James Ellroy, Hondsdolle hond van de Amerikaanse misdaadroman, wordt vandaag 72. Zo blaffen er al een paar maart met hun duivelse literatuur. Mijn liefdes / liefdesverhaal met deze geweldige culmineerde vorig jaar toen Ik had het geluk hem te ontmoeten en bracht me binnen het bereik van zijn scherpste tanden en wagens. Heb ik het al verteld hier. Maar vandaag, om haar verjaardag te vieren, heb ik het gedaan een inval van zinnen van zijn romans, waarop ik meer dan heb gewezen, onderstreept en betast. Laat er nog een paar zijn, meneer Ellroy.
James Ellroy - Selectie van zinnen
Clandestien (1982)
- Tijd en plaats dringen mij op. (…) Vandaag is het vandaag en zal het nooit meer zijn.
- De sleutel tot het wonder werd gevonden in de dood. Ik had al twee keer vermoord, en dat had mij veranderd. Maar de sleutel lag niet in de dood, maar in de ontdekking van wat er toe had geleid.
Vanwege de nacht (1984)
- Mijn doel in dit leven is om "niets" uitstekend te doen. Mijn schuld was dat ik het graag deed met gestolen auto's.
- De nacht moet worden overwonnen; alleen degenen die boven zijn wetten staan, kunnen de buit krijgen en overleven.
Bloed op de maan (1984)
- Hij kon met niemand opschieten en het kon hem niet schelen. Hij was geen dwaas, geen atleet, geen klootzak. Hij was ook geen eenling, hij was gewoon anders.
Zelfmoord heuvel (1985)
- Symptomatisch heeft sergeant Hopkins, een zelfbenoemde "stoere agent" en levensgenieter, zoals hij zichzelf beschrijft, zijn gewelddadige driften en seksuele verlangens gevolgd met de roekeloze vurigheid van een echte sociopaat.
De snelwegmoordenaar (1986)
- Door hun leven te nemen, ontmoette ik ze op de meest exquise momenten van hun bestaan.
- Ik haalde mijn met teflon beklede, matte stalen bijl met de gegarandeerde rand tevoorschijn en sloeg hem ermee in de nek. Het hoofd werd netjes gescheiden van de romp en het bloed spoot uit de holte; haar armen en benen schokten, toen zakte haar hele lichaam op de grond. De kracht van de klap draaide me rond, en een seconde lang omvatte mijn zicht het hele tafereel: de met bloed bespatte muren, het lijk dat een arteriële geiser uit de nek verdreef, terwijl het hart reflexief bleef kloppen.
De zwarte dahlia (1987)
- Er zijn mensen die niet in staat zijn om adequaat op beleefdheid te reageren.
- Ik voelde me tien keer zo bang als ooit in de ring, en niet omdat chaos ons van alle kanten naderde. Ik was doodsbang, want eigenlijk waren de goeden de slechteriken.
De grote woestijn (1988)
- Ik ben blij dat het gevaarlijk is om bij je te zijn. Het is geruststellend.
- Het kwam allemaal neer op geld, de gemene deler die aan alles gelijk is.
Vertrouwelijk in Los Angeles (1990)
- Politieagenten ondergingen dezelfde verleidingen als burgers, maar ze moesten hun instincten meer in bedwang houden om als morele modellen te dienen in een samenleving die steeds meer uitgehold wordt door de groeiende invloed van het communisme, misdaad, liberalisme en morele saaiheid.
- De aantekeningen wezen op een beperkte man die naar de sterren zocht en ze bijna allemaal bereikte. Grenzen overschreden door woedend doorzettingsvermogen. Absolute, anonieme gerechtigheid, zonder promoties of glorie. […] Wendell Bud White voor het eerst gezien.
Witte jazz (1992)
- Zijn afscheid: we zijn te knap om te verliezen.
- Jij bent ook een gluurder, jongen. Je bent in contact gekomen met je eigen duistere neigingen en nu geniet je van de sensatie om alleen maar toeschouwer te zijn.
Amerika (1995)
- Je kunt niet verliezen wat je nog nooit hebt gehad.
Mijn donkere hoeken (1996)
- Ze was niet meer en niet minder dan mijn redding.
- De doden zijn van de levenden die ze het meest obsessief opeisen.
Perfect (2014)
- De geschiedenis raakt zowel individuen als naties. De geschiedenis neemt de vorm aan van een enorme schuld die gewone mensen in bloed betalen.
- Ze was dol op mannen en werd gek van onderdrukt verlangen. Dat leidde me tot opeenvolgende avonturen met onbetrouwbare jazzspelers. Seks was niet wat ik me had voorgesteld. Het waren spanning, geur en ongemakkelijke prozaïsche allianties. Het was een lieve en droevige openbaring, en al mijn hoop was de bodem ingeslagen.