De verloren bloemen van Alice Hart
De verloren bloemen van Alice Hart -of De verloren bloemen van Alice Hart, volgens de originele Engelse titel, is het literaire debuut van de Australische televisiepresentator en auteur Holly Ringland. Het werk werd op 19 maart 2018 voor het eerst gepubliceerd door uitgeverij Harper Collins. In 2019 werd het bekroond met de prestigieuze ABIA-prijs voor het beste boek van het jaar in de categorie fictie.
Later werden de vertaalrechten verkocht aan achtentwintig landen. In het Spaans, De roman werd vertaald door Gemma Rovira Ortega en werd geredigeerd door Salamandra. Vervolgens produceerde Amazon Prime Video een gelijknamige dramaserie, geregisseerd door Sarah Lambert en met in de hoofdrollen Sigourney Weaver, Lea Purcell, Alyla Browne en Alycia Debnam Carey.
Synopsis van De verloren bloemen van Alice Hart
Een huis in brand en een verloren stem
Het verhaal begint met het ontwaken van Alice Hart in een ziekenhuis, waar hij te wijten is aan een vreselijke brand waarbij zijn ouders zijn weggevaagd en liet haar tijdelijk sprakeloos achter vanwege een trauma. De enige familie die hij nog heeft is June, zijn grootmoeder van moederskant, die een plantage runt die bekend staat als Thornfield. Naast bloemen afkomstig uit de regio, huisvest de boerderij dakloze vrouwen.
De meesten van hen zijn op de vlucht voor een slecht huwelijk, gewelddadige mannen en een leven in crisis. Tijdens zijn periode op de plantage Alice herwint haar gezondheid en zelfvertrouwen, terwijl ze leert over de betekenis van bloemen en wat ze kunnen overbrengen. Naarmate hij ouder wordt, deelt hij gelukkige momenten met zijn grootmoeder en de mensen op de boerderij, maar hierachter schuilen geheimen en leugens.
Voorbij de bloemen
Alice ontdekt bepaalde aspecten van haar familie die ze weliswaar vermoedde, maar niet volledig besefte. Op zesentwintigjarige leeftijd, De vrouw ontsnapt van de plantage en laat geen spoor achter van haar verblijfplaats. Na zijn vertrek komt hij aan in de centrale woestijn, waar hij een landschap aantreft dat uit een sciencefictionroman lijkt te komen. Dus ver verwijderd van de bloemen waar ze zoveel van houdt, is ze kwetsbaar en kwetsbaar.
Alice's verleden volgt haar waar ze ook gaat. Net als de vrouwen met wie hij heeft geloofd, Ze voelt zich aangetrokken tot een charismatische man. Zal ze echter niet dezelfde patronen kunnen herhalen als haar moeder en grootmoeder? Blijkbaar slaagt hij daar niet in. Een groot deel van de magie van De verloren bloemen van Alice Hart is het kennen van de trauma's van de hoofdpersoon en haar begeleiden in haar wedergeboorte.
Scenario's binnen De verloren bloemen van Alice Hart
De landschappen in de roman worden op een prachtige manier weergegeven. Deze zijn zowel een metafoor voor de situatie van Alice als een personage op zich. De hoofdpersoon groeit op midden tussen suikerriet en de oceaan, maar Het leven neemt haar mee langs het pad van de exotische bloemen van Australië. Aan de andere kant is er een park in het Northern Territory waar Alice een baan krijgt als parkwachter.
De natuurlijke omgeving maakt net zo goed deel uit van de karakterisering als de mensen: de oceaan, de rivier, het rode zand van de woestijn en de indrukwekkende zonsondergangen. Er is een soort magie door het hele boek geweven, voornamelijk uit de taal van bloemen, dat samenwerkt met het semantische verhaal, maar dat zijn eigen stille betekenis heeft.
Het belang en de betekenis van bloemen
Flanelbloemen vertegenwoordigen "wat verloren is, wordt gevonden", De woestijnerwten van Sturt, die een integraal onderdeel van het complot vormen, betekenen 'heb moed, houd moed' en de vossenstaarten betekenen 'bloed van mijn bloed'.
Deze planten worden de taal van Alice als woorden haar tekortschieten. Ze fungeren als subtekst in combinatie met een verscheidenheid aan andere intertekstuele elementen. Hetzelfde zou kunnen gelden voor de genoemde gedichten en sprookjes.
Aan het bovenstaande worden uiteraard de verhalen van andere culturen toegevoegd, via personages als Twig – de verzorger van de jonge hoofdpersoon –, Koori – voor wie Alice een surrogaatdochter wordt – en de Mexicaanse vriendin Lulu – die haar verhalen vertelt over Bulgaarse feeën en wiens zoon de eerste liefde van Alice wordt.
Stijl van het werk
Hoewel het verhaal snel verloopt – voornamelijk gedreven door Alice's pogingen om aan haar verleden te ontsnappen – het schrijven zelf is herhaaldelijk poëtisch, gefilterd door het prisma van Alice's standpunt. Het verhaal blijft prachtig, zelfs als het de meest flagrante mishandelingen uitbeeldt, zoals wanneer de vader van de hoofdpersoon haar van een boot de oceaan in duwt omdat ze geen bevel heeft gegeven om te vluchten naar een passerende vreemdeling.
Er komen veel thema's aan bod in dit boek, maar de meest voorkomende is de kracht van boeken en non-verbale taal., dat wordt gebruikt om te genezen. Literatuur opent de wereld van Alice en geeft haar de sleutel om zichzelf te vinden. Het mannelijke geweld groeit in de roman en beweegt zich als een kwaadaardige kracht, en vormt een parallelle lijn van Alice's vader naar haar latere mannelijke relaties.
Over de auteur
Holly Ringland is geboren in Australië, waar ze vanaf haar kindertijd midden in de natuur leefde. Dit wekte bij haar een passie op voor alle levende wezens en de studie ervan. Ook Ze is dol op cultuur, geschiedenis en kunst, vooral literatuur, een hoogleraarschap dat hij zijn hele leven lang, vooral tijdens zijn reis naar Engeland, in de praktijk heeft kunnen brengen.
Zij en haar gezin reisden twee jaar lang in een caravan door Noord-Amerika, wat bijdroeg aan de ervaring rond de natuur. Toen de auteur twintig jaar oud was, werkte als boswachter in een inheemse gemeenschap in Uluru Kata Tjuta National Park, Australië. Vervolgens verhuisde hij naar Engeland om een masterdiploma in creatief schrijven te studeren aan de Universiteit van Manchester.