Mówić o Miguelu de Cervantes Saavedrze to mówić o samej literaturze, o maksymalny historyczny wykładnik naszego kraju w zapisanym kodzie. Nie będę tym, który umieścił się w mojej skromnej przestrzeni, aby odsłonić cuda pisarza Alcalaíno. Nie dlatego, że chcę za nimi tęsknić, ten dzień nadejdzie, ale dlatego, że na pewno nie będzie nikogo lub nie powinno być, kto nie zna „jednorękiego Lepanta” ani jego twórczości. Chociaż może przy tym ostatnim zgrzeszyłem śmiałość, pozwólcie mi przedstawić odrobinę wątpliwości w stosunku do wiedzy kulturowej o naszym społeczeństwie. Nie chodzi o to, że mam pesymistyczny pogląd na to, proszę, nie zrozumcie mnie źle, ale że podczas mojego doświadczenia w różnych zadaniach życiowych byłem w stanie docenić, że w niektórych przypadkach istnieje bardzo małe ogólne zainteresowanie tym, co Literatura hiszpańska odnosi się.
A co jeśli chciałbym porozmawiać? nowość, która moim zdaniem łączy sztukę z historią, dając nam, miłośnikom literatury hiszpańskiego złotego wieku, nowe oblicze marzeń o życiu naszego cennego Miguela de Cervantesa. Kiedy mówimy o ojcu Don Kichota i starym dobrym Sancho, z pewnością obraz najsłynniejszego obrazu, na którym pojawia się jego twarz, pojawia się nam wszystkim. Szczególnie, Cervantesa, jego rzeczywisty wygląd nie jest znany, ponieważ obraz ten, przypisywany malarzowi Juanowi de Jáuregui, powstał według własnego opisu. Opis, który pojawia się w prologu dla czytelnika jego „Wzorowych powieści”. Pisemny prolog, wszystko jest powiedziane, w wieku 66 lat, a zatem przedstawia nam mężczyznę w podeszłym wieku na czas i zaledwie 3 lata przed śmiercią (1616).
Około tygodnia temu malarz z Barcelony Augusto Ferrer-Dalmau, zaprezentował publicznie swoje nowe dzieło zaskakuje nas wszystkich obrazem, w którym bohaterem jest sam Miguel de Cervantes. Różnica w stosunku do innych prac polega na tym, że przy tej okazji autor jest reprezentowany przez tylko 24 lata w bitwie pod Lepanto, na pokładzie Galera Marquesa i otoczony morrionami, martwymi Turkami i odłamkami statków. Przepiękny obraz, który w praktykujący magię sposób przenosi nas do jednej z najważniejszych bitew w historii Hiszpanii i jak przeżył ją w pierwszej osobie, która jest uważana za największego geniusza naszej literatury. Wyczuwamy zapach prochu, czujemy w ciele ból, który pisarz czuł po dwóch strzałach w arkebuzie w klatkę piersiową, a nawet czujemy zdziwienie na jego twarzy, wyzywającej i stoickiej, patrząc na wroga z pokładu kambuza. zmienił swoje życie na zawsze. Ta bitwa nie tylko uczyniła jego rękę bezużyteczną, ale także napełniła dumą Cervantesa, który, Przez całe życie był bardzo zadowolony, że uczestniczył w takim wyczynie wojennym.
Dzięki temu, który jest uważany za „Velázqueza XXI wieku”, możemy spojrzeć w twarz nowego Cervantesa, ujęty w rozdziale jego historii, który bez wątpienia wpłynął na jego życie i pracę. Rozdział, który w skrócie, przyszedł do naszych czasów jako dzień, w którym największy przedstawiciel naszych tekstów zyskał przydomek „jednoręki z Lepanto”.
Cervantes według Augusto Ferrer-Dalmau.
Kto chce zobaczyć cały obraz, może odwiedzić oficjalna strona malarza.
Cześć Aleks.
Dzielę się z Wami pasją do książek i historii. Uwielbiam też historię wojskowości.
Widziałem ten obraz Ferrera-Dalmau kilka dni temu w Internecie. Ostatni. Oczywiście to cudowne, jak maluje. Nie wiedziałem, że nazywają go „Velázquezem XXI wieku” (nie wiem, czy słusznie, czy przesada).
Co ciekawe, praca na początku artykułu jest przypisywana artyście (nazwiska nie pamiętam, pamiętam, że pochodzi ze Złotego Wieku) bez pewności, że jest on jego autorem. Wydaje mi się, że eksperci sugerują, że jest to kopia wykonana innymi rękami.
Pozdrowienia od Oviedo i dziękuję za udostępnienie tych informacji.
Pozdrowienia Alberto,
Przede wszystkim cieszę się, że podobało Ci się wejście. Temat nazwiska malarza; Wyciągnąłem to z różnych artykułów, w których porównuje się go z Velazquezem. Logicznie rzecz biorąc, porównanie go z taką postacią jest nadal sposobem na ocenę twórczości i twórczości Augusto Ferrera-Dalmau i mówilibyśmy nawet bez wahania o pełnej przesadzie. Velazquez był jeden i dlatego wszyscy inni są po prostu uczniami geniusza (IMHO). Zresztą wystarczy docenić jego prace, aby docenić zdolności tego artysty. Prawie jedyny artysta w naszym kraju.
Z drugiej strony, moim zamiarem jest zamieszczanie artykułów na różne tematy. W każdym razie zapewniam, że historia naszej literatury i jej odniesienia odegrają istotną rolę w moich przyszłych pismach. Jako pasjonat historii i historii wojskowości nie mogę temu zapobiec, zwłaszcza wiedząc, że ogromna liczba pisarzy była jednocześnie żołnierzami. Bardzo dziękuję za słowa i uścisk z Barcelony.
PS: Byłem zdezorientowany i pomyślałem, że twój artykuł zaczął się pod słynnym portretem Juana de Jáuregui. To była nazwa.