Emilia Pardo Bazan

Hrabina Pardo Bazán Była najważniejszą kobiecą postacią intelektualną w Hiszpanii ostatnich dziesięcioleci XIX i początku XX wieku.. Dzięki bogatemu szkoleniu prowadzonemu przez jej ojca, Emilia Pardo Bazán wyróżniała się jako pisarka, dziennikarka, dramatopisarka, tłumaczka, wykładowczyni i pionierka praw kobiet.

Jego twórczość literacka jest bardzo szeroka, obejmuje powieści, poezję, eseje, redagowanie i krytykę. Kontrowersje były powracającą sytuacją w jego życiu, ponieważ zawsze posługiwał się awangardowym podejściem artystycznym (jako prekursor naturalizmu) i stanowczo bronił równości płci. Z tego powodu, pomimo zgromadzenia wystarczających zasług, nigdy nie została przyjęta do Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.

Dzieciństwo, młodość i pierwsza praca

Emilia Pardo-Bazán i de la Rúa Figueroa Urodził się 16 września 1851 roku w arystokratycznej rodzinie z La Coruña w Hiszpanii. Była przedwcześnie rozwiniętą pisarką, od młodości wykazywała duże predyspozycje do czytania i pracy intelektualnej. W wieku 13 lat napisał swoją pierwszą powieść, Niebezpieczne hobby (opublikowano w 2012 r.).

Po ukończeniu 16 lat (1868) wyszła za mąż za José Quirogę i zamieszkała w Madrycie. Para dużo podróżowała po Europie; Według kronikarzy był to związek dość harmonijny. Doña Emilia opublikowała kroniki tej podróży w gazecie El Imparcial, również w swojej książce Dla katolickiej Europy (1901), w którym zaleca podróżowanie przynajmniej raz w roku w celu samokształcenia się, a także wyraża potrzebę „europeizacji” Hiszpanii.

Para miała troje dzieci: Jaime (1876), Blanca (1879) i Carmen (1881). W tym okresie wydała swoje pierwsze publikacje jako pisarka, esej Krytyczne studium twórczości o. Feijoo i tomik wierszy Jaime (poświęcony pierwszemu synowi), obie prace pochodzą z 1976 roku. Również w 1877 roku wyraził swoje stanowisko sprzeczne z teoriami Darwina o pochodzeniu gatunków w czasopiśmie Chrześcijańska nauka. Jeśli Emilia Pardo Bazán również się czymś wyróżniała, to ze względu na jej słynne zwroty.

W kolejnych latach Emilia Pardo Bazán zyskiwał rozgłos dzięki Pascual López, autobiografia studenta medycyny (1879) y Miesiąc miodowy (1881), dwie romantyczne powieści utrzymane w realistycznym stylu narracyjnym. W przypadku tego ostatniego pojawiają się wyraźne cechy, które stawiają galicyjskiego arystokratę jako jednego z prekursorów naturalizmu, dzięki szczegółowym opisom fizjologii naturalnych elementów i postaci.

Dojrzałość literacka

Od 1881 roku Emilia Pardo Bazán utrzymywała komunikację epistolarną z Benito Pérez Galdós. Początkowo był to związek literacki, jednak po opublikowaniu Palące pytanie (1883) wokół książki wybuchła bardzo silna kontrowersja, która zgorszyła jej męża i doprowadziła do przyjacielskiego rozstania. Nawet wielu jej najbliższych przyjaciół zaatakowało hrabinę za rzekomo ateistyczne dzieło sprzyjające „francuskiej pornografii”.

Rok wcześniej (1882) opublikowała Doña Emilia Mównica, praca o cechach społeczno-politycznych wykonana technikami naturalistycznymi, uważał za jedno z pierwszych jego dzieł, które miały na celu obronę praw kobiet. Dodatkowo w tej pracy włącza proletariat jako ważny element sporu.

To etap, w którym broni hiszpańskiej literatury i wprowadza propozycję naturalistyczną poprzez swoje dziennikarskie Émilie Zola, opublikowane w Czas. W 1885 roku uruchomiono Młoda dama, odnosząc się do kryzysu małżeńskiego.

W 1886 roku ukazała się najbardziej rozpoznawalna powieść Emilii Pardo Bazán, Pazos de Ulloa. To naturalistyczna praca, której akcja rozgrywa się na galicyjskiej wsi, która odzwierciedla zderzenie między wyrafinowanym społeczeństwem miast a ludźmi z najbardziej zacofanych obszarów wiejskich. Tam bohaterowie odzwierciedlają przesłanki Zoli dotyczące wpływu środowiska na etiologię człowieka.

