Gertrudis Gomez de Avellaneda urodził się w CamagueyNa Kubie, w dniu takim jak dzisiaj w 1814 roku. W wieku 22 lat przyjechał z rodziną do Europy, gdzie po raz pierwszy zamieszkał Francja. Później przyszli Hiszpania, gdzie zaczął publikować pod pseudonimem La Peregrina. W Madrycie opublikował swoją pierwszą książkę, Poezja, i miał bardzo pracowite życie. Było więcej prac Baronowa de Joux, Dar diabła o Biała aura. W jego pamięci to wybór sonetów wybrany.
Gertrudis Gómez de Avellaneda - Sonety
Na początek
Sea Pearl! Gwiazda Zachodu!
Piękna Kuba! Twoje jasne niebo
noc okrywa nieprzezroczystym welonem,
jak ból okrywa moje smutne czoło.
Odchodzę!… Pracowity tłum,
wyrwać mnie z rodzimej ziemi
żagle podnoszą się i gotowe do przebudzenia
bryza pochodzi z twojego płonącego obszaru.
Żegnaj, szczęśliwa ojczyzno, drogi Edenie!
Gdziekolwiek los w swej furii mnie popycha,
Twoje słodkie imię będzie schlebiać mojemu uchu!
Do widzenia! ... Cuchnąca świeca już skrzypi ...
kotwica unosi się ... statek wstrząśnięty,
Krótkie fale i ciche muchy.
Do gwiazd
Panuje cisza: świeci w obu
Światła pokoju, czyste gwiazdy,
Pięknych lamp szczęśliwej nocy,
Haftujesz jego żałobny płaszcz złotem.
Przyjemność śpi, ale moje złamanie czuwa
I moje skargi przerywają ciszę
Powracając echo, unisono z nimi,
Nocnych ptaków złowroga pieśń.
Gwiazdy, których skromne i czyste światło
Morza dubluje niebieskie lustro!
Jeśli wzrusza cię gorycz
Na intensywny ból, na który narzekam,
Jak rozjaśnić moją ciemną noc
Nie masz biada! nie blada refleksja?
Na słońcu w grudniowy dzień
Króluje w niebie. Słońce, panowanie i rozpalanie
twoją duszą odpalam moją zmęczoną pierś!
bez światła, bez werwy, skompresowany, wąski,
promień tęskni za twoim płonącym płomieniem.
Pod twoim szczęśliwym wpływem kiełkuje trawa;
lód spada na twój blask cofnięty:
Wyjdź z zimy sztywny mimo wszystko,
król sfery, słońce: woła cię mój głos!
Ze szczęśliwych pól mojej szopki
otrzymali z twoich promieni skarb,
fortuna zabiera mnie na zawsze:
pod innym niebem, w innej krainie płaczę,
gdzie mgła przytłacza mnie natarczywie ...
Wyjdź, przerywając, słońce, błagam cię!
Chęć zemsty
Potężnego huraganu duchów,
niegrzeczny jak smutek, który mną wstrząsa!
Chodź ze swoją wściekłością!
Przyjdź z oddechem, aby rozpalić mój umysł!
Niech piorun zabrzmi i wybuchnie,
podczas gdy -co jest jak suchy liść lub uschnięty kwiat-
Twój silny cios w dąb wytrąca się.
złamane i roztrzaskane do ryczącego potoku!
Duszy, która cię wzywa i towarzyszy,
zazdroszcząc twojej niszczycielskiej sile,
rzuca razem dziwne zamieszanie.
Przyjdź ... do bólu, który ją pochłania szaleństwo
spraw, aby Twój potężny gniew się wydarzył,
i suchy krzyk, który tchórzliwie płacze!
Tortura miłości
Szczęśliwy, kto obok ciebie wzdycha za ciebie,
który słyszy echo Twojego donośnego głosu,
kogo uwielbia komplement Twojego śmiechu
a delikatny zapach twojego oddechu wdycha!
Ventura tak bardzo, jak zazdrosny on podziwia
cherubin, który mieszka w Empireum,
kłopoty duszy, serce pożera,
a niezdarny akcent, wyrażając go, wygasa.
Na moich oczach świat znika
i przez moje żyły świecą kolistym
Czuję ogień głębokiej miłości.
Drżenie, na próżno chcę ci się oprzeć.
Zalewam policzek płonącymi łzami.
Delirium, radość, błogosławię cię i umrę!
Mój błąd
Na próżno troszcząc się o twoją przyjaźń
zgadnij zło, które mnie dręczy;
Na próżno, koleżanka, poruszyła się, próbuje
ujawnij mój głos Twojej czułości.
Pragnienie, szaleństwo można wytłumaczyć
którym miłość karmi swe ognie ...
Niech ból, najbardziej gwałtowna złość,
wydycha przez usta jego gorycz ...
Więcej niż mówienie o moim głębokim dyskomforcie,
nie znajduje mojego głosu, mojej myśli, medium,
i kiedy badam jego pochodzenie, jestem zdezorientowany:
ale jest to straszne zło, na które nie ma lekarstwa,
która sprawia, że życie jest nienawistne, a świat nienawistny,
to wysusza serce ... W każdym razie to nuda!