Gabriela Mistral, najbardziej rozpoznawalny chilijski poeta i Nagroda Nobla w dziedzinie literatury en 1945, zmarł dzień taki jak dzisiaj 1957 W Nowym Jorku. Zaangażowana nie tylko w swoją pracę, ale także w pracę społeczną jako rozpowszechnianie kultury i dla jego walka o sprawiedliwość społeczną i prawa człowieka. W jego pamięci pamiętam dwa jego wiersze, Buziaki y Silna kobieta.
Gabriela Mistral
Su prawdziwe imię było Lucila od Maryi Nieustającej Pomocy Godoy Alcayaga, ale była znana pod pseudonimem, który zainspirował twórczość Gabriel D'Annunzio i Fréderic Mistral.
Fue nauczyciel wiejski i współpracuje przy publikacjach literackich i ich pierwsze pisma pojawiły się na początku XX wieku w lokalnych publikacjach. Pisał także dla magazynu Elegancja, który reżyserował Ruben Dario. Wtedy też Narodowa Nagroda Poezji Chile.
Mistral podróżował po wielu krajach, takich jak Meksyk, Stany Zjednoczone, Szwajcaria, Włochy czy Hiszpania, gdzie była konsulem Chile w Madrycie na początku lat 30. W tym okresie jako ambasador zabierze ją m.in. do Portugalii, Francji czy Brazylii. Jego praca jest tłumaczona na ponad 20 języków. Niektóre tytuły są Spustoszenie, Czytanie dla kobiet, Czułość, Sonety śmierci i inne wiersze elegijne, Tala o Stacja.
2 wierszy
Silna kobieta
Pamiętam twoją twarz, która została naprawiona za moich dni,
kobieta w niebieskiej spódnicy i prażonym czole,
że w dzieciństwie i na mojej krainie ambrozji
Widziałem, jak czarna bruzda otwiera się w ognistym kwietniu.
Wychował się w tawernie, głęboko, nieczysty kielich
ten, który przywiązał syna do piersi lilii,
i pod tym wspomnieniem, że to było dla ciebie oparzeniem,
ziarno wypadło z twojej ręki, pogodne.
Żniwa Widziałem pszenicę twojego syna w styczniu,
i bez zrozumienia wpatrywałem się w Ciebie,
powiększony do pary, zdziwienia i płaczu.
A błoto na twoich stopach nadal będzie całować
bo wśród stu przyziemnych nie znalazłem twojej twarzy
I wciąż podążam za tobą w bruzdach cienia z moją pieśnią!
***
Buziaki
Są pocałunki, które wymawiają samodzielnie
potępiający wyrok miłości,
są pocałunki, które są podawane z spojrzeniem
są pocałunki, które są dawane z pamięcią.
Są ciche pocałunki, szlachetne pocałunki
są tajemnicze pocałunki, szczere
są pocałunki, które dają sobie tylko dusze
nie wolno całować się, prawda.
Są pocałunki, które palą i ranią,
są pocałunki, które odbierają zmysły,
pozostały tajemnicze pocałunki
tysiąc wędrujących i utraconych snów.
Są kłopotliwe pocałunki, które obejmują
klucz, którego nikt nie odszyfrował,
są pocałunki, które wywołują tragedię
ile róż w broszkach zostało pozbawionych liści.
Są pachnące pocałunki, ciepłe pocałunki
pulsuje w intymnych tęsknotach,
są pocałunki, które pozostawiają ślady na ustach
jak pole słońca między dwoma lodami.
Są pocałunki, które wyglądają jak lilie
za wzniosłe, naiwne i czyste,
są zdradzieckie i tchórzliwe pocałunki,
są przeklęte i krzywdzące pocałunki.
Judasz całuje Jezusa i pozostawia odcisk
w obliczu Boga zbrodnia,
podczas gdy Magdalena z pocałunkami
pobożnie wzmocnij jego agonię.
Od tego czasu w pocałunkach bije
miłość, zdrada i ból,
na ślubach ludzkich wyglądają podobnie
na wiatr igrający z kwiatami.
Są pocałunki, które wywołują bredzenie
ognistej i szalonej kochającej pasji,
dobrze je znasz, to moje pocałunki
wymyślony przeze mnie dla twoich ust.
Lama całuje to wydrukowanym śladem
niosą bruzdy zakazanej miłości,
burzowe buziaki, dzikie pocałunki
że smakowały tylko nasze usta.
Pamiętasz pierwszy ...? Nieokreślony;
zakrył twoją twarz sinymi rumieńcami
iw spazmach strasznych wzruszeń,
twoje oczy wypełniły się łzami.
Pamiętasz to popołudnie w szalonym nadmiarze
Widziałem jak zazdrosny wyobrażasz sobie żale,
Zawiesiłem cię w moich ramionach ... pocałunek zawibrował,
a co widziałeś po ...? Krew na moich ustach.
Nauczyłem cię całować: zimne pocałunki
mają niewzruszone serce ze skały,
Nauczyłem cię całować moimi pocałunkami
wymyślony przeze mnie dla twoich ust.