Fotografie: writers.org
Guadeloupe Grande, dichter Madrileens, essayist en kritisch, stierf in Madrid begin 2021 als gevolg van hartziekte, met 55 jaar. Dochter ook uniek voor dichters Felix Grande en Francesca Aguirre, met haar eindigt een opmerkelijke literaire afstamming. In zijn geheugen gaat dit selectie van 4 gedichten behorend tot zijn werk.
Guadeloupe Grande
Diploma voor Sociale antropologie van de Complutense Universiteit, nam hij gedurende zijn hele carrière deel aan literaire evenementen zoals de First Ibero-American Poetry Show en het Medellín International Poetry Festival, of het INVERSO Madrid festival. Als literair criticus werkte ze in El Independiente, El Urogallo, Reseña of El Mundo, naast andere kranten en tijdschriften.
Hij werkte ook op het communicatiegebied van de Koninklijk theater en was verantwoordelijk voor de poëtische activiteit van de José Hierro Popular University, in San Sebastián de los Reyes.
In 1995 ontving ze de Rafael Alberti-prijs door Lilith's boek, en publiceerde ook de poëzieboeken De mist-sleutel, Wax kaarten y Hotel voor egels.
4 gedichten
De as
Inventariswoordenboek
lijst precieze nummer
berekening van een taal
dat we niet kunnen begrijpen
Ik zeg dat we niet vergeten;
er is dood en schaduwen van de levenden,
Er zijn scheepswrakken en bleke herinneringen
er is angst en roekeloosheid
en weer schaduwen en koude en steen.
Vergeten is slechts een kunstgreep van geluid;
slechts een eeuwigdurend einde dat voorbij gaat
van vlees tot vel en van vel tot bot.
Net zoals de eerste woorden van water zijn gemaakt
en dan modder
en naar steen en wind.
Onmiddellijk
Lopen is niet genoeg
het stof van de weg maakt geen leven
De blik weg
Water op papier
en schuim op het woord
U bent een scheur in de tijd, vader:
niets in jou duurt en alles blijft.
Spreek het eerste woord uit
en de ramp was allemaal een,
op dat moment dat we je tekenen
het gezicht van de dagen.
Dat kan niet,
het zou nooit kunnen zijn
het had nooit kunnen zijn
en toch zijn de schaduwen vasthoudend
in zijn roeping van vlees,
koppig je adem
en koppig zijn woord.
Wonen heeft geen naam.
Het pad
We zijn een kwestie van vreemdheid
wie zou het ons vertellen
dat we zoveel hebben geleden
Maar ons geheugen brandt niet
en we weten niet meer hoe we moeten sterven
Herinnering aan het leven,
herinnering aan de dagen en het leven,
mes dat de wereld opent
wat lef verspreiden dat ik niet kan ontcijferen.
Herinnering aan de middagen en het licht,
je verlicht de look
jij bent de onverbiddelijke uitkijk,
het strenge kompas, de gevangenisgetuige
dat knoopt de tijd in zijn kerker.
Waar ben je naar op zoek, herinnering, wat zoek je.
Je volgt me als een hongerige hond
en je neigt je medelijdende blik naar mijn voeten;
snuiven, schadelijk, onderweg
het spoor van de dagen die waren,
dat ze er niet meer zijn en dat ze dat ook nooit zullen zijn.
De vodden van gelukzaligheid kleden je
en verwoesting heeft je behoedzaam gemaakt;
herinnering aan het leven, herinnering aan dagen en leven.
Naast de deur
Het huis is leeg
en de geur van hatelijke hoop
parfum elke hoek
Wie heeft het ons verteld
terwijl we ons uitstrekten naar de wereld
die we ooit zouden vinden
beschutting in deze woestijn.
Die ons heeft doen geloven, vertrouwen,
-erger: wacht-,
dat achter de deur, onder de beker,
in die la, na het woord,
in die huid,
onze wond zou worden genezen.
Die in ons hart groeven
en wisten later niet wat ze moesten planten
en liet ons deze kuil achter zonder zaad
waar alleen hoop is.
Wie kwam er daarna
en hij vertelde ons zachtjes,
in een moment van hebzucht,
dat er geen hoek was om te wachten.
Wie was zo meedogenloos, wie,
die dit koninkrijk zonder bekers voor ons opende,
zonder deuren of gedwee uren,
zonder wapenstilstanden, zonder woorden om de wereld mee te smeden.
Het is goed, laten we niet meer huilen
de avond valt nog steeds langzaam.
Laten we de laatste rit maken
van deze ellendige hoop.
Bronnen: El Mundo - Gedichten van de ziel
Wat een prachtige gedichten en wat een welsprekende en voorbeeldige vrouw.
-Gustavo Woltman.