Af en toe hebben we andere anekdotes uit verwezen Camilo José Cela, de grote Galicische schrijver die in zijn tijd de Nobelprijs won en meesterwerken uit de wereldliteratuur achterliet, zoals La Colmenta.
Het grappige is dat ze allemaal een gemeenschappelijke factor hebben: ontheiligen.
En het is die Cela, beide in sommige passages van haar werken zoals vooral in het echte leven, was hij een liefhebber van eschatologie die niet alleen geen haar knipte toen hij onaangenaam maar grappig werd in sommige van zijn toespraken, maar er ook trots op was ze te vertellen.
Een van de door de auteur zelf genoemde vond plaats in een gal dinera waarin alle aanwezigen voorname figuren waren.
Op een gegeven moment flapte Cela, die een flinke eetbui tussen haar borst en rug at, eruit. winderigheid dat weergalmde door de kamer en de woorden stopten onder de gasten die vol ongeloof begonnen te kijken naar het gebied waar de schrijver zat, zonder goed te weten wie degene was geweest met de luide scheet.
Cela, die besefte dat de dame aan haar zijde bloosde, maakte van de gelegenheid gebruik om een beetje te aarzelen en zei hardop: "Maak je geen zorgen, mevrouw, we zullen zeggen dat ik het was" ...
Meer informatie - Literaire anekdotes, tussen fictie en geschiedenis
Wat een leuk evenement…! Het moest de geweldige Camilo zijn ..! Wat mij betreft, ik hou van eschatologie, nou, het lijkt me de meest ware humor. Eschatologie leidt tot perfecte humor.
In mijn land zou je oud varken en "zak met hanen" kunnen zeggen. Wanneer jongere kinderen leren poepen en plassen te zeggen, herhalen ze het omdat ze het als een genade beschouwen. Vanwege de ouderdom van het personage, zou ik geneigd zijn te geloven dat dit de typische regressie van veroudering is. Ik kan degenen die dit gedrag speels vinden, niet kwalificeren, maar op dezelfde manier.
Ik deel op Facebook