Alfonso Mateo-Sagasta. Wywiad z autorem powieści historycznych

Alfonso Mateo-Sagasta Pochodzi z Madrytu w latach 60. Ukończył studia Geografia i historia z Uniwersytetu Autonomicznego w Madrycie i pracował jako archeolog, Księgarz, redaktor i stolarz. I w wolnym czasie Escribe. Opublikował kilka powieści i wiele napisał artykuły, opowiadania i eseje o historii i przyrodzie. Ponadto interweniuje warsztaty czyta i pisze i daje conferencias o historii i literaturze. Do jego najbardziej znanych tytułów należą m.in złodzieje atramentu a jego najnowsza powieść to Twój najgorszy wróg. W tym wywiad Opowiada nam o swojej karierze i bardzo mu dziękuję za poświęcony czas i życzliwość.

Alfonso Mateo-Sagasta — wywiad

• ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja najnowsza powieść nosi tytuł Twój najgorszy wróg. Co nam w tym powiesz?

ALFONSO MATEO-SAGASTA: Su najgorszy wróg to przeróbka krótkiej powieści, którą napisałam na zamówienie w 2010 roku dla nauczania języka hiszpańskiego i która nosiła tytuł Poeta w niewoli. Ta historia bardzo mi się spodobała i kiedy odzyskałem prawa, postanowiłem nadać jej inny obrót, wprowadzając bardziej precyzyjne słownictwo, więcej rozdziałów dopełniających historię i pewną dozę ironii. Takie zmiany oraz fakt, że krążyła ona jedynie po rynku nauczania języków, skłoniły mnie do zmiany tytułu, jakby to było nowe dzieło, przynajmniej tak to widzę. Chociaż to, co naprawdę nadaje książce status, to wspaniałe ilustracje autorstwa Marii Espejo, rysunki sylwetki lub cienia, które wspaniale oddają ducha i atmosferę czasu.

Tematem jest Cervantyni można go zdefiniować jako prequel mojej powieści złodzieje atramentu, pierwszy z serii Isidoro Montemayora (inne są Gabinet cudów y Królestwo ludzi bez miłości). Jest o przybycie do Madrytu w 1605 roku Jerónimo de Pasamonte, starego żołnierza który jedzie do miasta w poszukiwaniu wydawcy swoich wspomnień i który w martwej naturze słucha rozdziału Donkiszot, nowej książce o modzie, w której mówi się o nim w obraźliwy sposób. Stamtąd ich przygody i nieszczęścia Służą jako przewodnik po zanurzeniu się w Madryt Austriaków, jego wielkości i niedoli, oraz w zawsze zaskakującym świecie Literatura Złotego Wieku i jego tajemnice.     

• AL: Czy pamiętasz któreś ze swoich pierwszych czytań? A pierwsza historia, którą napisałeś?

AMS: Kiedy byłem dzieckiem, bardzo lubiłem książki tego autora Salgari. Moją ulubioną postacią była Yaneza de Gomery, portugalski towarzysz i przyjaciel Sandokan, ale ze szczególnym wzruszeniem wspominam pierwszą lekturę trylogii PC Wren: Beau Geste, Beau Sabreur i Beau ideał. Co ciekawe, myślę, że to właśnie te powieści wzbudziły moje zainteresowanie świat arabski, stąd studiowałem historię średniowieczną, a akcja mojej pierwszej powieści miała miejsce w X wieku, u szczytu rozkwitu kalifatu na Półwyspie Iberyjskim. Twój tytuł to Zapach przypraw.

• AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jedną i ze wszystkich epok.

AMS: Nie mam głównego pisarza, a podziwiam tak wielu, że nie ma sensu ich wymieniać. Choć to prawda Cervantes To ta, którą przeczytałem najwięcej i nad którą najwięcej pracowałem.

• AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć? 

AMS: Antonio José Bolívar Proaño, bohater Stary człowiek, który czyta powieści miłosne, autorstwa Luisa Sepúlvedy.

• AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie? 

AMS: Nie, to prawda nie mieć hobby wykraczające poza komputer, papier i długopis. Czytam wszędzie i wolę pisać w swoim biurze, choć później też poprawiam gdziekolwiek. 

• AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić? 

AMS: Narzucam swego rodzaju godziny pracyrano i po południu, pomiędzy pisaniem i czytaniem. Czasami rano wszystko idzie lepiej, ale nie zawsze.

Panorama i aktualne wydarzenia

• AL: Zajmujesz się głównie powieściami historycznymi. Czy są inne gatunki, które lubisz? 

AMS: Lubię tak myśleć Staram się zajmować literaturą w ogóle, chociaż prawdą jest, że większość moich historii dzieje się w innych czasach. Posiadanie egzotycznego środowiska, a kiedy mówię egzotyczne, mam na myśli inne od tego, które zna czytelnik, jest dobrym narzędziem do kultywowania fikcji, ale duch powieści tkwi w bohaterach, a nie w ramach, w których rozwijają się wydarzenia. . W każdym przypadku, Lubię się różnić.

Faktycznie, opublikowałem powieść pt fantastyka naukowa (Twarze tygrysa), test z natury (Walka z rekinami z Karlosem Simónem) i a  historia dziecinny (mangata) z ilustracjami Emilii Fernández de Navarrete, oprócz oczywiście a fabuła na ontologii historii, jak Opozycjaoraz esej narracyjny, Naród. W tym ostatnim opisuję scenicznie upadek monarchii katolickiej od 1808 roku i narodziny Hiszpanii w 1837 roku. Dla mnie historia pisana wielką literą to szczególny gatunek literacki.  

• AL: Co teraz czytasz? I piszesz?

AMS: Byłem recenzując amerykańskie wydanie Naród, pod redakcją Fondo de Cultural Económica, które zaprezentowałem w październiku w Meksyku (hiszpańskie pochodzi z Królestwa Kordelii). Jeśli chodzi o czytanie, właśnie przeczytałem bardzo interesującą książkę autorstwa Anselmo Suareza i Romero zatytułowany Francisco, pomysłowość czy uroki wsi, szokująca powieść o niewolnictwie na Kubie napisana w 1839 roku, o której nie słyszałem, pisząc zły liść.  

• AL: Jak myślisz, jak ogólnie wygląda scena wydawnicza?

AMS: No cóż, sądząc po tym, co się ukazuje, szkoda, że ​​na tak wiele książek nie ma czytelników. Zła jest i zawsze była polityka promocji czytelnictwa iw ogóle kultury i edukacji. Niestety w Hiszpanii czyta się bardzo mało.

• AL: Jak radzisz sobie z obecnym momentem, w którym żyjemy?

AMS: Jeśli masz na myśli politykę, zdecydowanie zainteresowanie i ciekawość; społecznie, z nadzieja; osobiście, z tranquilidad i literackie, z złudzenie. W każdym razie, zobaczymy.