Głupia dama

Głupia dama Jest to jeden z czołowych dzieł teatru powstałego w okresie hiszpańskiego złotego wieku. Praca stworzona przez Lope de Vegę została ukończona 28 kwietnia 1613 roku (według oryginalnego rękopisu). Niedługo potem został wydany na scenie 14 października tego samego roku pod kierownictwem firmy Pedro de Valdés.

Podobnie jak wiele dzieł, które osiągają nieśmiertelność, jest to tekst wyprzedzający swoje czasy. W swojej fabule niewyobrażalne pytania są stawiane w post-renesansowym społeczeństwie hiszpańskim. Wśród nich najważniejsza jest rola kobiet w społeczeństwie.

Autor, Lope de Vega

Urodził się w Madrycie 25 listopada 1562 roku. Jest jednym z najbardziej płodnych autorów literatury światowej. Przypisuje mu się trzy „długie” i cztery krótkie powieści, dziewięć eposów, trzy wiersze dydaktyczne, około 3000 sonetów i setki komedii teatralnych. Według hiszpańskiego poety i dramaturga Juana Péreza Montalbána, łączna liczba utworów napisanych przez Lope de Vega około 1800 roku.

Wraz z Tirso de Moliną i Calderón de la Barca reprezentuje zenit teatru barokowego w Hiszpanii. Jego osobowość nigdy nie przeszła niezauważona, zawarł wielkie przyjaźnie z postaciami Francisco de Quevedo i Juana Luisa Alarcón. Podobnie był „rywalem” Miguela de Cervantesa (autor Don Kichota nazwał go „potworem natury”) i żywił słynną wrogość do Luisa de Góngory.

El feniks de im rozum

Wpływ madryckiego poety i dramaturga w społeczeństwie hiszpańskim był taki, że otrzymał on nawet „zaszczyt” bycia bohaterem bluźnierczego wyznania wiary. „Wierzę we wszechmocnego Lope de Vegę, poetę nieba i ziemi”… Oczywiście inkwizycja - w tamtych czasach w pełnej „świetności” - nie mogła stać bezczynnie. W związku z tym oda została zakazana w 1647 roku.

Specjaliści od jego twórczości potwierdzają, że autor brał udział w jego spektaklach teatralnych. Zrobił to pod pseudonimem Berlardo, powracającą postacią w jego utworach oraz w powieści innych autorów. W tym sensie utwór się wyróżnia Feniks sprytu napisane w 1853 roku przez Tomása Rodrígueza Rubiego. Występował nawet w kinie ze słynnym filmem A. Waddingtona, Biec susami (2010).

Życie pełne plątaniny

Jego życie było pełne wielu romansów. Wielu z nich przyniosło mu reputację rozpraszającego się ze szkodą dla studiów lub obowiązków w sądzie. Włącznie, został wygnany z Królestwa Kastylii za napisanie serii oszczerstw przeciwko jednemu ze swoich kochanków, który porzucił go, aby skonsumować małżeństwo oparte na interesach ekonomicznych.

Rękopis Głupia dama on również znalazł się w środku tych uwikłań. Chociaż nie wszyscy historycy zgadzają się z tą hipotezą, twierdzi się, że oryginalny tekst był prezentem od dramaturga dla jego kochanki, aktorki Jerónima de Burgos, żony reżysera teatralnego Pedro de Valdésa.

Głupia dama... lub wychowawcza moc miłości

Lope de Vega rozwinęła spór wokół dwóch bohaterów, sióstr Nise i Finea. Decydują się stawić czoła dominującej męskości w społeczeństwie iberyjskim, stosując różne strategie. W końcu oboje poddają się mocy miłości. Z jednej strony Phinea odwołuje się do swojej inteligencji i mocno polega na swojej intelektualnej „supremacji”.

Aby zmierzyć się z niechęcią do bycia kobietą, Finea poświęca się pisaniu w sposób niemal kompulsywny. Z drugiej strony, szalupa na równi odwołuje się do inteligencji, ale udaje głupotę i naiwność (Najwyraźniej jest to przenoszone przez projekty osób trzecich). Jednak w głębi duszy jego zachowanie jest częścią skrupulatnego planu uniknięcia tego.

Książkę można kupić tutaj: Głupia dama

Oczyszczająca moc zazdrości?

W tym miejscu zostaje zademonstrowana autentyczność Lope de Vegi w stosunku do innych intelektualistów jego czasów. Cóż, wprowadza zazdrość jako neuralgiczny element fabuły. W przeciwieństwie do większości utworów tego stylu napisanych na początku XVII wieku. Ponieważ zwykle uwikłania wymykały się miłości i romansowi.

Urodzony w Madrycie autor z zazdrości odkrywa najciemniejsze uczucia swoich bohaterów. Następnie, łamie stereotypy głupich i urażonych kobiet, skazanych na haniebną samotność. Z drugiej strony Nise i Finea przedstawiają różne wymiary, są ludźmi, a nie zwykłymi karykaturami w poszukiwaniu ulotnego uśmiechu publiczności.

Naiwność jest nagradzana

Część konfliktów między siostrami bohaterkami Głupia dama skupiają się na prezentach prezentowanych przez jednego i drugiego. Podczas gdy Nise - odziedziczona po ojcu, szlachcicu Octavio - jest dość skromna, Finea jest imponująca. Kontrast jest taki, że ten pierwszy jest niezwykle inteligentny, co (teoretycznie) olśniewa cechą każdego konkurenta.

W przeciwieństwie do drugiej, naiwna, potrzebująca dodatkowej pomocy w poszukiwaniu uczciwego mężczyzny. A przynajmniej taka była myśl jednego z jego wujków, by przyznać mu tego rodzaju „specjalne wynagrodzenie”. Dlatego pieniądze otrzymane dzięki „Twojej naiwności” są dość atrakcyjne.

Wymiana ról

Konflikt i splątanie pojawiają się, gdy ich zalotnicy zakochują się w siostrach swoich dziewczyn. Przede wszystkim Phiseus, zamożny dżentelmen, którego związek z Fineą uzgodnił jej ojciec, ale bez wcześniejszej znajomości tej kobiety.

Potem pojawia się Laurencio - kolejny dżentelmen (biedny), który zakochał się w Nysie dzięki swojej poezji - który zachwycony pieniędzmi postanawia pozyskać szwagierkę. To właśnie tam wychodzi inteligencja „śpiąca” „głupca”, zaskakująca miejscowych i obcych, najmniej ze swojej siostry. Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, rycerze zgadzają się na wymianę, która pozwoli im zobaczyć spełnienie ich życzeń.

Dzieło, które jest nadal aktualne

Poza swoją niewątpliwą wartością historyczną, Lope de Vega w ogóle i Głupia dama w szczególności pozostają w mocy kilka wieków później. Spektakl celebruje jego krytyczną pozycję - pośród śmiechu - na machismo. Co reprezentuje prawdziwą śmiałość w konserwatywnym społeczeństwie, którego uporczywą maksymą było umieszczenie Boga w centrum wszystkiego.