Josefina Manresa Marhuenda, degene die de vrouw van de dichter was Miguel Hernández, stierf in Elche (Alicante) op 18 februari 1987 op 71-jarige leeftijd als gevolg van borstkanker. Josefina was de vrouw die de gedichtenbundel van Miguel Hernández inspireerde De bliksem die nooit stopt, naar mijn mening en naar de mening van velen, een van de beste boeken over Spaanse poëzie. Bovendien inspireerde het ook andere liefdesgedichten, net zo mooi.
Josefina na de tragische dood van Miguel Hernandez in 1942 waakte over de verspreiding van het werk van haar man. Velen weten echter geen informatie over het leven van deze dame die in de oorlog leefde en zoveel jaren later leed ze honger en hield ze van de dichter totdat ze werd meegesleept door de ziekte. Toen hij in de gevangenis zat, stuurde zijn vrouw Josefina Manresa hem een brief waarin hij vermeldde dat ze alleen brood en ui te eten hadden, een situatie die de dichter inspireerde en hij stelde het samen Ui Nanas, de treurigste slaapliedjes in de Spaanse literatuur.
Twee en een halve maand na de dood van zijn andere zoon, Manolillo was geboren. Josefina stuurde hem een foto van de kleine jongen die net was geboren en de vader zei in een brief: «Er gaat geen moment voorbij zonder dat ik naar hem kijk en lach, hoe serieus ik ook ben, die mooie lach zie die eruit komt. voor de gordijnen en bovenop de katafalk waar hij op zit. Die lach van haar is mijn beste gezelschap hier en hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer ik merk dat het op het jouwe lijkt. En de ogen, en de wenkbrauwen en het hele gezicht. Deze zoon van ons, voor wie je de moed niet moet verliezen en op dit leven moet vertrouwen, is meer van jou dan van mij. De andere was meer van mij ... »
De ontberingen die ze ervoer terwijl hij gevangen zat, waren de inspiratie voor het gedicht van de Ui Nanas. Ze bracht hem op de hoogte van haar tragische situatie en Miguel, die erg getroffen was door het nieuws, en Miguel zei het volgende: «De laatste dagen heb ik over uw situatie nagedacht, elke dag moeilijker. De geur van de ui die je eet, bereikt me hier, en mijn kind zal woedend zijn om te zuigen en uiensap te krijgen in plaats van melk. Om hem te troosten, stuur ik je die coupletten die ik voor hem heb gemaakt, want ik heb geen andere taak dan je te schrijven of te wanhopen… ».
Ui is rijp
gesloten en arm.
Vorst van je dagen
en van mijn nachten.
Honger en ui,
ijzel en vorst
groot en rond.
In de bakermat van honger
mijn kind was.
Met uienbloed
borstvoeding.
Maar je bloed
berijpt met suiker,
ui en honger.
Een donkerbruine vrouw
opgelost op maan
draad voor draad wordt gemorst
boven de wieg.
Lach, kind,
dat ik je de maan breng
wanneer nodig.
Leeuwerik van mijn huis,
veel lachen.
Het is jouw lach in jouw ogen
het licht van de wereld.
Lach zo veel
dat mijn ziel om je te horen
versla de ruimte.
Jouw lach maakt me vrij
het geeft me vleugels.
Eenzaamheid voert me weg,
de gevangenis haalt me weg.
Mond die vliegt,
hart dat op je lippen
knippert.
Je lach is het zwaard
meer zegevierend,
overwinnaar van bloemen
en de leeuweriken
Rivaal van de zon.
Toekomst van mijn botten
en van mijn liefde.
Het wapperende vlees
plotseling ooglid,
leven als nooit tevoren
gekleurd.
Hoeveel distelvink
stijgt, fladdert,
van je lichaam!
Ik werd wakker als een kind:
nooit wakker worden.
Triest ik heb mijn mond:
lach altijd.
Altijd in de wieg,
het lachen verdedigen
pen voor pen.
Om zo hoog te vliegen,
zo wijdverbreid,
dat uw vlees de hemel is
pasgeboren.
Als ik kon
ga terug naar de oorsprong
van je carrière!
In de achtste maand lach je
met vijf oranjebloesem.
Met vijf kleine
woeste dingen.
Met vijf tanden
zoals vijf jasmijn
tieners.
Kussen grens
zal morgen zijn,
wanneer in de tanden
voel een wapen.
Voel een vuur
vervallen tanden
op zoek naar het centrum.
Vlieg kind in het dubbel
borst maan:
hij, verdrietig van ui,
je bent tevreden.
Val niet uit elkaar.
Je weet niet wat er gebeurt of
wat gebeurt er.