Biografia Miguela Delibesa

Symbol zastępczy dla Miguela Delibesa był znanym hiszpańskim pisarzem urodzonym w 1920 roku w kastylijskim mieście Valladolid. Dobrze wyszkolony i mający za sobą dwie kariery, takie jak prawo i handel, Delibes zajmował ważne stanowiska w prasie, stając się dyrektorem gazety El Norte de Castilla, w której zaczął publikować.

Delibes był człowiekiem, którego hobby było dobrze znane wszystkim i wśród których znajdujemy polowanie i piłka nożna. Polowanie pojawia się w wielu jego powieściach, podkreślając wielkie dzieło „Niewinni święci”, które później zostało wyjątkowo zabrane do kina ze świetnym występem Paco Rabala w roli Azaríasa, a piłka nożna była tematem różnych artykułów w tamtym autor nadał literacką formę wrażeniom, jakie pozostawił mu piękny sport.

Wyróżnienia były czymś bardzo częstym dla Delibesa, który został mianowany członkiem Królewskiej Akademii w 1973 roku i otrzymał niezliczone nagrody, w tym National Literature Award, Critics Award, National Literature Award, the National Literature Award, the National Literature Award, the Critics Award, National Literature Award, the Książęca Asturia lub Cervantesów.

W końcu w wieku 89 lat Delibes zmarł w 2010 roku Valladolidmiasto, w którym się urodził.

Książki autorstwa Miguela Delibesa

Miguel Delibes był płodnym człowiekiem, jeśli chodzi o pisanie. Najbardziej znanym autorem są powieści, z których pierwsza to «Cień cyprysu jest długi», która otrzymała nagrodę. Jednak chociaż publikował powieści z 1948 roku, prawda jest taka Opublikował także kilka opowiadań, książek podróżniczych i myśliwskich, esejów i artykułów. Niektóre są lepiej znane niż inne, ale prawie wszystkie z nich pozostają niezauważone przez wzgląd na ich powieści.

Jednym z charakterystyka pióra Miguel Delibes niewątpliwie jest to umiejętność, którą posiada, aby budować postacie. Są solidne i doskonale wiarygodne, co sprawia, że ​​czytelnik wczuwa się w nie od samego początku. Ponadto, będąc bardzo spostrzegawczym pisarzem, mógł odtworzyć to, co zobaczył, kształtując to według własnych upodobań, bez utraty realizmu, z jakim nasycał swoje prace.

Wśród najbardziej znanych książek autora możemy wyróżnić:

• Cień cyprysu jest wydłużony (1948, Nagroda Nadala 1947)

• Droga (1950)

• Mój idolizowany syn Sisi (1953)

• Pamiętnik myśliwego (1955, Krajowa Nagroda Literacka)

• The Rats (1962, Critics Award)

• Zdetronizowany książę (1973)

• Święte niewinne (1981)

• Listy miłosne od zmysłowego seksuolatka (1983)

• Dama w czerwieni na szarym tle (1991)

• Heretyk (1998, Krajowa Nagroda Literacka)

Oprócz tego na osobną wzmiankę zasługują książki „Powieściopisarz odkrywa Amerykę” (1956); Polowanie na Hiszpanię (1972); Przygody, fortuny i nieszczęścia myśliwego na ogonie (1979); Castilla, the Castilian and the Castilians (1979); Hiszpania 1939-1950: Śmierć i zmartwychwstanie powieści (2004).

Nagrody

W całej swojej karierze pisarza Miguel Delibes otrzymał wiele nagród i wyróżnień za swoje prace, jak dla niego. Pierwszy, który mu dali, był w 1948 roku za jego powieść „Cyprys jest wydłużony”. To właśnie Nagroda Nadala sprawiła, że ​​stał się bardziej znany, a jego książki przyciągały uwagę.

Kilka lat później, w 1955 roku, zdobył Narodową Nagrodę Narracyjną nie tylko za powieść, ale za „Dziennik myśliwego”, gatunek, który grał również przez kilka lat swojego życia.

Nagrodę Fastenrath z 1957 roku, związaną z Królewską Hiszpańską Akademią, otrzymał za kolejną ze swoich książek, "Drzemki z południowym wiatrem."

Te trzy nagrody były bardzo ważne dla jego kariery. Jednak dopiero 25 lat później udało mu się zdobyć nową nagrodę, księcia Asturii de las Letras, przyznaną Miguelowi Delibesowi w 1982 roku.

