To nie ja: Karmele Jaio

To nie ja

To nie ja to hiszpańskie tłumaczenie antologii opowiadań pt Ez naiz ni, napisana przez baskijskiego dziennikarza i autora Karmele Jaio, wysoko cenionego w świecie literackim dzięki tytułom takim jak Dom ojca (2020). Dzieło ukazało się nakładem wydawnictwa Destino w 2012 roku, uzyskując bardzo pozytywne recenzje, zwłaszcza od bardziej dojrzałych czytelników.

Będąc wydaniem książki napisanej kilka lat temu, Karmele Jaio postanowił przemyśleć niektóre idee obecne w tekstach, aby przybliżyć je nieco do teraźniejszości. Dodał również kilka historii, których nie było w poprzedniej wersji, a które dotyczą dni uwięzienia, które miały miejsce między 2020 a 2022 rokiem.

Streszczenie To nie ja

wspólny wątek

To nie ja biegnie przez życie kobiet, które często stają się nie do życia dla społeczeństwa, które wychwala najbardziej hegemoniczne piękno, rozumiane jako doskonałe ciała, bujna młodość i pewne specyficzne upodobania. Wiek damas bohaterowie z tych historii jest zrozumiałych od 40 do 50 lat, co jest bardzo ważne, ponieważ właśnie w tym okresie życia kobiety pojawiają się pewne wątpliwości dotyczące jej budowy ciała.

Większość sytuacji, do których kobiety To nie ja to małe codzienne dramaty, które pozostają trochę w napięciu. Dzieje się tak albo dlatego, że autor chce pozostawić pewne szczegóły w cieniu dla dobra czytelnika, albo dlatego, że fabuła po prostu zmierza ku nierozstrzygnięciu, jak w wielu przypadkach w prawdziwym życiu. Bez względu na przyczynę, wydarzenia podkreślane przez Karmele Jaio są realistyczne.

Sprzedaż

To nie ja: (Kotwica i...

17,57 €

Zobacz ofertę Zobacz funkcje

Z dnia na dzień

przez To nie ja, Najważniejsze cechy Karmele Jaio -bez przesady zamierzonej- konfliktów, z którymi każda dojrzała kobieta może się identyfikować, ponieważ są one wyciągnięte z anegdot pokoleniowych. Są to małe i głębokie urazy, które zaczynają pojawiać się wraz z wiekiem. Ogólnie rzecz biorąc, populacja mężczyzn również mogłaby przejść przez niektóre z nich — na przykład strach przed starością i zmianami, które ona przynosi.

Jednak strach przed starzeniem się kobiet może prowadzić, jeśli to możliwe, do nieco poważniejszych problemów na co dzień. Nawet jeśli, Autor de To nie jawiele razy rozwiązuje te problemy za pomocą ironii i humoru, ponieważ przyznaje, że jest to interesujące źródło, które pozwala mu spojrzeć na ten temat z szerszej perspektywy.

Z biegiem czasu

Upływ czasu i jego konsekwencje są stałym elementem To nie ja. kobiety między 40 50 a XNUMX XNUMX pojawiające się w tym lata książki zaczynają się zastanawiać, co zrobili ze swoim życiemCo zrobią teraz, po tak długim czasie, kiedy nie będą już takie młode, kiedy będą takie same jak aktorki, którym już nawet nie proponuje się głównych ról, bo uznano je za nieodpowiednie.

Konkretna historia wykorzystująca upływ czasu Opowiada także o czasie połogu oraz słownej i fizycznej agresji wobec kobiet. Jaio kreśli więc obraz, który choć trochę przerażający, jest nieuniknioną teraźniejszością, doświadczeniami, które niestety wcześniej były zaszufladkowane w małżeńskim łonie, ale nie teraz.

zapomnianych kobiet

Czy kobiety po pewnym wieku czują się niewidzialne? Na to pytanie Karmele Jaio odpowiada w swoich historiach. Odpowiedź brzmi: tak”. Fakt ten jest doprawiony tym, czego społeczeństwo oczekuje od pań, i z wartością, jaką im nadano. I nie jest to niczym niezwykłym, ponieważ kobiety często czują się przytłoczone zmianami, które zachodzą na ich twarzy, ciele i ogólnie w estetyce. I tak, ta sytuacja dotyka ich bardziej niż płeć męska.

Karmele Jaio mówi też o idealizacji przeszłości, o tym, jak jesteśmy w stanie fantazjować o pewnych rzeczach, a kiedy w końcu je dostajemy, są znacznie mniej doskonałe, niż nam się początkowo wydawało. W takim przypadku lepiej nie wracać do przeszłych miejsc, osób czy sytuacji, które zapamiętaliśmy jako idealne, bo być może zmieniliśmy się na tyle, że już nie będziemy ich postrzegać w ten sam sposób.

O oszustwach

urodzić się Mówi o tym, jak ludzie wymyślają raje, które nie istnieją. Kiedy więc dociera do nas pewien wiek i zaczynamy się zastanawiać, co by się z nami stało, gdybyśmy wybrali inną drogę niż ta, którą wytyczyliśmy, czujemy się trochę pustkowie, daleko od świata, który stworzyliśmy, by zaludniać miasta palić. To niezadowolenie jest powszechne u osób, które osiągnęły wiek średni.

portret śmiechu

Pomimo dramatycznego tonu obecnego w większości opowiadań — bardziej niż opowiadań, anegdot — autor nie traci z oczu humoru. Pośród ich udręk, bohaterowie potrafią śmiać się z samych siebieo ich smutkach i problemach. Podobnie sytuacje, w których się znajdują te kobiety Są wezwaniem do refleksji dla wszystkich czytelników.

O autorze, Karmele Jaio

Karmele Jaio

Karmele Jaio urodził się w 1970 roku w Vitorii w Hiszpanii. Jaio Ukończył informatykę na Uniwersytecie Kraju Basków. Od ukończenia studiów współpracował w kilku firmach zajmujących się komunikacją. W swojej karierze była odpowiedzialna za Fundację Euskalgintza Elkarlanean, baskijską instytucję dedykowaną kobietom. Podobnie autor zwykle publikuje felietony w gazetach takich jak np Gazeta Álava.

Od początku istnienia publikuje poezję, powieści, opowiadania. Wielokrotnie jego historie trafiały do ​​sztuk performatywnych. Na przykład w 2010 roku reżyser teatralny Ramón Barea wystawił sztukę pt Ultradźwięki, homonimiczna nazwa jednego z dzieł Karmele Jaio. Pisarka jest jedną z najbardziej lubianych w Kraju Basków, a jej książki zostały przetłumaczone na kilka języków.

Inne książki Karmele Jaio

• Hamabost zauri — rany przewlekłe (2004);
• Amaren eskuak — Ręce mojej matki (2006);
• zu bezain ahul (2007);
• Musika air — Muzyka w powietrzu (2010);
• Ez naiz ni (2012);
• orain hilak ditugu (2015).