Zdjęcia: Yolanda Fidalgo, strona internetowa Agencji Literackiej IMC.
Yolanda Fidalgo urodził się w Zamora w 1970 roku studiował Turystykę na Uniwersytecie w Salamance, ale jego pasją zawsze była literatura. Zaczęło się od poezja dopóki nie zdecydował się na skok do prozy i premierę z poza wulkanami. a drugi to Niebiańskie ogniska. W tym wywiad Opowiada nam o nich wszystkich i wiele więcej. Naprawdę doceniam Twój czas i życzliwość w służeniu mi.
Yolanda Fidalgo - Wywiad
- ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja najnowsza powieść to Niebiańskie ogniska. Co nam o tym mówisz i skąd wziął się ten pomysł?
JOLANDA FIDALGO: Jako dziecko nadal można było zobaczyć gwiazdy z Zamory, miasta, w którym dorastałem. Pamiętam, jak mój ojciec zwracał uwagę na konstelacje, opowiadając mi o gigantycznym Orionie, rydwanie Plejad, komecie Halleya, która przecięła nasze niebo w 86 roku. Kochałem te historie, one sprawiły, że marzyłam, były początkiem moich zainteresowań astronomią. Ale powieść powstała z biografii człowieka: Milton Humason, poganiacz gwiazd. Fascynowało mnie, że osoba taka jak on, bez wykształcenia akademickiego, mogłaby zostać jedną z tych astronomowie najważniejsze z początku XX wieku na własne zasługi. Zaczął jako muł w górach, ze sznurami mułów, które niosły fragmenty teleskopu na szczyt, ponieważ nie było dróg. Skończył badać niebo za pomocą największego teleskopu na świecie do tego czasu.
Ale to tylko scena. Ogniska to opowieść o pasji, przezwyciężaniu, walce o to, czego się chce, o intrygach. Z miłości.
- AL: Czy pamiętasz któreś ze swoich pierwszych czytań? A pierwsza historia, którą napisałeś?
ŻF: To zabawne, ale nie pamiętam, jakie były moje pierwsze odczyty. Pamiętam, że od najmłodszych lat czytałem wszystko, co wpadło mi w ręce, łącznie z numerami Reader's Digest który co miesiąc wracał do domu. Spędziłem dużo czasu na czytaniu. Podobały mi się historie Piątka, te Elena Fortun z jego Celia, i wiele innych. Były książki, które odcisnęły na mnie piętno: Opowieści przez Edgara Allana Poe, Mały Książę, wiersze neruda lub Emily Dickinson.
I nie pamiętam też pierwszego opowiadania, które napisałem. Na początku napisałem poezja. Jako nastolatek napisałem kilka opowiadania i pamiętniki też, jak wielu ludzi. Był czas, kiedy zrezygnowałem: kiedy moje dzieci były małe. Później odzyskałem swoje hobby, miałem ochotę spróbować powieści i tak się stało poza wulkanami, który wygrał IV Międzynarodowa Nagroda Narracyjna im. Marty de Mont MarçaI to był mój skok do publikacji.
- AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jedną i ze wszystkich epok.
ŻF: Ciężko mi wybrać. Lubię wiele i bardzo urozmaiconych. Jednym, który bardzo mnie naznaczył i którego pracę przeczytałem w tłumaczeniu, to Charles Licho. Innym jest Carmen Martin Gaite. Lub Joyce Carol Oates.
- AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć?
ŻF: Jako dziecko zawsze chciałem być taki Pippi Pończoszanka. Mieliśmy coś wspólnego, ale nie wolność. Nie miałbym nic przeciwko wypiciu herbaty z Sherlock Holmes, lub weź udział w tańcu z Señor Darcy. Lub chodzić po angielskich wrzosowiskach z wrzosowiskolub zbuduj schronienie obok Ayla i Jondalar. I tak mogło trwać w nieskończoność.
- AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie?
ŻF: nie mogę, mam dzieci, heh, heh. I w tym sensie docenia się, że się starzeją (choć jednocześnie, jaka to szkoda, że mają za sobą dzieciństwo).
- AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?
ŻF: To zwykle trochę przed obiadem, późnym popołudniem. Kiedy wszyscy w domu są na swoim miejscu i jest trochę cisza.
- AL: Czy są inne gatunki, które lubisz?
ŻF: Czy są takie, których nie lubię? Prawdę mówiąc, na przykład czytam mniej fantazji. Ale nie dlatego, że mi się to nie podoba.
- Co teraz czytasz? I piszesz?
ŻF: Właśnie przeczytałem niewdzięczniz Pedro Simon, co bardzo mi się podobało. teraz jestem z Bestia, który należy przeczytać. Wtedy zacznę od Wszystkie piękne konie, z Cormac McCarthy.
Jestem piszę moją czwartą powieść (Trzeci jest już gotowy, czeka na datę publikacji). Historia o intryga osadzona w XIX wieku która odbywa się w części Sierra de la Culebra, w Zamorze, pięknym regionie, w którym urodzili się moi rodzice.
- AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza i co zadecydowało, że spróbujesz publikować?
ŻF: Skomplikowane, nawet dla tych z nas, którzy publikują u tradycyjnego wydawcy. Wydano wiele książek, tak wiele, że jest to bardzo trudno czytelnikowi zauważyć twoje, wybrać cię, jeśli nie jesteś jednym z dobrze znanych. Ale piszę, bo to lubię, bo lubię to robić. To, co nastąpi dalej, jest mile widziane. W moim przypadku, jak już wspomniałem, swoją pierwszą powieść zgłosiłem do IV Międzynarodowej Nagrody Narracyjnej im. Marty de Mont Marçal, wygrałem ją i to otworzyło mi drzwi do publikacji. Dzięki wydawnictwu Roca, które nieustraszenie stawia na nowych pisarzy, w tym wiele kobiet.
- AL: Czy ten moment kryzysu, którego doświadczamy, jest dla Ciebie trudny, czy będziesz w stanie zachować coś pozytywnego dla przyszłych historii?
ŻF: Co dziwne, jest to pytanie, które najbardziej Trudno mi odpowiedzieć. Bo dla mnie pandemia nie oznaczała tego samego, co dla innych ludzi. W 2019 zdiagnozowano mnie rak piersi i byłem na leczeniu, które trwało tylko do ogłoszenia stanu alarmowego. Oznaczało to spędzenie roku 2020 na dawaniu dzięki, że żyjesz, za to, że mogę cieszyć się rodziną, za codzienne wstawanie. Więc Nie jestem w tym obiektywny, doceniam każdego dnia, nie obchodzi mnie, czy muszę być na kwarantannie, czy z maską, bo ważne jest, żeby tu zostać. Tak, covid mnie przeraża. Jak wszyscy. ale jaStaram się cieszyć dobrymi rzeczami, które daje mi życie: moja rodzina, słońce zimą, drzewa nad brzegiem Duero, książki… I tyle małych, ale ważnych rzeczy.