William Faulkner był amerykańskim pisarzem urodzonym w 1897 roku w stanie Mississippi. Jego rodzina była tradycyjną południową rodziną składającą się z pięciorga dzieci, z których Wilhelm był najstarszy.
Dzieciństwo spędził w małym miasteczku Oxford, a obecność tego północnoamerykańskiego Południa, poprzez jego bohaterów, ich sposób bycia, mówienia i myślenia, zostanie później zauważona we wszystkich pracach pisarza.
Podczas Pierwsza Wojna Swiatowa Wszedł jako pilot Królewskie Brytyjskie Siły Powietrzne, ale istnieje wiele wątpliwości co do jego roli w czasie wojny, biorąc pod uwagę naturalną skłonność do tego Faulkner do bajki.
Pierwsze prace wykonywał w banku dziadka, potem jako malarz (ścienny), a następnie jako listonosz. Z biegiem czasu Fulknera dostał pracę bardziej związaną z literaturą, pierwszą w historii jako dziennikarz Nowy Orlean.
Jego pierwsza powieść, Zapłata żołnierzyopublikował ją w 1926 roku.
Potem odbył wycieczkę Europa gdzie poznał m.in. jego podziwianą James Joyce.
Kiedy wrócił do Stany Zjednoczone, rozpoczęły się jego kolejne powieści yoknapatawpha, fikcyjne terytorium stworzone przez pisarzy, które zainspirowało takich pisarzy Onetti (aby stworzyć swoją Santa Maria), to García Márquez (jego Macondo) i wielu innych.
Pierwsza powieść, która rozgrywa się w yoknapatawpha było Sartoris w 1929 roku, ale pojawiło się wiele innych dzieł (powieści i opowiadań), na których stronach mieszają się i mieszają życie jego wyimaginowanych mieszkańców, gdzie krzyżują się drogi i mnożą się spojrzenia.
W chwili publikacji Dźwięk i wściekłość, Faulkner został uznany za nauczyciela. W międzyczasie ożenił się Estelle oldham, z którym, jak sądził, mieszkał w małym miasteczku Oxford.
Trzeba powiedzieć, że choć możliwe było edytowanie przez niego swoich dzieł, to nigdy nie był pisarzem zbyt dobrze znanym szerokiej publiczności, a przeciętny Amerykanin nawet dziś nie wie, kim jest. Faulkner.
W następnych latach utrzymywał się jako scenarzysta w Hollywood, aż w 1949 roku otrzymał tytuł Literatura Nobel.
W jego pracach wyróżnia się niezwykła znajomość języka i techniki. Najbardziej rzucającym się w to przykładem są jego długie zdania, czasem trzy lub cztery strony, z licznymi dygresjami, nawiasami i podrzędnymi frazami. Ale olśniewające są również skoki w czasie i zmiany w punkcie widzenia narratora.
W pewnym sensie jego styl był przeciwny stylowi Hemingway i jego charakterystyczne krótkie frazy (tak mówią Hemingway Wysyłam mu telegram, w którym było napisane: „Zamienię jedno z Twoich długich zdań na dwa z moich krótkich”). Łączyły ich jednak inne rzeczy: alkohol, życie, które poświęcili pisaniu, a także fakt bycia i myślenia jak Amerykanie.
Faulkner Kontynuował pisanie (a jego produkcja była bardzo trudna) aż do śmierci (do powrotu do kraju na południu, który tak bardzo kochał) w 1962 roku.