ஜுவானா பொரேரோ. அவரது பிறந்த நாள். கவிதைகள்

ஜுவானா பொரேரோ இன்று போன்ற ஒரு நாளில் பிறந்தார் 1877 கியூபாவில். என கருதப்படுகிறது ஹிஸ்பானோ-அமெரிக்க கவிதை நவீனத்துவத்தின் மிகப் பெரிய பிரதிநிதிகளில் ஒருவர் மேலும் அவர் தனது இலக்கிய பதிப்பில் இந்த நீரோட்டத்தின் அதிசிறந்த பெண் என்று அறியப்பட்டார். அவர் தனது கவிதைகளை ஹவானாவில் உள்ள பல்வேறு பத்திரிகைகள் மற்றும் வாராந்திர செய்தித்தாள்களில் வெளியிட்டார், இருப்பினும் அவர் ஒரு கவிதை புத்தகத்தை மட்டுமே வெளியிட்டார். ரைம்ஸ்XNUMX ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில். இது காதல் கவிஞரின் பணிக்கான அஞ்சலி குஸ்டாவோ அடோல்போ பெக்கர்அந்த நேரத்தில் மிகவும் செல்வாக்கு. அவர் மிகவும் இளமையாக இறந்தார், 18 வயது, காசநோய் மற்றும் நாடுகடத்தப்பட்டார்.

இன்று நாம் அவரது உருவத்தை இத்துடன் நினைவு கூர்கிறோம் கவிதைகளின் தேர்வு அதில் கடைசியாக, அவர் இறப்பதற்கு சற்று முன்பு அவர் ஒரு கவிஞரான தனது சகோதரிக்கு கட்டளையிட்டார் ஸ்வீட் மரியா பொரெரோ, என்ற தலைப்பில் கடைசி ரைம், மற்றும் சில சொனெட்டுகள்.

ஜுவானா பொரேரோ - கவிதைகள்

கடைசி ரைம்

என் இருண்ட இரவுகளில் நான் கனவு கண்டேன்,
துக்கங்களும் கண்ணீரும் நிறைந்த என் சோக இரவுகளில்,
சாத்தியமற்ற அன்பின் முத்தத்துடன்
தாகம் இல்லாமல், நெருப்பு இல்லாமல், காய்ச்சல் இல்லாமல், கவலை இல்லாமல்.

உற்சாகப்படுத்தும் இன்பம் எனக்கு வேண்டாம்,
எரியும் மூச்சுத்திணறல் மகிழ்ச்சி,
மேலும் அவை எனக்கு எல்லையற்ற சலிப்பை ஏற்படுத்துகின்றன
முத்தமிட்டு கறை படியும் சிற்றின்ப உதடுகள்.

ஓ என் அன்பே! என் முடியாத அன்பே!
என் இனிய கண்கள் கொண்ட கனவு காதலன்,
உன் உதடுகளால் என்னை முத்தமிடும்போது,
நெருப்பு இல்லாமல், காய்ச்சலில்லாமல், ஆசை இல்லாமல் என்னை முத்தமிடு.

என் இரவுகளில் கனவு முத்தம் கொடு,
துக்கங்களும் கண்ணீரும் நிறைந்த என் சோக இரவுகளில்,
என் உதடுகளில் ஒரு நட்சத்திரத்தை விட்டு விடுங்கள்
மற்றும் உள்ளத்தில் ஒரு மங்கலான வாசனை திரவியம்.

க்ரெபஸ்குலர்

அனைத்தும் அமைதியும் அமைதியும்... நிழலில்
மல்லிகையின் வாசனை சுவாசிக்கப்படுகிறது,
மற்றும், அப்பால், ஆற்றின் கண்ணாடி மீது
அன்னங்களின் படபடப்பு கேட்கிறது

அது, பனி மலர்களின் கூட்டத்தைப் போல,
அவை மென்மையான மேற்பரப்பில் சறுக்குகின்றன.
இருண்ட வெளவால்கள் மீண்டும் தோன்றுகின்றன
அறியப்படாத ஆயிரம் மறைவிடங்களில் இருந்து,

மற்றும் ஆயிரம் திருப்பங்கள், மற்றும் கேப்ரிசியோஸ் திருப்பங்கள்
அவர்கள் விவரிக்கும் அமைதியான சூழ்நிலையால்;
அல்லது அவை பறந்து தரையில் இழுத்துச் செல்கின்றன.

அவற்றின் சாம்பல் நிற இறக்கைகளால் அரிதாகவே துலக்குகிறது
புளிப்பு நெருஞ்சில் மஞ்சள் இதழ்,
தாழ்மையான மேவ் கன்னி கொரோலா.

அப்போலோ

பளிங்கு, பெருமை, பிரகாசம் மற்றும் அழகான,
அவள் முகத்தில் இனிமை முடிசூட்டுகிறது
அவளுடைய தூய புருவத்தைச் சுற்றி விழுகிறது
அலை அலையான அவள் தலைமுடி சுருட்டுகிறது.

அவன் கழுத்தில் என் கைகளை இணைத்து
மற்றும் அவளது அற்புதமான அழகைப் பற்றிக் கொண்டு,
மகிழ்ச்சி மற்றும் நல்ல அதிர்ஷ்டத்திற்காக ஏங்குகிறது
வெள்ளை நெற்றியில் என் உதடு முத்திரை.

