Radio i literatura II. Wywiad z liderem Paco de León

Paco de León to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i rozpoznawalnych głosów w hiszpańskim radiu. I mam przyjemność go poznać, a także mam zaszczyt porozmawiać z nim kilka razy w tym radiu, przeżyć, które cenię z uczuciem i podziwem. Więc byłam mu winna ten wywiad, co w zapisie nie jest tym samym, co patrzenie twarzą w twarz przed mikrofonem. Służy również do dziękuję za szacunek i spędzony czas odpowiedzieć na te pytania o jego związku z literaturą na falach.

Paco de Leon

Jak to często bywa w przypadku spikerów radiowych, być może twarz Paco de León nie jest dobrze znana, ale nie jest możliwe, aby był ktoś, kto nie rozpoznaje Twojego głosu. Słyszeliśmy to nie tylko w niezliczonych programach, ale także w wielu reklamach, a przede wszystkim w dokumentach.

Arenense de pro . , , , , , , , , , ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,Możliwe, że powietrze Sierra de Gredos, które schodzi do Arenas de San Pedro i przedostaje się przez kamienie stuletniego zamku Triste Condesa, wypolerowało ton tak charakterystyczny dla tych strun głosowych. Z długa trajektoria profesjonalny, kamień milowy nagród, teraz reżyseruje i przedstawia Od zera do nieskończoności, w Onda Cero, program pomocy naukowej i kulturalnej.

Poznałem Paco jakieś trzy lata temu i to w szczególny sposób: słuchanie poprzedniego programu, Madryt na faliI poprawianie błędów językowych typowych dla występów na żywo że podziękowali mi w tym samym czasie. Stamtąd zaprosiłem go i jego zespół na prezentację mojej pierwszej opublikowanej powieści. Nie mogło tak być, ale z szacunkiem przeczytał mu to i zaprosił mnie do swojego programu. Reszta, jak mówią, to historia.

Teraz uznałeś za stosowne, aby szczegółowo odpowiedzieć na te pytania. Dziękujemy.

Wywiad z Paco de León

• ACTUALIDAD LITERATURA: Czy jako czytelnik masz ulubiony gatunek literatury? A czy pamiętasz pierwszą książkę, którą przeczytałeś?

PACO DE LEÓN: Nie mam wyraźnych preferencji co do płci, chociaż fascynuje mnie kryminały, eseje historyczne i naukowe. Jednak, dobrze opowiedziane książki a opisowe zwykle mnie wciągają. tak poza tym powieści miłosne, z dużą ilością „pasteleo” i pewnym tandetnym akcentem Mogę je pożreć. Nikt nie jest idealny.

Pierwsza książka, o której wiem, była jedną Piątkaprzez Enid Blyton. Nie pamiętam, który z nich, bo przeczytałem całą kolekcję.

• AL: Czy jest jakiś tytuł lub tytuły, które wywarły na ciebie duży wpływ? Dlaczego?

PDL: Sto lat samotności Jest to bez wątpienia tytuł, który pamiętam jako najbardziej imponujący w moim czytającym życiu. Dało mi to prawdziwą „symfonię” wrażeń. Pierwszy raz to przeczytałembędąc bardzo młodym, zahipnotyzował mnie całkowicie. Ta mieszanka rzadkiej historii z tak dużym charakterem i zaskakująca w każdym rozdziale była dla mnie prawdziwą przygodą, która bardzo mi się podobała.

Drugie czytanielata później sprawiło, że odkryłem jednego z największych pisarzy w historii i wzmocnić przekonanie, że nigdy nie mógłbym zostać autorem książki, ponieważ byłbym wiecznie zawstydzony, gdybym nie mógł napisać ani jednej linijki, jak zrobił to García Márquez.

• AL: Kto jest Twoim ulubionym pisarzem? Możesz wybrać więcej niż jedną ze wszystkich epok.

PDL: Bardzo trudno mi wybrać pisarza takiego, jak ten, który lubię najbardziej. Wydaje mi się to nawet niesprawiedliwe, to jak wybór najlepszej piosenki. Jest ich tak wiele i tak dobrze! Aby jednak nie omijać Twojego pytania, powiem Ci, że oprócz klasyków, które są obowiązkową lekturą, jako jednych z moich ulubionych wybrałbym kilku autorów: Tom Wolf, wspomniany wcześniej García Márquez, Delibes, Truman Capote i Pérez-Reverte. Z tego ostatniego podkreślam Skóra bębna. 

• AL: Z jaką postacią w książce chciałbyś przeprowadzić wywiad i dlaczego?

PDL: Tutaj nie mam wątpliwości. Chciałbym przeprowadzić wywiad za dużo postacie literackie, ale najbardziej Alonso quijano. Myślę, że to Don Kichot istota istoty ludzkiejTo najlepsza możliwa definicja człowieka, ponieważ odbija się w nim praktycznie wszystko, dobro i zło ludzi. Obsesje, dobre uczucia, heroizm, słabości, lęki, pokonywanie, próbowanie, miłość ... 

Wydaje się niewiarygodne, że pozostała postać stworzona przed wiekami obowiązujące dzisiajMoże dlatego, że, jak zawsze myślałem, Don Kichot był trochę szalony, był po prostu wolną duszą i facetem, który przed wszystkim innym stawiał zamiar spełnienia swoich marzeńi jest to dla mnie godne pozazdroszczenia.

