El 10 listopada 1759 urodził się w Marbach (Niemcy) Fryderyk Schiller. I tego samego dnia, ale w Charleville (Francja) i przypadków sto lat później, w 1854 r. tak się stało Arthur Rimbaud. Obaj stali się poeci o powszechnej sławieChociaż ich trajektorie i życie były bardzo różne, to Francuz był bardziej intensywny i zbyt krótki. Dziś pamiętam ich dane na urodziny z kilka jego wybranych wierszy.
Fryderyk Schiller
Schiller był dramaturg i filozof, a także poeta. Urodzony w Marbach w 1759 roku studiował medycyna w Stuttgarcie, ale jego prawdziwym powołaniem była zawsze literatura. Jego początek był w Teatro, ponieważ po służbie w wojsku napisał swoje pierwsze dzieło dla tablic, na które wpłynęło czytanie Szekspir i Rousseau. Stamtąd poświęcił się kompozycji poetyckiej.
Mieszkał w kilku niemieckich miastach i zaprzyjaźnił się z nazwami takimi jak Goethe. Ćwiczył również Katedra Historii na Uniwersytecie w Jenie do 1799 roku. W swoim dorobku ma takie tytuły jak Teatr jako instytucja moralna, Esej o relacji między zwierzęcą a duchową naturą człowieka, Łaski i godności o Sztuka tragiczna. Zmarł w Weimarze w 1805 roku.
Oto dwa z jego wybranych wierszy:
Ecstasy autorstwa Laury
Laura, jeśli masz delikatne spojrzenie
zatopić płonący promień w moim
mój szczęśliwy duch, z nowym życiem,
wybuchł
śliskie w świetle majowego słońca.
A jeśli w twoich spokojnych oczach patrzę na siebie
bez cieni i bez zasłon,
ekstatyczne wytchnienie
aury niebios.
Jeśli akcent dźwiękowy
twoja warga w powietrzu wzdycha
i słodka harmonia
złotych gwiazd;
Słyszę chór aniołów,
i pochłonął moją duszę
w przejrzystej miłości jest ekstatyczny.
Jeśli w harmonijnym tańcu
Twoja stopa, jak nieśmiała fala, ślizga się,
do tajemniczego oddziału miłości
Patrzę na klapę skrzydeł;
drzewo przesuwa swoje gałęzie za tobą
jakby słychać lirę od Orfeusza,
a moje zasadzają ziemię, po której stąpamy
oszałamiające zakręty.
Jeśli z twoich oczu czysty blask
kochający ogień zapala się,
bić na twardy marmur
daje i woła suchy, żywotny pień.
Ile radości marzyła ta fantazja
już obecni, kontemplujcie to i na pewno,
kiedy czytam w twoich oczach, moja Lauro!
Nieśmiertelne wspomnienie
Powiedz mi przyjacielu, przyczynę tego spalania,
czysta, nieśmiertelna tęsknota, która jest we mnie:
zawieś mnie na wieczność do swojej wargi,
i zanurzam się w Twojej istocie i przyjemnej atmosferze
otrzymuj od swojej niepokalanej duszy.
W czasie, który minął, w innym czasie
Czy nasze istnienie nie było pojedynczą istotą?
Czy ognisko wymarłej planety
dał gniazdo naszej miłości w jego zagrodzie
w dni, które widzieliśmy na zawsze uciekających?
… Ty też mnie lubisz? Tak, poczułeś
w klatce piersiowej słodkie bicie serca
z jaką pasja zapowiada swój ogień:
kochajmy się, a wkrótce lot
z radością podniesiemy to niebo
że znowu będziemy jak Bóg.
Arthur Rimbaud
Urodził się w Charleville en 1854 a od dzieciństwa pokazywał wielki talent do literatury. Wyjechał do Paryża, kiedy był bardzo młody i tam zaprzyjaźnił się z ważni poeci tamtych czasów, zwłaszcza z Paul Verlaine. Przy nim trzymał skandaliczny i burzliwy romans który zakończył się dwa lata później z powodu poważnych sporów między nimi. To było w tym czasie ukazują się ich pierwsze publikacje jako Pijany statek o Sezon w piekle.
Jego praca jest oznaczona przez symbolika a także ma głęboki wpływ Charles Baudelaire. Jego zainteresowanie okultyzm lub religia. Ale jego gorączkowe życie zmusiło go do porzucenia poezji na taki czas, jak kiedyś podróżować po Europie. Zajmował się także handlem w Afryce Północnej. Kiedy wrócił do stolicy Francji, jego praca została już opublikowana Iluminacje. Zmarł także w listopadzie 1891 roku.
Czy nie możesz sobie wyobrazić ...
Nie możesz sobie wyobrazić, dlaczego umieram z miłości?
Kwiatek mówi do mnie: Hello! Dzień dobry ptaszku.
Nadeszła wiosna, słodycz anioła.
Nie możesz zgadnąć, dlaczego gotuję się z pijaństwa!
Słodki aniołku mojej szopki, aniołku mojej babci,
Nie możesz zgadnąć, że zmieniłem się w ptaka
że moja lira bije i że moje skrzydła biją
jak jaskółka?
Ofelia
I
W głębokich wodach, które kołyszą gwiazdy,
Biała i szczera Ofelia unosi się jak wielka lilia,
unosi się tak wolno, opierając się na welonach ...
kiedy grają na śmierć w odległym lesie.
Od bladej Ofelii minęły tysiące lat
przejdź, biały duch przez wielką czarną rzekę;
ponad tysiąc lat od jego miękkiego szaleństwa
szepcze swoją melodię w nocnym powietrzu.
Wiatr jak korona pieści jej piersi
i rozkłada w kołysce swój niebieski żagiel;
drżące wierzby płaczą na jego ramionach
a przy jego czole w snach dzwonnica się fałduje.
Obok niego wzdychają kędzierzawe lilie wodne,
gdy się budzi, w śpiącej olszy,
gniazdo, z którego powstaje minimalne drżenie ...
a pieśń w złocie spada z tajemniczego nieba.
II
O smutna Ofelio, piękna jak śnieg,
martwy, gdy byłeś dzieckiem, niesiony przez rzekę!
I to jest to, że zimne wiatry spadają z Norwegii
szeptano ci o ponurej wolności.
I to jest ten tajemny oddech, kiedy wymachujesz grzywą,
w twoim transponowanym umyśle umieścił dziwne głosy;
i to jest to, że twoje serce słuchało lamentu
natury - są z drzew i nocy.
I to jest ten głos morza, jak ogromne westchnienie
złamałeś twoje delikatne i czułe serce jako dziecko;
i właśnie tego dnia w kwietniu, piękne, blade niemowlę,
nędzny szaleniec, usiadł u twoich stóp.
Niebo, miłość, wolność: co za sen, o biedna Loco!
Wtopiłeś się w niego jak płonący śnieg;
Twoje ogromne wizje zagłuszyły Twoje słowo.
-A straszna Nieskończoność odstraszyła twoje niebieskie oko.
III
A poeta mówi nam, że w gwiaździstą noc
przychodzisz zbierać ścięte kwiaty,
i że widziała w wodzie, opierającego się na zasłonach,
do szczerego pływaka Ofelii, jak wielka lilia.