Het is moeilijk voor mij om te kiezen tussen de vele, gevarieerde en goede misdaadromans die ik in 2016 heb gelezen. Maar ze raken lijstjes van het jaar, dus ik moest selecteren. Ik bewaar ook wat ze zijn de vier Europese schrijvers van zeer verschillende nationaliteiten.

Alle behoren tot serie in afwachting van continuïteit behalve, helaas, die van Thompson. Aan drie van de hoofdrolspelers (Servaz, Hole en Vaara) Ik kende ze al en ze hebben nooit teleurgesteld. De ontdekking is geweest Rocco schiavone, in de traditie van die Italiaanse inspecteurs dus van manieren en eigenaardigheden. Laten we eens kijken.

Doe het licht niet uit - Bernard Minier

Derde titel zo ver van de serie met in de hoofdrol Franse commandant Martin Servaz.

Servaz wordt geconfronteerd met een nieuwe zaak in een nogal delicate psychische situatie na het einde van De cirkel. Degenen die het kennen, zullen er al van weten hun cultuur, hun smaak voor literatuur en muziek (aanbidt Mahler), zijn minzame karakter soms, humeurig op andere, en zijn inzicht. Ze zullen ook leren over de speciale relatie met hun dochter, met haar teamgenoten en haar liefdesleven. En dat weten ze natuurlijk Bediende haat onrecht en middelmatigheid, en het kan helemaal niet opschieten met technologie.

Hier keren we ernaar terug, met medelijden met zijn kwetsbaarheid, voor het verdriet dat hem binnendringt en hem laat rusten in een residentie voor getraumatiseerde politieagenten. De schaduw van zijn grote vijand, de psychopaat Julian Hirtmann, de belangrijkste oorzaak van zijn emotionele kwetsbaarheid.

Deze keer heeft Servaz een bondgenoot, een vrouwelijke journalist ook erg getroffen door het ontvangen van de anonieme brief van een zelfmoord. Bediende heeft ook de hotelkamersleutel waar een zelfmoordterrorist stierf. De twee zullen contact met elkaar opnemen en zullen geen andere keuze hebben dan hun zwakke geesten onder ogen te zien om het mysterie te ontrafelen.

De plot vermengt zich van verwijzingen naar klassieke opera's met tragische eindes, een zeer verontrustende krant en de luchtvaartindustrie bij Toulouse. En de spanning het blijft te allen tijde

Policía - Jo Nesbø

De tiende en laatste titel van de serie van het immense Harry gat. Het is in het voorjaar gepubliceerd en voor mij ook herlezen omdat ik het vorig jaar al in het Engels had gelezen. De lezers van Nesbø keken er naar uit na het schokkende einde van spook.

Ik zal strippen vermijden niets voor de neofieten of degenen die nog steeds de alcoholische en chaotische maar zo charismatische Harry Hole ontdekken, hier vrij nuchter en buitengewoon gelukkig. Ik zal daar alleen maar commentaar op geven voldeed aan de prognoses en het einde was open. En waarom gaan we onszelf voor de gek houden, de Holeadicto's van de wereld worden er niet moe van. Zijn vader lijkt (nog) geen van beiden en hij 2017 brengt ons een nieuwe titel ook in maart, Dorst.

En Policía er is opnieuw het vermogen van Nesbø om de spanning van de lezer te manipuleren, te misleiden en vast te houden. Misschien kan de meest doorgewinterde zijn trucs al ruiken, maar we weten dat er altijd iets zal zijn dat ons verrast.

Hier hebben we de zoveelste seriemoordenaar die agenten vermoordt, maar wat voor ons het belangrijkst is, is waar is Harry Hole. Voor je het weet zul je meer dan 100 pagina's moeten lezen. Daarna doet alles er bijna niet meer toe. Zelfs een van de beste en meer onverwachte klappen van de hele serie en dat letterlijk breek het hart van lezers. Dat gebrek aan concessies is een andere van de meest bewonderenswaardige punten van deze succesvolle Noorse schrijver. En ze zijn dankbaar terwijl ze elkaar vervloeken.

Helsinki wit - James Thompson

El derde titel uit de serie met in de hoofdrol de zeer obscure Finse inspecteur Kari Vaara. Geschreven door de onverwacht overleden persoon James Thompson, Amerikaanse auteur vestigde zich in Helsinki, is een kwartet waarvan Alleen de eerste twee romans worden in het Spaans uitgegeven: Engelen in de sneeuw y De negende cirkel van ijs. Hierop Helsinki wit Volg hem Helsinki-bloed, de laatste. Beide zijn slechts in het Engels.

Ik ontmoette Kari Vaara vóór Harry Hole en ze zijn allebei mijn meest aanbeden Noordse politieagenten. Een groot succes van zijn romans is dat ze worden verteld in het heden en in de eerste persoon, wat je volledig dichter bij zijn complexe persoonlijkheid brengt.

Kari Vaara is er een van slechte beesten met een brutaal verleden en een hard karakter, heel duidelijk ook voor hem Extreem weer uit zijn kleine geboorteplaats. Daarna verhuist hij naar Helsinki. Maar toch, de invloed van dat klimaat es fundamenteel tijdens het werk. Vaara is een van die mannen en politieagenten bij een groter contrast tussen zijn wildste en meest diep menselijke en sentimentele aard. Enorm verliefd op zijn Amerikaanse vrouw Katerine, hun relatie is bijna idyllisch in de eerste twee titels, waarna we ze achterlaten met een pas vrijgekomen vaderschap.

Maar in Helsinki wit hun huwelijk zal een diepe crisis doormaken vanwege de effecten op Vaara's gezondheid na een grote operatie die hij moet ondergaan. Bovendien, onofficieel werk en bijna crimineel waaraan Vaara zal worden gewijd bepalende factor en zal onvoorstelbare gebeurtenissen veroorzaken. Als klap op de vuurpijl zal Vaara's bijzondere en gestoorde team niets doen om de situatie te verbeteren.

Een bron van honden - Antonio Manzini

Derde titel uit de serie met in de hoofdrol Rocco Schiavone daarna Zwarte baan y Adams rib.

De plaatsvervangend chef (nooit inspecteur of commissaris) Rocco Schiavone is een golf van gangstergeest, slecht humeur en slechtere manieren. Een fan van ochtendjacks, een liefhebber van Clarks-schoenen en loden-jassen en een eeuwige ontkenner van het klimaat en de mensen van Aosta, zijn koude bestemming in Noord-Italië, zo ver verwijderd van zijn verlangde en geliefde Rome. Maar achter die ruwe façade zit hij sentimenteel en hij is diep gekwetst door het tragische verlies van zijn vrouw.

In deze derde roman zal Schiavone het moeten onderzoeken de verdwijning van een tienermeisje. Manzini krijgt ronden zowel een complexer perceel af als naar Schiavone, waardoor het een van de meest is interessante, coole en grappige agenten van recente tijden.

Het lezen van hun verhalen is als het kijken naar een goed Italiaanse komedie. Traditionele karakters en bijna gekke situaties van dialogen vol humor ze hebben de neiging ze niet erg serieus te nemen. En het kan je ook niet schelen, want in de eerste plaats heb je het naar je zin.

Andere misdaadromans

Zeer recent en hier al behandeld als Gebroken poppen, Totaal geheugen o De uil.

Hoe dan ook. Beste wensen voor volgend jaar 2017. Moge het vol goede zwartwaarden zijn (en van alle kleuren). Een grote groet aan iedereen.