Luis Cernuda stierf op 5 november 1963 in de stad Mexico. ik ben geboren in Sevilla en dat was het een van de belangrijkste dichters van de Generatie van de 27. Vandaag herinner ik me dat hij zijn figuur en zijn werk recenseerde en benadrukte 4 van zijn gedichten.
Luis Cernuda
Hij las zijn landgenoot voor Gustavo Adolfo Becquer toen hij als kind geïnteresseerd raakte in poëzie. Al in zijn jeugd maakte hij zijn eerste publicaties in Western Magazine en werkte ook mee aan De Waarheid, Middag o Litoral, het Malaga magazine van Manuel Altolaguirre. Hij was sterk beïnvloed door de Franse literatuur, onthoud dat een van zijn grootouders Frans was. In de burgeroorlog ging hij in ballingschap naar de Verenigde Staten, waar hij als leraar werkte, en later ging hij naar Mexico, waar hij stierf.
Hun eerste gedichten verschenen in 1927 onder de titel Air profiel. In de fase van jeugd we hebben Een rivier, een liefde y De verboden genoegens, waaruit blijkt dat ze zich eraan houden surrealisme. In de rijpheid highlights Wolken, over de burgeroorlog. Zijn laatste fase, reeds in Mexico, omvat Variaties op Mexicaans thema, Leef zonder te leven y Met de uren geteld.
4 gedichten
Oevers van liefde
Als een zeil op zee
vat die blauwachtige gretigheid samen die stijgt
naar de toekomstige sterren,
gemaakte golfschaal
waar goddelijke voeten afdalen in de afgrond,
ook je formulier zelf,
engel, demon, droom van een gedroomde liefde,
vat in mij een gretigheid samen die ooit opkwam
tot aan de wolken zijn melancholische golven.
Ik voel nog steeds de pulsen van die gretigheid,
Ik, de meest verliefde,
aan de oevers van de liefde,
zonder dat een licht me ziet
beslist dood of levend,
Ik overweeg zijn golven en ik zou graag overstromen,
waanzinnig wensen
afdalen, als engelen die de schuimladder afdalen,
tot op de bodem van dezelfde liefde die nog nooit iemand heeft gezien.
***
Reden voor tranen
De nacht van verdrietig zijn heeft geen grenzen.
Zijn schaduw in rebellie als schuim,
breek de zwakke muren af
beschaamd over witheid;
nacht die niets anders kan zijn dan nacht.
Hakken geliefden sterren
misschien dooft het avontuur een verdriet uit.
Maar jij, nacht, gedreven door verlangens
zelfs de bleekheid van het water,
je staat altijd te wachten wie weet welke nachtegalen.
Achter de afgronden beven
bevolkt met slangen tussen veren,
ziek bed
nergens anders naar kijken dan de nacht
terwijl ze de lucht tussen hun lippen sluiten.
De nacht, de oogverblindende nacht,
dat naast de hoeken zijn heupen draait,
wachten, wie weet,
zoals ik, zoals iedereen.
***
Ik zou graag alleen zijn in het zuiden
Misschien zullen mijn langzame ogen het zuiden niet meer zien
van lichte landschappen die in de lucht slapen,
met lichamen in de schaduw van takken als bloemen
of op de vlucht in een galop van woedende paarden.
Het zuiden is een woestijn die huilt tijdens het zingen,
en die stem dooft niet als een dode vogel;
naar de zee richt hij zijn bittere verlangens
het openen van een zwakke echo die langzaam leeft.
In het zuiden, zo ver weg, wil ik in verwarring raken.
De regen daar is niets meer dan een halfopen roos;
zijn nevel lacht, wit gelach in de wind.
Zijn duisternis, zijn licht zijn even schoonheden.
***
Waar de vergetelheid woont
Waar de vergetelheid woont,
In de uitgestrekte tuinen zonder dageraad;
Waar ik gewoon ben
Herinnering aan een steen begraven onder brandnetels
Waarop de wind aan zijn slapeloosheid ontsnapt.
Waar mijn naam vertrekt
Aan het lichaam dat in de armen van de eeuwen aanduidt,
Waar verlangen niet bestaat.
In die grote regio waar liefde, verschrikkelijke engel,
Verberg je niet als staal
Zijn vleugel op mijn borst,
Glimlachend vol luchtige gratie terwijl de kwelling groeit.
Overal waar deze gretigheid die een eigenaar naar zijn beeld vereist, eindigt,
Zijn leven overgeven aan een ander leven,
Geen andere horizon dan naar de ogen gericht.
Waar verdriet en vreugde niet meer zijn dan namen,
Inheemse hemel en aarde rond een herinnering;
Waar ik eindelijk vrij ben zonder het zelf te weten,
Opgelost in mist, afwezigheid,
Lichte afwezigheid zoals babyvlees.
Daar, daar ver weg;
Waar de vergetelheid woont.