Pedro Simón: wat u moet weten over deze auteur en geschreven boeken

Heb je boeken van Pedro Simón gelezen? Ken je deze auteur? Als je geen van zijn boeken hebt gelezen, of als je hem integendeel wel kent en zijn boeken hebt gelezen, dan zullen we over hem praten.

U kent alle gegevens die we van deze journalist en schrijver hebben verzameld, niet alleen uit zijn literaire leven, maar ook professioneel en enigszins persoonlijk. En natuurlijk de boeken die je hebt geschreven. Kom meer over hem te weten.

Wie is Pedro Simon?

Het eerste dat u moet weten, is dat Pedro Simón een journalist en schrijver is (zoals we u al eerder hebben verteld). Hij werd geboren in Madrid in 1971, waar hij momenteel woont. Hij werkt momenteel bij El Mundo, waar u verschillende artikelen over zijn auteurschap kunt vinden (Hij publiceert meestal één tot twee artikelen per week). Voor dit werk heeft hij zelfs de Ortega en Gasset van 2015 (voor de reeks rapporten die hij publiceerde in de krant getiteld "La España del despilfarro"), evenals de prijs voor beste journalist van het jaar van de APM in 2016.

Bovendien heeft was finalist bij de Gabo Foundation Awards in 2020 terwijl hij een jaar later de Koning van Spanje Prijs voor Journalistiek won.

Op literair niveau hebben we het eerste boek dat hij publiceerde, Het leven, een slalom, in 2006, door de uitgeverij La Esfera de los Libros. Sterker nog, hij herhaalde dit redactioneel nog twee keer, met Memories of Alzheimer's en met Danger of Collapse. De eerste is een essay, terwijl de tweede zelf een roman is.

Welke boeken heeft Pedro Simón geschreven?

Als Pedro Simón nu je aandacht trekt, Zullen we je vertellen over de boeken die hij heeft geschreven? Naast degene die we hebben genoemd, heeft het er nog meer. Tot 2022 heeft hij in totaal zes boeken gepubliceerd, waarvan we hieronder commentaar geven:

Het leven, een slalom

Het was het eerste boek dat Pedro Simón schreef, hoewel het nog steeds zoiets is als een biografie van Paco Fernández Ochoa. We laten u de samenvatting achter:

«Het leven, een slalom weerspiegelt de fysieke en mentale toestand van Paco Fernández Ochoa en zijn gedachten in de herfst van 2006. Meerdere weken opgenomen banden, tussen een berg Marlboro-dozen, onuitsprekelijke vertrouwelijkheden, onvergetelijke lachmomenten, momenten van veel gelach en grijze dagen waarin de dikke pijn van de zieke man bijna met een mes kon worden doorgesneden.

«Elke dageraad is geen dag minder; elke zonsopgang is een andere dag”, zei Paco altijd. «Nog een dag om bij je dierbaren te zijn, te kletsen, te genieten van wat je kunt. We zijn ziek en genezing hangt niet van één af. Waarom denk je niet dat het goed komt? En zo niet, dan zullen we moeten sterven. Maar niet je leven verliezen.

Het brak aan op 6 november Paco stierf en kon de pagina's van zijn boek niet lezen. Hij stierf pas op die dag; andere kankerpatiënten, vergiftigd door verdriet, doen het terwijl ze leven. "Degene die bang wordt, degene die alles zwart ziet, degene die depressief wordt, die gaat al dood", herhaalde hij. Dit werk dat de glimlach van pacotherapie omsluit, is aan hen gericht.

Het boek kan worden gezien als een eerbetoon aan een van de mannen die in Spanje het meest bekend is geworden en het meeste heeft bereikt voor zijn land.

herinneringen aan alzheimer

Het tweede boek, een van de boeken die hem de meeste bekendheid bezorgden, was eigenlijk een essay dat hij maakte om het bewustzijn van de ziekte van Alzheimer te vergroten, niet op gezondheidsniveau, maar de gevoelens en wat de oorzaak kan zijn van het vergeten van het leven. alle herinneringen die bij die mensen horen.

