Kilka dni temu obchodzono rocznicę urodzin jednej z naszych najważniejszych pisarek: Emilii Pardo Bazána. Urodzony w La Coruña, w roku 1851należał do arystokratycznej rodziny. Była kobietą o ogromnym prestiżu jak na swoje czasy. Odbył liczne podróże i poznał znakomitych autorów, takich jak Victor Hugo czy Zola.
Oddzieliła się od męża i rozpoczęła romans z Benito Pérezem Galdósem. Kierowała sekcją literatury Ateneum, aw 1916 roku została profesorem na Uniwersytecie w Madrycie. Zmarł w 1921 roku, także w Madrycie.
Należał do realizmu
Rozwój Realizm Był to triumf powieści, gatunku, który umożliwił rzetelne przedstawienie rzeczywistości. Najbardziej reprezentatywnymi pisarzami tamtych czasów byli Galdós, Juan Valera, Leopoldo Alas "Clarín" i Emilia Pardo Bazán. Ten ostatni należał konkretnie do naturalizmu, pochodnej realizmu, który pojawił się w Hiszpanii około 1880 roku wraz z publikacją „Wydziedziczeni” de Galdos.
Emilia Pardo Bazán była głównym obrońcą Hiszpanii Naturalizm. W przypadku tego autora ruch ten jest ujęty w katolicyzmie. Tak więc naturalistyczny determinizm Zoli jest tylko pozorny i podporządkowany zdolności człowieka do pokonania go przez wiarę, która wywyższa go ponad wszystkie inne stworzenia. Wśród jego powieści wyróżnia się przede wszystkim „The pazos de Ulloa” (1886) y "Matka Natura" (1887), oba rozwinęły się w wiejskich środowiskach Galicji, tworzących zamknięte światy zdominowane przez namiętności.
Słynne zwroty
A teraz będziemy świętować narodziny tego autora, który zostawił nam tak wiele dobrych zwrotów dla historii. Oto niektóre z nich:
- „Wśród całej koncepcji mam równie ważne, że powieść nie jest już dziełem zwykłej rozrywki, sposobem na przyjemne oszukanie kilku godzin, obejmującym społeczne, psychologiczne, historyczne studium, ale ostatecznie studium”.
- «Nieszczęście współczesnego człowieka polega na tym, że jest samolubny i wrażliwy; wystarczająco samolubny, by poddać się swoim pasjom, wystarczająco wrażliwy, by cierpieć, gdy był świadkiem spustoszenia, jakie siali na czyimś losie. Ponieważ był wewnętrzny i starannie ukryty, walka Felipe była nie mniej gwałtowna, a jego niepokój nie był mniejszy. Prawdę mówiąc, tego szczególnego stanu nie można nazwać walką: istnieje walka sama w sobie, kiedy wola oscyluje między dwoma rozwiązaniami ”.
- „Nie wybieramy naszych uczuć, one przychodzą do nas, rosną jak chwasty, których nikt nie sadzi i które zalewają ziemię. A uczucia czasami oddają się dziecinności bez widocznej wartości, w rzeczywistości niezwykle elokwentnej, ujawniającej psychologiczną prawdę, ponieważ pewne łagodne objawy potępiają śmiertelne choroby ”.
- «Kapłan może czynić wszystkie złe rzeczy na świecie. Gdybyśmy mieli przywilej nie grzeszyć, czuliśmy się dobrze; zostaliśmy zbawieni w samym momencie święceń, co nie było słabym interesem. W rzeczywistości święcenia nakładają na nas węższe obowiązki niż na innych chrześcijan, a jednemu z nas jest podwójnie trudno być dobrym. Aby być na takiej drodze, jakiej wymagałaby droga doskonałości, którą musimy wkroczyć, wyświęcając się na kapłanów, trzeba, niezależnie od naszych wysiłków, aby łaska Boża nam pomagała. Tam nic nie ma.
- „Dyktatura jest jak aria i nigdy nie staje się operą”.
- W dniu, w którym jacyś panowie, powiedzieli Amparo, że jest ładna, ta wędrowniczka była świadoma swojej płci: do tego czasu była chłopcem w spódnicach. Nikt też nie uważał jej inaczej: jeśli jakiś łotr na ulicy przypominał jej, że jest częścią najpiękniejszej połowy rasy ludzkiej, robiła to w połowie policzkami i odrzucała pięściami, jeśli nie kopnięciami i ugryzieniami, komplement barbarzyńcy. Wszystko, co nie odebrało mu snu ani apetytu.
- „To absurd, aby ludzie pokładali swoje nadzieje w odkupieniu i szczęściu w formach rządów, których nie znają”.
- „Edukacji kobiet nie można nazwać taką edukacją, ale treningiem, ponieważ ostatecznie proponuje się posłuszeństwo, bierność i uległość”.
- „Wychowanie fizyczne sprawia, że kobiety rosną i rosną, a także wzbogaca ich krew”.
- „Ustami umieramy zwykle jak zwykłe ryby i nie jest to śmierć mędrca, ale zimnego, niezdarnego, surowego zwierzęcia”.