Don Miguel Hernández werd geboren in Orihuela geleden Tot 110 jaar een dag als vandaag. Een van de grootste en essentiële dichters van de Spaanse literatuur verliet ons te vroeg en te jong. Dit jaar was het ook de 75e verjaardag van zijn overlijden in 1942 aan tuberculose. Maar elke 30 oktober vieren we opnieuw dat het van ons is, dat het in onze mooie taal schreef en dat het ons verliet een erfenis van de mooiste verzen dat kan worden gevonden.

Trieste oorlogen, Dagloners, Laatste nummer, Ui nana, Handen… Ze zijn er zo veel en zo goed. Deze simpele moeite waard schatting aan zijn figuur en kunst die een deel van zijn werk herinnert met een selectie van mijn favoriete verzen en gedichten. 

Miguel Hernandez Gilabert

Hij werd geboren in Orihuela op 30 oktober 1910 en hij was ook een toneelschrijver behalve dat het een dichter is. Het was van een bescheiden familie en hij moest vroeg van school af om als predikant te gaan werken. Maar het was een grote lezer van klassieke poëzie (Garcilaso, Góngora, Quevedo of San Juan de la Cruz) en vond zo zijn inspiratie en vermogen tot poëzie.

Het was van 1930 wanneer het begon publiceert zijn poëzie in tijdschriften zoals De stad Orihuela o Alicante-dag. In dat decennium ging hij naar Madrid en hij werkte ook mee aan verschillende publicaties, waardoor hij met meer dichters uit die tijd kon communiceren. Toen Orihuela terugkeerde, schreef hij Expert in manen, waar je de invloed kunt zien van de auteurs die hij in zijn jeugd las en die hij ontmoette tijdens die reis naar Madrid.

Toen hij terugkeerde naar Madrid om zich te settelen, werkte hij als editor in Cossío's woordenboek voor stierenvechten En in de Pedagogische missies gescoord door Alejandro Casona. Het is in deze jaren dat hij gedichten schreef zoals Het geschonden fluitje e Afbeelding van uw voetafdruk, en de bekendste De bliksem die nooit stopt.

Tijdens de burgeroorlog samengesteld Dorpswind y Man stalkt, titels van wat later "oorlogspoëzie" werd genoemd. Na het gevecht probeerde Spanje te verlaten, maar hij werd gearresteerd aan de grens met Portugal. Zijn doodvonnis in eerste instantie werd het omgezet in dat van dertig jaar. In de gevangenis eindigde het Songbook en ballads van afwezigheden. Maar hij werd er ziek van tuberculose en stierf op 28 maart, 1942 in de gevangenis van Alicante.

Selectie van verzen

Ui nana

misschien van zijn mooiste en meest schokkende gedichten dat de dichter in de gevangenis schreef naar aanleiding van de brief van zijn vrouw. Ze hadden een jaar eerder hun eerste kind verloren en ze vertelde hem dat ze in die tijd alleen brood en ui at.

Ui is rijp
gesloten en arm.
Vorst van je dagen
en van mijn nachten.
Honger en ui,
ijzel en vorst
groot en rond.

In de bakermat van honger
mijn kind was.
Met uienbloed
borstvoeding.
Maar je bloed
berijpt met suiker,
ui en honger.

Een donkerbruine vrouw
opgelost op maan
draad voor draad wordt gemorst
boven de wieg.
Lach, kind,
dat ik je de maan breng
wanneer nodig.

Leeuwerik van mijn huis,
veel lachen.
Het is jouw lach in jouw ogen
het licht van de wereld.
Lach zo veel
dat mijn ziel om je te horen
versla de ruimte.

Jouw lach maakt me vrij
het geeft me vleugels.
Eenzaamheid voert me weg,
de gevangenis haalt me ​​weg.
Mond die vliegt,
hart dat op je lippen
knippert. […]

Olijfbomen

Andalusiërs van Jaén,
hooghartige olijfbomen,
vertel me in mijn ziel: wie,
wie heeft de olijfbomen grootgebracht?

Niets heeft ze opgewekt
noch het geld, noch de heer,
maar het rustige land,
werk en zweet.

Verenigd tot zuiver water
al verenigde planeten,
de drie gaven de schoonheid
van de gedraaide stammen.

Sta op, grijze olijfboom,
zeiden ze aan de voet van de wind.
En de olijfboom stak zijn hand op
krachtige basis. […]

Het kind van de nacht

Lachend, duidelijk de dag spottend,
het kind dat ik twee keer wilde zijn zonk in de nacht.
Ik wilde het licht niet meer. Zodat? Zou er niet uitkomen
meer van die stiltes en die somberheid.

Ik wilde zijn ... waarvoor? ... ik wilde blij aankomen
naar het centrum van de sfeer van alles wat bestaat.
Ik wilde lachen als het mooiste maken.
Ik ben sereen verdrietig glimlachend gestorven.

Kind twee keer kind: drie keer om te komen.
Rol terug in die ondoorzichtige wereld van de buik.
Ga terug, liefje. Ga terug, kind, want ik wil niet
ga naar buiten waar het licht zijn grote droefheid vindt. […]

Lied van de soldaat-echtgenoot

Ik heb je buik gevuld met liefde en zaaien,
Ik heb de echo van bloed waarop ik reageer verlengd
en ik wacht op de voor terwijl de ploeg wacht:
Ik heb de bodem bereikt

Brunette met hoge torens, veel licht en hoge ogen,
vrouw van mijn huid, geweldige drank van mijn leven,
je gekke borsten groeien naar me toe springend
verwekte hinde.

Het lijkt me dat je een delicaat kristal bent,
Ik ben bang dat je me bij de minste struikel zult breken,
en versterk je aderen met mijn soldatenhuid
eruit als de kersenboom.

Spiegel van mijn vlees, ondersteuning van mijn vleugels,
Ik geef je leven in de dood die ze mij geven en ik neem niet.
Vrouw, vrouw, ik wil dat je omringd wordt door kogels,
verlangde naar lood. […]

Boca

Mond die mijn mond sleept:
mond dat je me hebt gesleept:
mond dat je van ver komt
om mij te verlichten met stralen.

Alba die je aan mijn nachten geeft
een rode en witte gloed.
Mond gevuld met monden:
vogel vol vogels
Lied dat de vleugels teruggeeft
omhoog en omlaag.
Dood gereduceerd tot kussen
dorstig om langzaam te sterven,
je geeft aan het bloedende gras
twee heldere flappen.
De lip boven de lucht
en de aarde de andere lip.

Kus die rolt in de schaduw:
rollende kus
van de eerste begraafplaats
tot de laatste sterren.
Astro die je mond heeft
gedempt en gesloten
tot een lichtblauwe aanraking
laat je oogleden trillen. […]

Ik bel de stier van Spanje

Sta op, stier van Spanje: sta op, word wakker.
Word helemaal wakker, stier van zwart schuim,
dat je het licht inademt en de schaduw sijpelt,
en je concentreert de zeeën onder je gesloten huid.

Wakker worden

Word helemaal wakker, ik zie je slapen
een stuk van de borst en een ander van het hoofd:
dat je nog niet wakker bent geworden zoals een stier wakker wordt
wanneer hij wordt aangevallen met wolfachtig verraad.

Sta op.

Snuif je kracht, ontvouw je skelet,
hef je voorhoofd op met de klinkende bijlen,
met de twee tools om de sterren bang te maken,
om de hemel te bedreigen met een tragisch gewei.

Smeer me.

[...]

Bron van de biografie: Instituto Cervantes