Vijf uur met Mario

Miguel Delibes wordt beschouwd als een van de belangrijkste auteurs van de XNUMXe eeuw, onder meer dankzij zijn meesterwerk: Vijf uur met Mario. Deze roman, gepubliceerd in 1966, is een trouwe exponent van sociaal realisme, een zeer belangrijke literaire trend in Spanje in het midden van de vorige eeuw. Daarom was het een vertelstijl met een enorm cultureel gewicht tijdens het Franco-regime.

Door de innerlijke dialoog van een vrouw in crisis —Carmen, haar hoofdpersoon— Delibes legde de meeste van de aanhoudende politieke en sociale spanningen in Spanje in die tijd bloot. Niet voor niets, de krant El Mundo inbegrepen Vijf uur met Mario op zijn lijst van 'de honderd beste romans van de twintigste eeuw'.

Sobre el autor

Miguel Delibes Setién werd geboren in Valladolid, Spanje, op 17 oktober 1920. Hij was het derde kind uit het huwelijk tussen Adolfo Delibes en María Setién. Zijn vader was de houder van de leerstoel Rechten aan de School of Commerce van Valladolid. Aan de andere kant was zijn grootvader van moederskant - Miguel María Setién - een bekende jurist die lid was van de politieke beweging Carlist.

Militaire studies en ervaring

In 1936 studeerde hij af aan het Colegio Lourdes in zijn geboorteplaats met een bachelordiploma. Kort daarna Hij diende als vrijwilliger bij de marine van het rebellenleger tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-39). Toen de oorlog voorbij was, keerde hij terug naar zijn vaderland om een ​​universitaire opleiding te volgen; achtereenvolgens voltooide hij de studies Handel, Recht en Kunsten.

Eerste banen

In 1941 verscheen de krant Valladolid Het noorden van Castilië huurde Delibes in als cartoonist. Na zijn afstuderen als Mercantile Intendant in Bilbao, de jonge Miguel bekleedde de leerstoel handelsrecht aan de Universiteit van Valladolid. In april 1946 trouwde hij met Ángeles Castro, die zijn muze was in veel van de toekomstige literaire werken van de Spaanse schrijver.

Literaire carrière

Zijn eerste boek vertegenwoordigde een debuut in stijl: De schaduw van de cipres is langwerpig (1947), winnaar van de Nadal-prijs. Zijn tweede roman, Zelfs het is dag (1949), werd gesanctioneerd door Franco's censuur. Na dat ongeluk werd hij op de voet gevolgd door de verificateurs van het regime toen hij vakken onderwees die verband hielden met de burgeroorlog.

Hoe dan ook, met De weg (1950) Delibes bereikte toewijding in de wereld van letters en literaire expressie van de Spaanse naoorlogse periode. Hoewel de censuur duidelijk niet ophield hem lastig te vallen, vooral nadat hij was benoemd tot adjunct-directeur van Het noorden van Castilië. Ondanks dit, de auteur van Valladolid hield zijn ritme in de jaren vijftig niet stil en hij bleef gemiddeld één boek per jaar publiceren.

Rest van romans van Miguel Delibes

• Mijn verafgood zoon Sisi (1953).
• Hunter's Diary (1955). Winnaar van de Nationale Literatuurprijs.
• Dagboek van een emigrant (1958).
• Het rode blad (1959). Winnaar van de Juan March Foundation Award.
• De ratten (1962). Winnaar van de Critics Award.
• Gelijkenis van de schipbreukeling (1969).
• De onttroonde prins (1973).
• De oorlogen van onze voorouders (1975).
• De betwiste stem van señor Cayo (1978).
• De heilige onschuldigen (1981).
• Liefdesbrieven van een wellustige zestigjarige (1983).
• De schat (1985).
• Hero hout (1987). Winnaar van de prijs van de stad Barcelona.
• Dame in het rood op een grijze achtergrond (1991).
• Dagboek van een gepensioneerde (1995).
• De ketter (1998). Winnaar van de Nationale Literatuurprijs.

