Stało się to w październiku 1066 roku. 14-go, w okolicach Hastings, normański minstrel o imieniu Taillefer zaczął śpiewać wersety z Pieśń Roldána aby dodać odwagi armii w obcym kraju. Tak się zaczęło walka to zmieniłoby Guillermo bękart, Książę Normandii w Wilhelmie I. zdobywca, Król Anglii.
Po latach inny z uczestników bitwy, Turoldus de Fecamp, ówczesny opat Malmesbury, przerobił jedną z ustnych wersji piosenki, dając początek temu, co znamy dzisiaj jako Pieśń Roldána, najważniejsza kompozycja francuskiej epopei średniowiecznej.
Historia, którą opowiada śpiew, jest dobrze znana. Pod koniec VIII wieku Karol Wielki przekroczył Pireneje wraz z głównymi rycerzami królestwa, aby oblegać muzułmańskie miasto Saragossę. Podczas powrotu Roldán i Oliveros, którzy są odpowiedzialni za osłonę tyłu, wpadają w zasadzkę na przełęczy Roncesvalles. Roldán odmawia zagrania w róg, który przyniósłby pomoc reszcie armii francuskiej, woli raczej walczyć z upadkiem niż akceptować taką hańbę. On i Oliveros walczą bohatersko, dopóki nie zostaną unicestwieni. Pod koniec piosenki przygnębiony i zmęczony Karol Wielki opłakuje śmierć młodego Roldána.
Uczeni zachwycają się dokładną strukturą kompozycji, psychologią jej postaci i subtelnymi podobieństwami między ofiarą Roldána a męką Jezusa Chrystusa. Jednak czytając z obecnej perspektywy, nie możemy nie zauważyć dumy i zgubnej dumy Roldána. Historia Roncesvalles wydaje się nam historią zaniedbań, których można uniknąć, osadzoną w ramach bezużytecznej wojny religijnej. Nie ma to nic wspólnego z naszym Cid Campeadorem.
Śpiew naprawdę nas porusza, to reakcją Charlemagusa na śmierć Roldána. Jest tak intensywny, że oprócz poruszania się jest enigmatyczny. W średniowieczu wkrótce rozpowszechniła się tradycja, według której Roldan był tajemniczym synem Karola Wielkiego: ból Karola Wielkiego może być tylko bólem ojca przed jego zmarłym synem; co nadaje historii zupełnie inne znaczenie.
Ale wróćmy do Hastings Plains, nie przegapię okazji, aby porozmawiać o królu Harold. Aby król został koronowany, inny musi zniknąć. W bitwie pod Hastings zginął Harold, syn Jodwina, saksońskiego króla Anglii. William przejdzie do historii, Harold obróci się w proch.
Król Harold był człowiekiem odważnym. Islandzki uczony Snorri sturluson przedstawia go w formacie heimskringlasaga w okolicznościach nieco poprzedzających Hastings. Borges odtwarza tekst i podaje nam tło w swoim Średniowieczne literatury germańskie.
Brat Harolda, Tostig, sprzymierzył się z królem Norwegii, Haraldem Hardradą, by zdobyć władzę. Obaj wylądowali z armią na wschodnim wybrzeżu Anglii i podbili zamek York. Na południe od zamku spotyka się z nimi armia saska:
„Dwudziestu jeźdźców dołączyło do szeregów najeźdźcy; mężczyźni, a także konie, odziani byli w żelazo; jeden z jeźdźców krzyknął:
- Czy jest tu hrabia Tostig?
„Nie przeczę, że tu jestem” - powiedział hrabia.
„Jeśli naprawdę jesteś Tostigiem,” powiedział jeździec, „Przychodzę ci powiedzieć, że twój brat oferuje ci swoje przebaczenie i jedną trzecią królestwa”.
- Jeśli się zgodzę - powiedział Tostig - co król da Haraldowi Hardradzie?
„Nie zapomniał o nim,” odpowiedział jeździec, „da ci sześć stóp angielskiej ziemi, a ponieważ jest tak wysoki, jeszcze jedną”.
„W takim razie”, powiedział Tostig, „powiedz swojemu królowi, że będziemy walczyć do śmierci”.
Jeźdźcy odjechali. Harald Hardrada zapytał w zamyśleniu:
-Kim był ten dżentelmen, który mówił tak dobrze?
Hrabia odpowiedział:
-Harold, król Anglii. "
Harald Hardrada i Tostig już nie zobaczą zachodu słońca. Jego armia zostaje pokonana i obaj giną w bitwie. Ale Harold nie będzie miał czasu na opłakiwanie swojego brata. Wkrótce dociera wiadomość, że Normanowie wylądowali na południu i będzie musiał wyjechać do Hastings, gdzie wypełni swoje przeznaczenie, umierając z rąk najeźdźcy.
Historia ma sentymentalny epilog, którego Snorri nie znał, ale Borges tak, ponieważ przeczytał ją w Ballady de Heine: To będzie kobieta, która kochała króla, Edith Gooseneck, która zidentyfikuje jego zwłoki.