Czy możesz sobie wyobrazić Rycerza Smutnej Postaci przed Covid 19? Jak byś ujechał włócznią przeciwko przeklętemu koronawirusowi? A może wbiłby włócznię przeciwko politykom? Chcę z nim porozmawiać przez mikrofon.

• AL: Czy masz jakieś szczególne hobby, jeśli chodzi o czytanie?

PDL: Raczej nie jestem przesadnym maniakiem w moim życiu Jestem trochę rytuałamiMoże dlatego, że urodziłem się anarchistą i we wszystkim dość nieporządnym; tak, w moim nieporządku panuje porządek, ha, ha, ha! porządek, który tylko ja rozumiem. Co nie mogę znieść kiedy czytać es książka z pogniecionymi kartkami.

AL: Co w swojej długiej karierze w radiu podkreśliłbyś na podstawie swojego doświadczenia w programie literackim, na przykład dramaturgii jako aktor?

PDL: Cóż, wyróżniłbym jedną sekcja poezji że miałem wiele lat temu w programie weekendowym co wtedy robiłem. To było bardzo wzbogacające i piękne do wykonania.

Potem miałem okazję dramatyzować wiele tekstów dla radia i telewizji, współpracując ze świetnymi aktorami głosowymi. To jest aspekt, który Jestem pasjonatemchociaż za każdym razem jest coraz gorzej. Dramatyzacja jest droga, a teraz wszystko jest tańsze, jakość już się nie liczy i często mylona jest ze znanymi nazwiskami. Wielki błąd. Mam tak wielki szacunek i przywiązanie do tego typu prac, które przed laty rozpieszczali się nawzajem, aż osiągnęli doskonałość, że kiedy teraz zaczynam słuchać którejkolwiek z tych prób, w końcu zmieniam tarczę.

Tylko aktorzy i wyspecjalizowani spikerowie potrafią robić dobre dramatyzacje i do tego musimy dodać dobry reżyser, dobry dyrektor techniczny, dobry redaktor muzyczny i dobrze technik efektów specjalnych. Wszystkie te istotne liczby zniknęły w dzisiejszym radiu i tak się dzieje. Wstyd.

Osobiście wolę coś, co zrobiliśmy lata temu za pośrednictwem Akademia Radia: Przedstawienie na żywo w Teatrze Mira de Pozuelo de Alarcón gdzie gramy razem ze wszystkimi stacjami radiowymi w Hiszpanii Wojna światów, przez HG Wells, w wersji Orson Welles. Środki techniczne zostały wykonane przez RNE i zostało to zauważone. El sukces to było takie, że Louis del Elm Chciał, żebyśmy zabrali przedstawienie do jego Ponferrady i tam też wypełniamy teatr.

• AL: Może jest ich niezliczona liczba, ale czy możesz wyróżnić wywiad, anegdotę literacką lub z pisarzem?

PDL: To prawda, że ​​mogłem liczyć wiele anegdot z pisarzami z którym miałem szczęście przeprowadzić wywiad, ale zostawię to w dwóch:

Pierwszy z Antonio Gala. Właśnie zredagował tomik poezji i przyszło mi do głowy, żeby mu powiedzieć, że po wielu latach postanowił to zrobić „Mrugnięcie” w poezji. Don Antonio, wyraźnie wściekły, odpowiedział, a raczej wyrzucił z siebie to mrugnięto do kobiety, ale nigdy do poezji. I miał rację, chociaż nie wiem. A dzisiaj ta odpowiedź nie otrzymałaby dobrych recenzji za bycie macho.

Drugi ma związek z Cela. Kiedy właśnie ogłosili, że tak Nobel Poleciłem zespołowi produkcyjnemu, aby włączył go do telefonu. Mój zespół to dostał, ale mając to na antenie, zacząłem wątpić, że to Don Camilo kto mówił, taki był życzliwość i ton czułość z którym rozmawiał. Tam zdałem sobie sprawę, że Don Camilo on się starzał, LOL!

AL: I wreszcie, robiłeś wszelkiego rodzaju programy radiowe: informacyjne, kulturalne, naukowe, spotkania towarzyskie. Co Ci zostało lub co byś chciał?

PDL: Muszę to przyznać Miałem dużo szczęścia zawodowego ponieważ zrobiłem prawie wszystko w radiu. Nie mam pojęcia, co mi zostało do zrobienia. Po tylu latach tylko do tego aspiruję możliwość przebywania blisko autobusu podczas wykonywania programu aż nadejdzie dzień, kiedy wyraźnie widzę, że najlepiej to zostawić, bo skończyła się „benzyna”, kiedy zauważam, że nie czuję już złudzeń, znikają zdolności lub gdy publiczność ma już dość. 

Wiem co najmniej raz w życiu chciałbym robić: opowiedzieć o meczu piłki nożnej z mojego Realu Madryt i móc zaśpiewać zwycięską bramkę. Jest to skomplikowane, bo nie mam takiego talentu, ale kiedy idę na emeryturę, na pożegnanie poproszę moich kolegów ze sportu, nawet jeśli jest na treningu, ha ha ha!