Dood en erfenis

Miguel Delibes stierf op 11 maart 2010. Meer dan 18.000 mensen woonden zijn brandende kapel bij. Hij liet een zeer omvangrijk en rijk werk na. Afgezien van zijn 20 gepubliceerde romans, voltooide hij de lancering van negen korte verhalenboeken, zes reisboeken, 10 jachtboeken, 20 essays en talloze krantenartikelen.

Analyse Vijf uur met Mario

U kunt het boek hier kopen: Vijf uur met Mario

Achtergrond

Op 1 april 1939 eindigde het meest verschrikkelijke conflict in de recente geschiedenis in Spanje. Franco's overwinning betekende dat de Falangisten aan de macht kwamen onder de onbetwistbare heerschappij van "el caudillo". Bovendien hebben de constitutionele hervormingen van 1942 en 1947 de "legalisatie" van het regime voltooid, met de nodige medeplichtigheid van de katholieke kerk.

Verband

Ellende heerste, er was geen recht op kritiek of directe teleurstelling. In consecuense, het sociaal geëngageerde verhaal werd een van de weinige vensters die het lijden van een groot deel van de bevolking konden beschrijven. In die zin zijn de meest opvallende incidenten de volgende:

• Het salaris van de meeste arbeiders liet nauwelijks toe om te overleven.
• Hoewel er talloze kleine bedrijven werden opgericht, waren deze meestal afkomstig van de zwarte markt (omdat ze geen andere keuze hadden).
• Patriottisme rechtvaardigde alles. Van de winning van olie (in bitumineuze velden) tot de meest absurde censuur bij het in twijfel trekken van "de goede bedoelingen" van het regime jegens het geregeerde.

Synopsis

Binnen het subgenre van geëngageerde literatuur, Vijf uur met Mario behoort tot de existentiële neorealistische roman (periode tussen 1939 - 1962). In dit stuk Delibes gebruikt de monoloog van de hoofdrolspeler - die haar man volgt - om de nuances te onthullen van een gefrustreerd persoon, zeer egocentrisch en vooral vrij fascistisch.

Het contrast tussen twee levensstijlen

De hoofdpersoon ontlaadt in zijn innerlijke dialoog alle opgebouwde verwijten jegens zijn overleden echtgenoot. Evenzo biedt het de lezer een gedetailleerd overzicht van het leven van de middenklasse in Valladolid tijdens het naoorlogse tijdperk. Alle sentimentele hardheid die tot uiting komt, wordt echter tot op zekere hoogte verzacht door de korte, humoristische of tedere delen van de tekst.

Het stuk presenteert ook een contrast tussen de families van de hoofdrolspelers. Enerzijds had Carmen's moeder een waardig, correct en eerlijk leven, net zoals haar vader journalist was voor de krant ABC. Aan de andere kant handhaafde Mario's moeder (de overleden echtgenoot) onzorgvuldige gewoonten en zijn vader was een zeer pessimistische man, die zelfs geen fatsoen had om te sterven.

Egoïsme

Aan de onderkant van alle verwijten van Carmen schuilt een materiële motivatie. Goed, haar grootste bewering is dat haar man in het leven niet genoeg geld heeft verdiend om meer spullen voor haar te kopen en ontvang meer diensten. Ze pronkt ook met haar ijdele kant door op te scheppen over de blikken die ze van andere jongens kreeg toen ze jonger was.

Bovendien begreep Menchu ​​- de bijnaam van de hoofdrolspeler - ook Mario's vriendelijke en beleefde gedrag met mensen uit de meest achtergestelde klassen niet. Ten slotte bekent de hoofdrolspeler dat hij een liefdesrelatie heeft gehad met een jeugdvriend die (ze zweert) niet ouder is geworden. Het stuk wordt afgesloten met het verzoek van Carmen om vergeving aan haar man.