அவரது அசைய, இறுக்கமான மார்புக்கு எதிராக
நான் அவளுடைய அலட்சிய அழகை ரசித்தேன்,
அவளை உற்சாகப்படுத்த விரும்புகிறேன், அவநம்பிக்கை,

என் வெறித்தனமான காதலனால் கொண்டு செல்லப்பட்டது,
எரியும் மென்மையின் ஆயிரம் முத்தங்களை விட்டுவிட்டேன்
அங்கு குளிர் பளிங்கு மீது முடக்கியது.

நெருக்கமான

என் ஆவியின் இரவை ஆராய விரும்புகிறீர்களா?
என் ஆன்மாவின் இருண்ட ஆழத்தில்
ஒருபோதும் ஊடுருவாத இடம் உள்ளது
நம்பிக்கையின் தெளிவான சூரிய ஒளி.
ஆனால் என்ன தூக்கம் என்று கேட்காதீர்கள்
ஊமை நிழலின் போர்வையின் கீழ்...;
அங்கே படுகுழியில் நின்று அழுங்கள்
கல்லறைகளின் விளிம்பில் ஒருவர் அழுவதைப் போல!

ரானின் மகள்கள்

வைர நுரைகளுக்கு இடையில் மூடப்பட்டிருக்கும்
அது அவர்களின் ரோஜா உடல்களில் புள்ளிகள்,
ஒளிரும் சூரியனின் கதிர்களால்,
உண்டின்கள் ஒரு குழுவாக கடலில் இருந்து வெளிப்படுகின்றன.

அவர்களின் யாத்ரீகர் முதுகை மூடுதல்
முறுக்கப்படாத முடி இறங்குகிறது,
மற்றும் அலைகளின் வதந்தி கலக்கப்படுகிறது
அவர்களின் அர்ஜென்டினா சிரிப்பின் எதிரொலிகள்.

அதனால் அவர்கள் மகிழ்ச்சியாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் வாழ்கிறார்கள்
வானத்திற்கும் கடலுக்கும் இடையில், மகிழ்ச்சி
ஒருவேளை அவர்கள் அழகாக இருக்கிறார்கள் என்பதை புறக்கணித்து,

மற்றும் அலைகள், தங்களுக்குள் போட்டியாளர்கள்,
அவை மோதுகின்றன, நுரையால் முடிசூட்டப்படுகின்றன,
அவர்களின் கன்னி வடிவங்களைப் பற்றிக்கொள்வதற்காக.

ஏக்கம்

அவர் தனது ஆன்மாவை நிரந்தரமாக இழந்துவிட்டார்
அதன் அமைதியான நாட்களின் அமைதி
ஒரு நட்சத்திரம் ஒளியை இழப்பது போல
ஒரு பூ தன் மணத்தை இழப்பது போல.

எரிச்சல் என் நெஞ்சில் குடியிருக்கிறது
மேலும் நான் ஆழ்ந்த ஏக்கத்தால் மூழ்கியிருக்கிறேன்;
இயற்கையின் அழியாத அழகு,
குழந்தைப் பருவத்தின் மகிழ்ச்சியான மாயை,
அமைதியான நாட்களின் நினைவு,
சொன்ன கடந்த கால நினைவு,
அவர்களால் ஒரு நொடியும் நிரப்ப முடியவில்லை
என் உள்ளத்தில் நான் உணரும் வெறுமை.

இடைக்கால

ஆணவச் சுவரின் கறுப்பு நிறைக்கு அடுத்து
அது மங்கலான வெள்ளி ஒளியால் நட்சத்திரங்களை ஒளிரச் செய்கிறது
ஆழ்ந்த நெற்றியுடன் தூக்கமில்லாத ட்ரூபாடோர்
நகர்த்தப்பட்டது சோகமான செரினேடை முன்னுரைக்கிறது.

நிலையற்ற மற்றும் தப்பியோடிய இரவின் ஒளி,
கருஞ்சிவப்பு ஆடையின் நீண்ட மடிப்புகளை முத்தமிடு,
மற்றும் இணக்கமான தூண்டுதலை நீட்டிக்கிறது
அமைதியான நிதானம் நன்றி கெட்டவர்களை தொந்தரவு செய்கிறது.

உயரமான பள்ளத்தின் அடிவாரத்தில் அருளாளர் நிற்கிறார்
மஞ்சள் நிற மெனெஸ்ட்ரெல்லோவின் காதல் உருவம்,
தங்கத்தின் மீது கையை அசைக்கும்போது என்று

வருத்தத்துடன், அவர் தனது வேதனையான புகாரை வெளியேற்றுகிறார்
இனிமையான ரிட்டோர்னெல்லோவின் தாள இசையில்,
அவள் கன்னங்களில் கண்ணீர் பெருகுவதை உணர்கிறாள்.

பாடல்கள்

உங்கள் நீலக் கண்களின் கீழ்
என் மாயைகள் திறந்தன
பூக்கள் திறக்கும் போது
சொர்க்கத்தின் ஒளியின் கீழ்.

கடல் சோகம் போல
என்னை மூழ்கடிக்கும் மறைத்து,
ஆழமான, அதன் அலைகளைப் போல,
அதன் அலைகளைப் போல, கசப்பான!

உங்கள் கண்களின் அமைதியும் இல்லை
உங்கள் புதிரான சிரிப்பும் இல்லை
அவை உங்களை காரணத்தை புறக்கணிக்க வைக்கும்
உங்கள் எல்லையற்ற கசப்பு.

நான் சிரிக்க கற்றுக்கொண்டதிலிருந்து
என் சோகத்தை மறைக்க
நான் எல்லாவற்றையும் புரிந்துகொள்கிறேன்
அது உன் புன்னகையில் அடங்கியுள்ளது!