Podobne artykuł:

Emilia Pardo Bazán „The pazos de Ulloa”

Pazos de Ulloa poświęcił Emilię Pardo Bazán jako jedną z największych postaci literackich wszechczasów w Hiszpanii. Powieść traktuje realistycznie o upadku roli arystokracji w społeczeństwie. W 1887 opublikował Matka Natura, powieść naturalistyczna opowiadająca o kazirodczym zauroczeniu dwojga młodych ludzi, którzy nie wiedzą, że są braćmi.

Zdystansowanie się od naturalizmu

Po rozstaniu z mężem mogła swobodnie poświęcić się badaniu jego intelektualnych skłonności. Wielokrotnie interweniowała w publicystyce politycznej i walce o emancypację kobiet. W ten sposób eseje takie jak Rewolucja i powieść w Rosji (1987) lub Hiszpanka (1890), uznany przez publiczność i krytyków literackich.

Chociaż nigdy nie przestał podziwiać doktryn Zoli, XIX wieku oznaczało podejście Emilii Pardo Bazán do idealizmu i symbolizmu ze szkodą dla naturalizmu. Ewolucję tę potwierdzają m.in. Chrześcijanin (1890) Wybrane historie (1891) Pani Milagros (1894) Chimera (1895) Wspomnienia kawalera (1896) Święte i świeckie opowieści (1899) Czarna syrenka (1908) y Słodki właściciel (1911), między innymi.

Innym powodem, dla którego Pardo Bazán dystansował się od naturalizmu, były skojarzenia z determinizmem rasowym, ukryte w odniesieniach do dziedzictwa rasowego i atawizmu rasowego. To było stanowisko, które zaczęło się usprawiedliwiać Artystyczna ilustracja (1899), dotyczące antysemityzmu afery Dreyfusa. Trzeba jednak wyjaśnić, że nigdy nie określiła się jako rasistka (fakt potwierdzony przez kilku literaturoznawców).

Nowy teatr krytyczny

Po śmierci ojca w 1890 roku, Doña Emilia wykorzystał ogromne dziedzictwo ojcowskie do finansowania stworzenia Nowy teatr krytyczny.Ta publikacja była społeczno-politycznym magazynem napisanym przez nią na cześć jej podziwianego Benito Jerónimo Feijoo. Obejmował eseje, krytykę literacką, informacje o innych pisarzach oraz badania polityczne i nauki społeczne, aby pokazać intelektualną rzeczywistość swoich czasów.

W pierwszych dniach Nowy teatr krytyczny został bardzo dobrze przyjęty ze względu na bezpośredni, zwięzły i szczery styl. Ale to czasopismo przyniosło jej nowych krytyków (zwłaszcza w konserwatywnym świecie hiszpańskiej arystokracji), którzy nazywali ją stoicką i rewolucyjną (aluzja buntownicza, tylko z powodu bycia kobietą).

Po trzech latach Pardo Bazán pożegnał się z czytelnikami argumentując, że magazyn spowodował „stratę pieniędzy i humoru”.

Dziedzictwo Emilii Pardo Bazán

Przemoc była stałym elementem prac hrabiny. To więcej niż źródło, które miało przyciągnąć czytelnika poprzez szczegółowe opisy, był to sposób na potępienie fizycznego, emocjonalnego i psychicznego znęcania się, jakiego doświadczają najsłabsi w społeczeństwie.

Chociaż nie wykluczało to form agresji wobec dorosłych postaci męskich, jej najbardziej imponująca surowość znalazła odzwierciedlenie w znęcaniu się nad dziećmi, a zwłaszcza kobietami. Z tego powodu uznawana jest za jedną z pierwszych działaczek na rzecz praw kobiet. Jakość, wszechstronność i ogrom jego pracy zostały w pełni docenione dopiero kilkadziesiąt lat po jego fizycznym zniknięciu.

Pomimo swojego statusu i uznania intelektualnego, do końca swoich dni hiszpańskie społeczeństwo macho nie przestawało atakować do Bazán. Pisarce odmówiono miejsca, które zarobiła więcej niż dzięki swojej pracy, zwłaszcza w Royal Academy (trzykrotnie ją odrzucono).

Emilia Pardo Bazan zmarł 12 maja 1921 rokupod numerem 27 Calle de la Princesa w Madrycie.