako część realizmu. W ten sposób, Regent (1885) — uważany za najbardziej wzniosłe dzieło Leopolda Alas Clarína — prezentuje cechy tematyczne i konstrukcję postaci, na którą duży wpływ miała twórczość wspomnianych w poprzednim rozdziale autorów.

Podobnie duża część książek Benito Péreza Galdósa — kolejnej z „procere” hiszpańskiego realizmu literackiego — świadczy o niezaprzeczalnym wpływie pisarzy realistów galijskich. W uzupełnieniu, formy narracyjne odziedziczone po Costumbrismo (które współistniały z tymi z romantyzmu) służyły jako punkt wyjścia dla realistycznych pisarzy.

Wydarzenia historyczne, które zaznaczyły narodziny realizmu w Hiszpanii

W ciągu dziesięcioleci 1869 i 1870 miało miejsce kilka transcendentalnych wydarzeń dla późniejszej tożsamości Hiszpanii jako narodu. Wiele z tych wydarzeń były recenzowane lub wspominane bezpośrednio lub pośrednio przez najbardziej znanych pisarzy iberyjskich tamtych czasów. Poniżej wymieniono najważniejsze wydarzenia tamtego czasu:

• 1865: Powstanie w nocy San Daniel (10 kwietnia) i powstanie sierżantów z koszar San Gil (22 czerwca);
• Rewolucja 1868 (19-28 września);
• Administracja demokratyczna (wrzesień 1868 – grudzień 1874);
• Narodziny i upadek I Rzeczypospolitej (luty 1873 – styczeń 1874);
• Przywrócenie Burbonów (1874) i ogłoszenie Konstytucji z 1876 roku.

Hiszpańska powieść realistyczna

Definicja

Jest to praktykowany w Hiszpanii u szczytu realizmu jako dominującego ruchu artystycznego. W związku z tym, jego podstawowym celem było reprezentowanie środowiska, społeczeństwa i obyczajów w drobiazgowy i obiektywny sposób. Podobnie skupił się głównie na portretowaniu życia codziennego i perypetii burżuazji drugiej połowy XIX wieku.

Większość historyków zwraca uwagę, że atrybuty hiszpańskiej powieści realistycznej utrwaliły się około 1880 roku. znani powieściopisarze, tacy jak Juan Varela czy Emilia Pardo Bazán —oprócz wspomnianych Galdós i Clarín— zdecydowali się na bardziej surowy i niezawodny styl. Takie postępowe stanowisko generowało odrzucenie konserwatywnych sektorów społeczeństwa.

cechy

• Stało się jak forma wyrażania roszczeń i krytyki społecznej;
• Pomimo tego, że jest ruchem ściśle związanym ze społeczeństwem burżuazyjnym, powieść realistyczna służył uchwyceniu pragnienia odnowy i postępu ludności w generał;
• Wyraźny zamiar opisania codziennego życia na ulicach, bez fraz łagodzących lub idealistycznych;
• Obnaża rozbieżności polityków, kryzys moralny duchowieństwafałszu społeczeństwa, relacji międzyludzkich i materializmu ludzi;
• Konstrukcja postaci o profilu psychologicznym, fizycznym i postawach zwykłego człowieka, z ich odpowiednimi wadami i sprzecznościami. Nie ma nic wspólnego z wyidealizowanymi bohaterami i protagonistami romantycznych pisarzy;
• Narrator zna każdy szczegół dotyczący bohaterów: przeszłość, traumy, teraźniejszość, myśli i sny. Często ulegają wpływowi środowiska, w którym żyją, dlatego zwykle są podatni na hańbę i niepowodzenie;
• Autorzy przywiązują większą wagę do postaci kobiecych oraz społeczności powyżej indywidualnych ocen;
• Bardzo ważna staje się bezstronna kronika;
• Pisarze mają zwyczaj badania i dokumentowania aby opracować narrację jak najbardziej zbliżoną do rzeczywistości;
• Narrator przedstawia wydarzenia jako świadek, bez uwzględniania jego punktu widzenia iz odległą perspektywą;
• Równolegle do wszechwiedzącego charakteru narratora, wątek narracyjny manifestuje ironię niektórych sytuacji i w niektórych stara się poprowadzić czytelnika (na przykład o znaczeniu niektórych wydarzeń i/lub postaci);
• Dialogi określone intensywnością;
• Użycie precyzyjnego języka, pozbawionego retoryki i odpowiedniego do kultury każdej postacinie są więc obce wyrażenia wulgarne, gdy wymaga tego kontekst, wraz z potocznymi, obcymi słowami i idiomami;
• Liniowa struktura narracyjna, z dobrze zdefiniowanym początkiem i końcem, gdzie skoki w czasie zdarzają się rzadko (lub wcale). Chociaż jest wyjątek: zastosowanie analeptyki w celu przyczynienia się do zrozumienia obecna okoliczność;
• Rozpowszechnianie tzw. powieści dyplomowych, w których pisarz argumentuje przewagę jego idei w odniesieniu do podmiotu domeny zbiorowej”.
• Realistyczni pisarze zawsze starali się nie przeoczyć żadnego szczegółu w krajobrazie i aranżacji wnętrz (m.in. dekoracja, architektura, estetyka i proporcje przestrzeni). To samo stało się z bohaterami: gesty, mowa ciała, nastroje, ekspresja...

Emblematyczni powieściopisarze hiszpańskiego realizmu literackiego i ich najwybitniejsze dzieła

• Juan Valera (1824-1905): Pepita Jimenez () Juanita Długa ();
• Benito Perez Galdos (1843 – 1920): Idealna dama (1876) Fortunata i Hiacynta (1886-87) Odcinki narodowe (seria 48 tomów);
• Emilia Pardo Bazan (1851 – 1921): Mównica (1883) Pazos de Ulloa (1886-87) Opowieści Marinedy (1892);
• Leopoldo Niestety – Clarín (1852 – 1901): Regent (1884-85) Pogawędka (1894) Żegnaj Baranku (krótka powieść);
• Vicente Blasco Ibanez (1867 – 1928): Barak (1898) Katedra (1903) Czterej jeźdźcy apokalipsy (1916).