Zoals we al zeiden in de post waarmee we begonnen de huidige monografie, vatten de meeste handleidingen over het maken van verhalen samen wat stijl betreft in een stelregel: als je het met één woord kunt zeggen, hoef je er niet twee te gebruiken.
Aldus helderheid en vooral natuurlijkheid worden de basispijlers waarop een oplosbare stijl is gebaseerd, en dat is wat alle schrijvers beweren te hebben.
Als we het hebben over stijl, bedoelen we vooral de stijl van de verteller, die is gedifferentieerd van de stijlen van de personages, die elk hun eigen stem hebben op basis van hun eigen kenmerken, zoals we in eerdere berichten hebben uitgelegd. Deze hebben de neiging zich op een meer natuurlijke en spontane manier uit te drukken dan de verteller, maar hun stijl is geen kopie van echte taal, maar eerder een reproductie ervan.
Een andere tip die meestal in handleidingen wordt gegeven, is om probeer tijdens het hele werk consistent en trouw aan de stijl te zijn. Niemand kan zich een verteller voorstellen, die zonder enige rechtvaardiging aan het begin van het werk erg retorisch is, een gecultiveerd lexicon laat zien en het eindigt met een eenvoudige stijl en arm van woorden. De eenheid van stijl wordt gepresenteerd als een fundamenteel kenmerk om het werk geloofwaardig te maken.
Vervolgens zullen we ontmaskeren enkele ondeugden om te vermijden en enkele handige hulpmiddelen het begrijpen:
- Vermijd herhalingen en vulstoffen. Het is handig om een woordenboek met synoniemen en antoniemen bij de hand te hebben.
- Vermijd stilistische extremen: niet overdreven bombastisch, noch overdreven gemoedelijk. Voorlezen kan ons helpen bij deze taak.
- Vermijd buitensporige ondergeschiktheid en buitensporig lange zinnen. Het beheersen van de syntaxis kan handig zijn bij het herformuleren van een passage.
- Evermijd lexicale onnauwkeurigheden. Hiervoor is het essentieel om het woordenboek met definities te raadplegen wanneer we dat nodig achten.
- Vermijd grammaticale fouten. Het hebben van een goede grammatica kan van onschatbare waarde zijn.
- Eindelijk moeten we probeer het ritme van het proza goed te krijgen En daarvoor moeten we, net als bij poëzie, rekening houden, zij het in mindere mate, met het aantal lettergrepen en de positie van de accenten. Het veranderen van de positie van een woord, het zoeken naar een synoniem met meer of minder lettergrepen of het kiezen tussen twee opties, afhankelijk van de klemtoon, kan het verschil maken van onze tekst met betrekking tot de oren van de lezer. Dit laatste is een echt instinctief punt waarop de praktijk en vooral de kritische studie van de stijl van andere werken ons het meest kan helpen vooruit te komen. Nogmaals, het hardop voorlezen van onze passages kan in dit opzicht een grote hulp zijn.