Lola Fernández Pazos. Wywiad

Lola Fernandez Pazos Pochodzi z Madrytu o korzeniach galicyjskich i andaluzyjskich. Absolwentka dziennikarstwa, z wieloletnią karierą w mediach, swoją pierwszą powieść zaprezentowała w maju, Pazo de Lourizan, pod silnym wpływem jego zamiłowania do epoki wiktoriańskiej w literaturze. W tym wywiad Opowiada nam o tym i wielu innych tematach. Naprawdę doceniam twoją życzliwość i poświęcony czas.

Lola Fernandez Pazos — Wywiad

• ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja ostatnia opublikowana powieść to Pazo de Lourizan. Co nam o tym mówisz i skąd wziął się ten pomysł?

LOLA FERNÁNDEZ PAZOS: To jest typowa historia rodzinnej sagi, w którym potężna linia kryje szereg zagadki wokół wiejskiego domu, który nie zostanie ujawniony do końca. W trakcie pracy czytelnik będzie musiał stopniowo układać elementy, jakby to była układanka, aby odkryć prawdę. Nadejdzie nawet czas, że będzie znał więcej niż jednego z bohaterów, ale i tak będzie z nią kontynuował, nie pozostawi jej na pastwę losu, aby zrozumieć pełny sens powieści.

Ponadto książka zawiera wszystkie składniki tego gatunku: a historia miłosna między różnymi klasami społecznymi, piękny pałac, w którym mieszkają Carballos, przemysłowa rodzina rybacka z Niskie rzeki i epizod wojenny, który wraz z postępem zaburzy życie i los rodziny.

Pomysł pochodzi od mojej własnej rodziny, ponieważ jest to historia, która wydarzyła się wiele lat temu wokół moich przodków i została mi opowiedziana, abym z kolei ją kiedyś napisał. Więc tak, chodzi o prawdziwe wydarzenia, co faktycznie wydarzyło się w Marin, mała wioska rybacka w pobliżu Pontevedra.

• AL: Czy pamiętasz któreś ze swoich pierwszych czytań? A pierwsza historia, którą napisałeś?

LFP: Pierwsze czytanie, które pamiętam, to Droga, de Symbol zastępczy dla Miguela Delibesa. Wydawało się to tak proste, a jednocześnie tak piękne, że zawsze chciałem coś takiego napisać. Powieść, którą można przeczytać i olśnić zarówno dzieciaka, jak i dorosłego. The pierwsza historia Napisałem, że jeśli nie będziemy rozmawiać o opowieściach o zwierzętach, które naszkicowałem, gdy miałem 5 lub 6 lat, to było Miłość w czasach Tindera.

Więcej niż powieść, to test. W nim wyobrażam sobie Jane Austen powraca z XIX do XXI wieku i stwierdza, że ​​zaloty między ludźmi nie odbywają się już w tańcach, ale w aplikacji zwanej Tinder. Stamtąd i poprzez historie zaczerpnięte z jej najbardziej emblematycznych prac Austen doradzi użytkownikom Tindera, mężczyznom i kobietom, jak powinni się zachowywać, aby nie popełniać błędów.

• AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jedną i ze wszystkich epok.

LFP: Dla mnie moim głównym pisarzem zawsze będzie sławny Javier Marias. Dzięki jego pracy, którą znam na pamięć, zacząłem zastanawiać się nad pustą kartką. Nie chodzi tylko o opowiadanie, ale o obserwowanie i medytację, dlaczego bohaterowie zachowują się w taki czy inny sposób. on był tym jedynym zaszczepił we mnie miłość do brytyjskiej klasyki, Szekspir, Jane Austen, ale przede wszystkim wiktorianie, siostry Bronte, Thomas Hardy, Henryk JamesCharles LichoElizabeth Gaskell, żeby wymienić tylko kilka. Dzięki temu wpływowi, po ukończeniu dziennikarstwa, zapisałem się na filologię angielską.

• AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć?

LFP: Jako mężczyzna bez wątpienia Pan Darcyz Duma i uprzedzenie. Jako kobieta, Jane Eyre, ze sztuki Charlotte Brönte o tym samym tytule. Dla mnie wyglądają idealnie. Darcy składa najlepszą deklarację miłości, jaką kobieta może kiedykolwiek otrzymać, a Jane Eyre robi to samo. Oba są tak prawdziwe, że myślę, że Austen napisała ten fragment, wyobrażając sobie, co chciałaby otrzymać, i Brönte, którego chciałaby zrobić.

• AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie?

LP: Nic. Prawda. nie jestem maniakiem.

• AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?

LFP: piszę na moim biurko i zwykle czytam przed pójściem spać, zawsze w połowie leżąc.

• AL: Czy są inne gatunki, które lubisz?

LFP: Tak, uwielbiam powieści społeczne, takie jak Maria Barton, autorstwa Elizabeth Gaskell, ale także gatunki detektywistyczne, takie jak Joël Dicker.

• AL: Co teraz czytasz? I piszesz?

LFP: Jestem z moja druga powieść, co jest mieszanka Dicker, Mary Barton wraz z nutami odbić w najczystszym stylu Marías (zapisz różnicę). Nazwałabym to „terrorystą społecznościowym”, ale zawiera też dużo autofikcji. Teraz, kiedy mój autor książek, Marías, odszedł ode mnie, chciałem mu złożyć specjalny hołd. Nigdy bym nie pomyślała, że ​​tak szybko odejdzie, a to sprawiło, że jestem nie tylko smutny, ale także sierotą nauczycieli. To był katastrofalny czas dla moich współczesnych referencji, które też były zbyt młode, by odejść: Almudeny Grandes, Niedziela Villar. Poważnie, nie wiem, kogo teraz przeczytam.

• AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza?

LFP: Myślę, że są dość ciekawe książki, ale inne wydają się prefabrykowane w tym sensie, że autor wie, co działa i to wyraża, nie zostawiając na swoich stronach żadnych przeczuć i uczuć, a ja to zauważam za dużo. Lubię książki z duszą, z takim uderzeniem. I trochę mnie smuci, że wydawcy stawiają bardziej na znane twarze niż na ciekawe długopisy, ale jesteśmy w strasznej konkurencji, a firmy nie żyją z powietrza. Rozumiem, że.

• AL: Czy ten moment kryzysu, którego doświadczamy, jest dla Ciebie trudny, czy będziesz w stanie zachować coś pozytywnego dla przyszłych historii?

LFP: Wszystkie kryzysy są pozytywne, jeśli się z nich wydostanie. Powieść, w której teraz gram, opowiada o nowych ludzkich uczuciach, które wzbudziło to nowe środowisko. Potem pracowałem dla agencji dyrektora ds. komunikacji i widziałem, jak brak pracy doprowadził do uratowania siebie. Nikogo nie obchodziło mówienie źle o sąsiednich drzwiach, ani o odejściu kolegi, ważne było, aby pozostać jednym. I to było pozytywne, ponieważ doświadczając tego, łatwiej mi o tym opowiadać i medytować.