De synopsis is nogal schokkend, daarom laten we het hieronder staan.

«Alzheimer is het ijspak waarvan Pasqual Maragall niet wist waar hij het moest bewaren. Het gebakken ei waar Mary Carrillo om moest lachen. De Internationale die Jordi Solé Tura niet bekend in de oren klonk. De verpleegster die Eduardo Chillida verwarde met Dulcinea. De "wie is Mariam" van Adolfo Suárez. Het Istanbul van Tomás Zori. De kettingzaag van Leo Hernandez. De wereld rond door Navalmoral de Béjar van de tante van Carlos Boyero. Buitenspel van voetballer Antonio Puchades. De stilte van Enrique Fuentes Quintana. Het Parijs van Elena Borbón Barucci. Het blauwe trainingspak van Carmen Conde. Drie keer per dag zingen in de regen door Antonio Mercero.

Herinneringen aan de ziekte van Alzheimer kunnen niet worden gegeten, maar de regels ervan zijn de moeite waard als een farmacopee tegen een ziekte zonder genezing, een ziekte waarbij 800.000 Spanjaarden schommelen in het vruchtwater van de vergetelheid en talloze familieleden zich vastklampen aan een fotoalbum ».

Totaal sinister

In dit geval het boek is gebaseerd op de ervaringen die de slachtoffers van de economische crisis hadden. Het is een bloemlezing die Pedro Simón publiceerde in El Mundo en die hij samenstelde in dit boek. Een van die rapporten, "La España del despilfarro", leverde hem de Ortega y Gasset-prijs op, uitgereikt door El País voor de beste journalistieke werken geschreven in het Spaans.

“Tussen 2012 en 2015 Pedro Simón toerde door Spanje om de gevolgen van de economische crisis ter plaatse te documenteren en de getuigenissen van de slachtoffers te verzamelen. Hij publiceerde in de krant 'El Mundo' de zeven reeksen die in dit deel zijn opgenomen».

Instortingsgevaar

Instortingsgevaar is eigenlijk een van de eerste romans van Pedro Simón. Daarin vinden we een verslavend verhaal dat je aan de pagina's van deze roman gekluisterd houdt. Er zijn natuurlijk veel personages, dus het lezen moet wat traag zijn om de personages grondig te leren kennen, althans in het begin.

“Een waardeloos baanaanbod, een gekmakende wachtkamer, een HR-directeur die zich overgeeft aan sadisme en entomologie, en negen mensen die wanhopig op zoek zijn naar een baan met de koppigheid van een insect.

Dat is het uitgangspunt van Danger of Collapse, een veelvlakkige roman waarin de auteur een grimmige ets schetst van de crisis, het epos (als dat mogelijk is) van verwarde en gebroken levens, zoals de takken van een boom die is verrot door houtworm en die moet worden omgehakt.

De moeder die haar horloge en ook haar meest intieme tijd verkoopt. De universiteitsstudent die geen baan kan vinden of redenen heeft om verder te zoeken. De slapeloosheid die verraad pleegde. De schoonmaakster die zich schaamt voor haar geur. De zakenman die vroeger eng was en nu walgelijk is. De bekister die zijn handen verbergt... In deze wachtkamer zit iedereen in hetzelfde schuitje. Ze doen het allemaal zonder kompas. En ze gaan allemaal dezelfde klif af."

Barbaarse kronieken

«Pedro Simón verzamelt in dit boek rapporten waar mededogen de rode draad is, de open wond, menselijke journalistiek.

Een 73-jarige junkie, de man die levend stierf, de weduwe die de moordenaar van haar man ontmoette en andere verhalen uit een Spanje waar je eet of gegeten wordt.

Omdat Er zijn pijnen die niet met woorden te tellen zijn. En dat ze een heel boek nodig hebben ».

