Javier Cercas: fraza
Prawa granicy to powieść napisana przez dziennikarza opinii i hiszpańskiego pisarza Javiera Cercasa. Redakcja Mondadori była odpowiedzialna za publikację pracy w 2012 roku. Materiał znalazł się w zbiorze „Mondadori Literature”, którego wydanie w języku katalońskim rozpoczęło się w listopadzie tego samego roku. Książka zebrała dobre recenzje w prasie i została nagrodzona Nagrodą Mandarache w 2014 roku.
Dedykacja Javiera Cercasa Prawa granicy jego żona Mercè Mas, syn Raül Cercas i wielu przyjaciół z dzieciństwa. Dla czytelników tekst stanowi szczególne tłumaczenie okresu post-Franco. Wbrew tej koncepcji powieściopisarz napisał w swojej poprzedniej książce bardziej polityczną wersję tego samego wydarzenia: Anatomia chwili (2009).
O kontekście pracy
Powieść opowiada historię Gafitasa, Tere i El Zarco, trio młodocianych przestępców którzy zajmują się rabunkiem w czasie hiszpańskiej transformacji. Wydarzenia rozgrywają się latem 1978 roku, w Gironie pełnej nędzy, poza marginesem społeczeństwa i prawa.
Dwadzieścia lat później z jego wyjętych spod prawa przygód, królowa Zarco jako el złoczyńca najbardziej znany w Hiszpanii. W międzyczasie, Okulary stało się najbardziej prestiżowy prawnik tego miasta.
W tym kontekście, Tere pojawia się ponownie i staje się miejscem spotkań Zarco i Gafitasa. Ten ostatni, być może z powodu nostalgii, jaką budzi w nim obecność kobiety, postanawia wstawić się za dawnym kolegą z zespołu i wyciągnąć go z więzienia. Aby stworzyć głównego bandytę w sztuce, Javier Cercas zainspirował się słynnym hiszpańskim przestępcą Juanem José Moreno Cuenca, znanym również jako El vaquilla.
Streszczenie praw granicy
Ta praca jest podzielony na dwie części. Jednocześnie obie sekcje podzielone są na ponumerowane rozdziały. Pierwszy nazywa się skład "Poza", i ma dziewięć sekcji. Drugi, ma dwanaście rozdziałów i jest zatytułowany "Więcej tutaj". Poprzez tę osobliwą strukturę, Javier Cercas pisze w formie wywiadów zawiłą fabułę opowiedzianą poprzez niemal monologowe rozmowy świadków wydarzeń.
Część pierwsza: Poza
Pisarz —postać z kilkoma interwencjami w powieści— planuje opowiedzieć historię Zarco, uważany za najbardziej rozpoznawalnego bandytę pokolenia lat 70. w Hiszpanii. Aby wykonać to zadanie, zgódź się na rozmowę z Ignacio Cañasem, który spotkał bandytę w 1978 roku, kiedy obaj mieszkali w powojennej Gironie, społecznie podzielonym środowisku.
Wtedy, Reeds figurował jako charnegon —przymiotnik pejoratywny używany w Katalonii w latach 50. i 70. na określenie imigrantów z tej społeczności— klasa średnia, która żyła nękana przez gang nastolatków. Ze swojej strony El Zarco istniał niepewnie w schroniskach tymczasowy z La Devesa. Ignacio opowiada pisarzowi, jak poznał Zarco i jak nadał mu przydomek „Gaffas” z powodu jego okularów.
Młodemu delikwentowi towarzyszył także m.in piękna dziewczyna o imieniu Tere, który namówił Ignacio, aby poszedł z nimi do niebezpiecznego i starego baru znanego jako La Font. W tej tawernie zażywał narkotyki i po raz pierwszy popełnił przestępstwo. od tego momentu stał się częścią grupy Zarco, i z Teresą i inne postacie uczęszczały na dyskoteki, rabowali, byli prześladowani aż po silnym zdarzeniu grupa rozdziela się a kilku członków jest uwięzionych.
Część druga: Więcej tutaj
W tym miejscu tekstu pisarz rozumie, że jego historia nie będzie kompletna, dopóki nie wymieni sprzymierzeńców Zarco w swoich pierwszych przygodach — w tym Gafitas, Tere i człowiek znany jako Generał. Akcja przeskakuje do 1999 roku, gdzie Zarco już rozpoznany i uzależniony od heroiny zostaje przeniesiony do więzienia w Geronie, które do tego czasu stało się miastem turystycznym i bezpieczniejszym.
Okulary, W międzyczasie, Miał córkę i jest rozwiedziony.. Jako prawnik, postanawia zająć się sprawą lidera ze swojego starego gangu, być może po to, by wynagrodzić mu dawne przysługi. Jednak więzień ma ogromną kartotekę kryminalną i choć wydawało się, że chce zostawić za sobą swoją przeszłość, nadal trzymał się sławy, którą przyniosły mu wszystkie lata zbrodni.
Cañas pozostał szczęśliwy i zajęty przez kilka miesięcy, Podczas gdy, przez sztuczki i oszustwa, zadośćuczynił sprawiedliwości, aby uwolnić Zarco. Jednak mężczyzna ponownie popełnił przestępstwo. jeszcze kilka razy, aż już osłabiony i pochłonięty przez AIDS osiedlił się w więzieniu w Geronie. Adwokat odwiedzał go sporadycznie aż do śmierci. Tere zniknęła po tym, zostawiając Cañas na pastwę losu w towarzystwie córki i terapii psychoanalitycznej.
O autorze, José Javier Cercas
Ogrodzenia Javiera
José Javier Cercas Mena urodził się w 1962 roku w Ibahernando w Hiszpanii. Jest pisarzem, dziennikarzem, profesorem uniwersyteckim i filologiem hiszpańskim, doceniony za prace m.in Żołnierze Salaminy (2001), Prędkość światła (2005) lub Anatomia chwili (2009). Cercas pracuje jako felietonista gazety El País, a przez całą swoją karierę był kronikarzem historycznym, eseistą i powieściopisarzem.
Autor ukończył filologię na Uniwersytecie Autonomicznym w Barcelonie. Jakiś czas później otrzymał doktorat z tej samej dziedziny na Uniwersytecie w Barcelonie. Przez lata pracował jako profesor lingwistyki na Uniwersytecie Illinois. W tym okresie napisał swoją pierwszą powieść. Dodatkowo, Pracował jako profesor literatury na Uniwersytecie w Geronie.
Prace Javiera Cercasa na przestrzeni lat otrzymali różnorodne laury. W 2001, Żołnierze Salaminy otrzymał nagrodę Cálamo za książkę roku. W 2005 roku pisarz otrzymał nagrodę Extremadura Medal. Podobnie w 2010 roku został uhonorowany National Narrative Award.
Inne godne uwagi książki Javiera Cercasa
- Modlitwa za Norę (2002);
- Prawda Agamemnona (2006).