Santiago Mazarro. Fotografia: profil X.
Santiago Mazarro ma bardzo wszechstronny profil, ponieważ es pisarz, scenarzysta y reżyser filmów dokumentalnych, ponieważ ukończył podwójne studia na kierunku Dziennikarstwo i Komunikacja Audiowizualna. W 2019 roku wydał swoją pierwszą powieść pt. Dzikie szlaki, epopeja przygody z pionierem dzikiego zachodu Manuelem Lisą, z którym zdobył nagrodę Hislibris w kategorii Najlepszy nowy autororaz finalistką Międzynarodowego Konkursu Powieści Historycznej w Úbeda. Dwa lata później opublikował swoją drugą pracę pt Fort Floryda, fikcja historyczna o pierwszym forcie wolnych Czarnych na ziemi północnoamerykańskiej. W tym wywiad Opowiada nam o niej i innych tematach ze swojej kariery. Bardzo dziękuję za poświęcony czas i życzliwość.
Santiago Mazarro — wywiad
- ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja ostatnia opublikowana powieść nosi tytuł The Fort of Florida. Co nam w nim powiesz i skąd wziął się pomysł?
SANTIAGO MAZARRO: Fort na Florydzie to nic innego jak Fort Moses, pierwsza osada wolnych Czarnych na terenach dzisiejszych Stanów Zjednoczonych z Ameryki. Bardzo interesują mnie epizody w historii, których nikt wcześniej nie zauważył, i to był jeden. Co się tam wydarzyło w 1740, podczas brytyjskiej inwazji na hiszpańskie terytorium La Florida, zasługiwał na fabularyzację.
- AL: Czy możesz wrócić do tej pierwszej książki, którą przeczytałeś? A pierwsza historia, którą napisałeś?
SM: Asterix. Bez wątpienia komiksy Asterix. Czytałam je jeden po drugim, bez przerwy. I pierwsza rzecz, którą napisałem, musi pochodzić z tego samego okresu. Dziewięć, dziesięć lat. A autor zawodowyl, co się mówi.
- AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jedną i ze wszystkich epok.
SM: Moim najbardziej podziwianym pisarzem jest – i był nim od lat – Symbol zastępczy dla Miguela Delibesa. HeretykZwłaszcza, że jest to moja ulubiona powieść. Mógłbym oczywiście zacytować kogoś innego, na przykład Davida Fostera Wallace'a czy Trumana Capote'a.
- AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć?
SM: Jakie to trudne. Powiedzieć jedno, świece Ludwika, z najnowszej powieści Any B. Nieto.
Zwyczaje i gatunki
- AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie?
SM: Piszę chaotycznie i nieporządek, który wywołałby alergię u miłośników kanonicznych wytycznych, gdyby poprowadzili mnie przez małą dziurę. Czytając, przydarza mi się coś podobnego. Biorę do ręki powieść, czytam od razu trzy, cztery rozdziały, coś podkreślam. Potem biorę następną, zaczynam od końca... Absolutne szaleństwo.
- AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?
SM: The noc. To bez wątpienia. Muszę wiedzieć, że miasto śpi i że telefon nie dzwoni, żebym mogła zakotwiczyć się w fotelu i godzinami wciskać przycisk.
- AL: Czy są inne gatunki, które lubisz?
Oczywiście. Piszę powieści historyczne, bo jak dziecko lubię proces dokumentowania, ale czytam prawie wszystko. Bardzo testbardzo tekst dziennikarski.
Obecna prognoza
- AL: Co teraz czytasz? I piszesz?
SM: Czytam dwie, trzy rzeczy na raz, jak prawie zawsze. Aby wymienić parę, Przewodnik po podróżach w czasie do średniowiecznej Anglii, autorstwa Iana Mortimera i biografia Juana Belmonte, autorstwa Manuela Chavesa Nogalesa. Jeśli chodzi o pisanie, to stawiam na tzw ostatnie poprawki do mojej następnej powieści i zaczynam w tym miesiącu scenariusz nowego filmu dokumentalnego.
- AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza?
SM: Skomplikowane, Chyba. Liczby nie są tak straszne, jak można by się spodziewać, ale brakuje mi różnorodności, oryginalności, autentyczności. Młodzi autorzy muszą mocno naciskać, a wydawcy muszą stawiać na nowości.
- AL: Jak się czujesz w związku z momentem kulturowym i społecznym, którego doświadczamy?
SM: Jednym okiem na sztuczną inteligencję, a drugim na platformy. W przeciwnym razie, Mogą zmieniać formaty, ale nigdy zainteresowanie opinii publicznej dobrymi historiami. Zadaniem twórcy jest się dostosować. Prawo życia.