Ook dit is weer een bloemlezing van rapporten met een gemeenschappelijke link die aanleiding gaven tot de publicatie van een nieuw boek.

de ondankbare

"Een spannende familie- en sentimentele kroniek. Het portret van een land dat naar de toekomst keek en vergat de generatie te bedanken die dit mogelijk maakte.

«Ze baden tot ons dat mijn bed vier hoekjes had en dat vier engeltjes het voor ons bewaakten, maar mijn bed had er minstens vijf. En een van hen was een plattelandsvrouw die stak toen ze je kuste.

1975. De nieuwe lerares arriveert met haar kinderen in een stad in dat Spanje dat leeg begint te lopen.. De kleinste is David. Het leven van het kind bestaat uit naar de dorsvloer gaan, zijn knieën villen, uit een put leunen zonder stoeprand en reizen met zijn ogen dicht in de kruidenierswinkel. Totdat een verzorger thuiskomt en hun leven voor altijd zal veranderen. Van Emerita zal David alles leren wat er te weten valt over de littekens van het lichaam en de wonden van de ziel. Dankzij de jongen zal ze iets terugkrijgen dat ze lang geleden dacht te zijn kwijtgeraakt.

De ondankbare is een spannende roman over een generatie die leefde in dat Spanje waar mensen zonder gordel in een Simca reisden en eten niet werd weggegooid omdat het nog niet zo lang geleden was dat ze honger hadden geleden. Een eerbetoon, tussen tederheid en schuldgevoel, aan degenen die ons hier vergezelden zonder iets terug te vragen.

Een nostalgische roman die, als je ouder bent dan 40-50 jaar, je zeker zal herinneren aan de kindertijd die je hebt geleefd.

het verkeerd begrepen

Deze roman is de laatste die de auteur heeft gepubliceerd, in 2022 (het is dus mogelijk dat er binnenkort een nieuwe verschijnt). Omslag zeer vergelijkbaar met de vorige, de plot gaat verder met die nostalgie die we noemden en waar het gaat over een onderwerp dat nooit uit de mode raakt: communicatie tussen ouders en jongeren.

«Een gedenkwaardige expeditie naar het hart van een familie.

«Wij zijn die generatie die in haar jeugd de beste plek aan tafel voor de vader heeft achtergelaten en die nu aan de zoon overlaat. Dat is wat we zijn", zegt Javier, de vader.

"Adolescentie kan een hel zijn. Genoeg met de lucht van anderen. Het is voldoende dat je je voorstelt dat ze gelukkiger en knapper zijn dan jij en zonder de knoop die je van binnen voelt”, zegt Inés, de dochter.

Javier en Celia zijn een stel uit de middenklasse met een jonge zoon en een pre-adolescente dochter. Hij werkt in een uitgeverij en zij in een ziekenhuis; hij repareert neplevens en zij repareert echte levens. Ze proberen te gedijen, ze verhuizen naar een betere buurt, het dagelijkse leven. Het zou het verhaal van velen kunnen zijn. Tot er een excursie naar de Pyreneeën plaatsvindt die werkelijk alles verandert.

Dit is het verhaal van een reis naar de afgrond die spreekt van vele andere reizen. De reis van kindertijd naar onrustige adolescentie. Degene die van kinderlijke vrolijkheid naar de meest grafelijke stilte gaat. Die met de ouders die met hun schuldgevoel achterlopen en te laat komen. Die van de grootouders die voorgingen en naar wie niemand luistert. Wat iemand doet om een ​​leven te redden. Het is ook het verhaal van die andere reis waar we allemaal bang voor zijn: degene die spreekt over ons donkerste en meest geheime verleden.

Los incomprendidos is een roman over eenzaamheid in het gezin, het gebrek aan communicatie tussen ouders en kinderen, de gruwel om te zeggen, maar ook, en vanaf de eerste pagina, over hoop».

Nu is het jouw beurt, Kende je Pedro Simón? Welk boek heb je van hem gelezen?