Zdjęcie z Niezależny.
Alfonsina Storni była poetką Argentyna urodzony w Szwajcarii, który odszedł tragicznie w taki dzień jak dzisiaj z 1938 roku. Jest uważany za jeden z ikony literatury postmodernistycznej w twoim kraju. Jego dzieło zawiera walkę, odwaga, miłość i usprawiedliwienie kobiet. To są 3 jego wierszy Postanawiam o tym pamiętać lub przedstawić tym, którzy go nie znali.
Alfonsina Storni
Urodzony w Szwajcariabardzo szybko przeniósł się z rodziną do Argentyny. Jego dzieciństwo było naznaczone trudności ekonomiczne i jak tylko mógł, zabrał się do pracy jako kelnerka, krawcowa i pracownica. To było także nauczyciel wiejskie i Nauczyciel dramatu współpracował z różnymi młodzieżowymi grupami teatralnymi.
W 1911 przeniósł się do Buenos Aires, a rok później miał syna Alejandro, którego ojciec był nieznany. Swoją karierę literacką rozpoczął w 1916 roku od Niepokój krzewu róży, i kontynuował Słodki ból, Nieuchronnie y Ospałość, co zaowocowało zdobyciem I Miejskiej Nagrody Poetyckiej i II Krajowej Nagrody Literackiej.
Później jego praca Ochra zdystansował się od modernizmu ze względu na bardziej realistyczną treść. Następnie opublikowano Wiersze miłosne, kilka gra jako Miłość do świata y Dwie pirotechniczne farsy. I kontynuował poezję Świat siedmiu studni o Antologia poetycka.
Nękany rakiem i dotknięty głęboką samotnością, popełnił samobójstwo w Mar del Plata w 1938.
3 wierszy
Adiós
Rzeczy, które umierają, nigdy nie wracają do życia
rzeczy, które umierają, nigdy nie wrócą.
Szklanki są rozbite, a szkło, które pozostaje
To pył na zawsze i zawsze będzie!
Kiedy pąki spadają z gałęzi
dwa razy z rzędu nie zakwitną ...
Kwiaty odcięte bezbożnym wiatrem
skończą się na zawsze, na wieki wieków!
Dni, które były, dni stracone,
bezczynne dni już nie powrócą!
Jakie to smutne godziny, które zostały ostrzelane
pod skrzydłem samotności!
Jak smutne cienie, straszne cienie,
cienie stworzone przez nasze zło!
Och, rzeczy odeszły, rzeczy zwiędły,
niebiańskie rzeczy, które odchodzą w ten sposób!
Serce ... cisza! ... okryj się wrzodami! ...
-z zakażonych wrzodów- okryj się złem! ...
Niech wszyscy, którzy przybędą, umrą, gdy cię dotkną,
Przeklęte serce, że niespokojna jest moja gorliwość!
Żegnajcie na zawsze, kochani wszyscy!
Żegnaj, moja pełna dobroci radość!
Och, martwe rzeczy, zwiędłe rzeczy,
niebiańskie rzeczy, które już nie powrócą! ...
***
Twoja słodycz
Idę powoli ścieżką akacji,
Jego płatki śniegu perfumują moje dłonie,
moje włosy są niespokojne pod lekkim zefirem
a dusza jest jak piana arystokracji.
Dobry geniuszu: tego dnia ze mną gratulujesz sobie,
tylko westchnienie sprawia, że jestem wieczny i krótki ...
Czy będę latać, gdy dusza się porusza?
Na moich stopach trzy Gracje biorą skrzydła i tańczą.
Czy to ostatniej nocy twoje ręce, w moich rękach ognia,
dali tak wiele słodyczy mojej krwi, że później,
wypełnij moje usta pachnącymi miodami.
Tak świeży, że w czysty letni poranek
Bardzo boję się biec z powrotem na farmę
złote motyle na ustach.
***
Boleść
Chciałbym to boskie październikowe popołudnie
spacer wzdłuż odległego brzegu morza;
niż złoty piasek i zielone wody,
a czyste niebiosa zobaczą, jak przechodzę.
Chciałbym być wysoki, dumny, doskonały
jak rzymianin, żeby się zgodzić
z wielkimi falami i martwymi skałami
i szerokie plaże otaczające morze.
Powolnym krokiem i zimnymi oczami
i usta nieme, dające się ponieść;
patrz, jak rozbijają się niebieskie fale
przed pryszczami i nie mrugać;
zobacz, jak jedzą ptaki drapieżne
małe ryby i nie budź się;
pomyśleć, że delikatne łodzie mogą
zanurzać się w wodzie i nie wzdychać;
widzę go podchodzącego z gardłem w powietrzu,
najpiękniejszy mężczyzna, który nie chce kochać ...
Tracąc wzrok, z roztargnieniem
zgub to i nigdy więcej go nie znajdziesz:
i stojąca postać, między niebem a plażą,
poczuj odwieczne zapomnienie o morzu.
W okresie dorastania, jadąc autobusem do gimnazjum, codziennie mijałem dokładnie ten punkt na wybrzeżu, z którego Alfonsina szukała swojej śmierci. Memento umarł. Niezatarty ślad kruchości istnienia.