Od tego dnia nagrody i wyróżnienia odbywały się praktycznie raz w roku. W ten sposób uzyskał doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Valladolid w 1983; w 1985 r. otrzymał tytuł Kawalera Orderu Sztuki i Literatury we Francji; Był ulubionym synem w Valladolid w 1986 r. I doktorem honoris causa na Uniwersytecie Complutense w Madrycie (w 1987 r.), Uniwersytecie w Sarre (w 1990 r.), Uniwersytecie w Alcalá de Henares (w 1996 r.) Oraz na Uniwersytecie w Salamanca (w 2008 r.); a także adoptowany syn Molledo w Kantabrii w 2009 roku.

Jeśli chodzi o nagrody, niektóre są godne uwagi, jak na przykład nagroda miasta Barcelony (za książkę Wood of a Hero); krajowa nagroda za literaturę hiszpańską (1991); nagroda im. Miguela de Cervantesa (1993); National Narrative Prize for El hereje (1999; lub Vocento Prize for Human Values ​​(2006)).

Adaptacje książek Delibesa dla filmu i telewizji

Dzięki sukcesowi książek Miguela Delibesa wielu zaczęło na nie patrzeć, aby dostosować je do filmu i telewizji.

Pierwsza adaptacja jednego z jego dzieł była przeznaczona dla kina, z jego powieści El camino (napisanej w 1950 r.) I zaadaptowanej do filmu w 1963 r. Jest to jedyne dzieło, które również doczekało się adaptacji, kilka lat później, w 1978 r. w serię programów telewizyjnych składającą się z pięciu rozdziałów.

Począwszy od 1976 r. Dzieła Delibesa stały się muzą adaptacji filmowych, możliwość oglądania książek na rzeczywistym obrazie Mój idolizowany syn Sisi, który został nazwany w filmie Portret rodzinny; El Príncipe destronado, z wojną tatusia; lub jeden z jego największych hitów, Święte niewinne, za którą sam Alfredo Landa i Francisco Rabal zdobyli nagrodę za najlepszy występ męski w Cannes.

Ostatnia z adaptowanych prac była Pamiętnik emeryta w filmie Idealna para (1997) z Antonio Resines, Mabel Lozano ...

Ciekawostki Miguela Delibesa

Jedną z ciekawostek Miguela Delibesa, którą możesz odwiedzić, przechodząc przez Valladolid, jest to, że w tym samym domu, w którym się urodził, przy ulicy Recoletos, która nadal istnieje, znajduje się tablica z frazą pisarza, która mówi: „Jestem jak drzewo, które rośnie tam, gdzie zostało posadzone”, co interpretuje się, że nie ma znaczenia, gdzie był na świecie, udało mu się dostosować i rozkwitnąć swoją sztuką.

Swoją karierę artystyczną rozpoczął od robienia kreskówek, nie pisze. Pierwsze karykatury pochodzą z gazety „El Norte de Castilla”, którą zdobył dzięki studiom w Szkole Sztuki i Rzemiosła. Jednak w tamtym czasie gazeta była bardzo mała i wszystkie ręce były używane do innych prac. Dlatego wkrótce po tym, jak zademonstrował jakość literacką, którą posiadał, zaczął w niej pisać. Do tego stopnia, że ​​po jakimś czasie był dyrektorem gazety, chociaż musiał zrezygnować w czasach Franco z powodu presji, jaką na niego wywierali.

W rzeczywistości, chociaż porzucił dziennikarstwo ze względu na swoją rolę pisarza, po zakończeniu ery Franco gazeta „El País” zaproponowała mu zostanie dyrektorem a nawet kusili go jedną z jego największych wad: prywatnym terenem łowieckim niedaleko Madrytu. Delibes odrzucił go, ponieważ nie chciał wyprowadzać się ze swojego Valladolid.

Coś uderzającego to sposób, w jaki zaczął pisać książki. Wielu wie, że jego prawdziwą muzą była jego żona Ángeles de Castro. Być może nie było tak dużo opowiadane, że pierwsze lata pisarza, miał średnio jedną książkę rocznie. Ale także mieć dziecko na rok.

Jednym z najważniejszych zwrotów autora jest bez wątpienia: „Naród bez literatury to milczący lud”.

Miguel Delibes poślubił swoją żonę w 1946 roku. Jednak zmarła w 1974 roku, pozostawiając autora pogrążonego w wielkiej depresji, która spowodowała, że ​​jego książki stały się bardziej rozłożone w czasie. Delibes zawsze był uważany za melancholijny, smutny, ponury człowiek ... a część tego humoru była spowodowana utratą jego wielkiej miłości i muzy.