Styczeń. Wybór 5 wierszy na zimowy miesiąc

Styczeń. Nowy rok, nowe początki i cele, złudzenia i nadzieje, tym razem bardziej niż kiedykolwiek. Styczeń, miesiąc zimowy par excellence. Będziemy też musieli to zacząć trochę poezji. To jest mój wybór sonetów i wierszy wybrani autorzy w każdym wieku, od quevedo a Topór w górę neruda o Słońce.

pierwszego stycznia - Octavio Paz

Drzwi roku otwierają się,
jak te z języka,
Ku nieznanemu.
Ostatniej nocy powiedziałeś mi:
Mañana
trzeba będzie prześledzić niektóre znaki,
narysuj krajobraz, splot fabułę
na podwójnej stronie
gazety i dnia.
Jutro będziemy musieli wymyślić,
jeszcze raz,
rzeczywistość tego świata.

Otworzyłem oczy późno.
Przez sekundę
Czułem to, co Aztekowie,
myślistwo
ze skały cypla,
przez pęknięcia horyzontów,
niepewny powrót czasu.

Nie, wrócił rok.
Wypełnił cały pokój
i moje oczy prawie go dotknęły.
Czas, bez naszej pomocy,
Położyłem,
w kolejności identycznej jak wczoraj,
domy przy pustej ulicy,
śnieg na domach,
cisza na śniegu.

Byłeś po mojej stronie
i widziałem cię, jak śnieg,
śpi między objawieniami.
Czas bez naszej pomocy
wymyślać domy, ulice, drzewa,
śpiące kobiety.

Kiedy otwierasz oczy
znowu pójdziemy na spacer
między godzinami a jego wynalazkami
i troszcząc się o pozory
Będziemy świadczyć o czasie i jego koniugacjach.
Otworzymy drzwi tego dnia,
Wkroczymy w nieznane

Hospicjum - Antonio Machado

To hospicjum, stare prowincjonalne hospicjum,
zrujnowana rezydencja z poczerniałych płytek
gdzie latem gniazdują jerzyki
a wrony skrzeczą w zimowe noce.
Z frontonem na północ, między dwiema wieżami
starożytnej fortecy, obskurny budynek
popękanych ścian i brudnych ścian
jest to róg wiecznego cienia. Stare hospicjum!
Podczas gdy styczniowe słońce wysyła słabe światło,
jego smutne, zawoalowane światło nad jałowymi polami,
W małym oknie pojawiają się w świetle dziennym,
jakieś blade, oszołomione i chore twarze,
kontemplować błękitne góry Sierra;
Albo z białego nieba, jak z dołu,
spadać biały śnieg na zimną ziemię,
na zimnej ziemi cichy śnieg ...

Styczniowe motyle - Luis Gonzaga Urbina

Pewnego dnia szara i nudna zima. Mieć,
ogród jest leniwy, kwiaty są senne,
zmęczył wody, które ledwo wytrzymują
pionowo dysze dysz.

Nie ma ćwierkających ptaków; brak głosów;
aw niedokrwistości światła i zieleni,
dwa motyle, które przychodzą i odchodzą
kolorowe, aromatyczne skrzydełka drżą.

Szukasz miodu, łudzisz się! miód już nie istnieje,
i tropi mnie trop, bardzo stary i bardzo smutny:
dwie iluzje całego mojego życia.

(Kochać! Być kochanym!) To dwa motyle
w uschniętym ogrodzie bez róż….
To dwoje maruderów od wiosny.

Sonnet XLI - Pablo Neruda

Nieszczęścia stycznia, kiedy obojętny
południe przedstawia swoje równanie na niebie,
twarde złoto jak wino z pełnego kielicha
wypełnij ziemię do jej niebieskich granic.
Nieszczęścia tego czasu podobne do winogron
maluchy, które zgrupowały gorzkozielone,
zdezorientowane, ukryte łzy dni
Dopóki pogoda nie opublikowała swoich gromad.
Tak, zarazki, bóle, wszystko, co pulsuje
przerażony, w trzaskającym świetle stycznia,
dojrzeje, spłonie jak spalone owoce.
Boleści zostaną podzielone: ​​dusza
da podmuch wiatru i mieszkanie
będzie czysty ze świeżym chlebem na stole.

Trzy ostatnie muzy kastylijskie - Francisco de Quevedo

Patrzę na tę górę, która starzeje się w styczniu,
i czy mogę patrzeć, jak wygasają ze śniegiem
jego szczyt, zimny, ciemny i krótki,
Słońce patrzy na nią, która namalowała ją pierwszy.
Widzę to w wielu miejscach, pochlebne,
albo rozdaje swój lód, albo go pije;
który wdzięczny swej litości rusza się
wolny i rozmowny muzyk kryształowy.
Ale w Alpach Twojej gniewnej piersi
Nie widzę, żebyś patrzył na mnie
Daj, będąc ogniem, lód, który kochasz.
Mój własny płomień mnoży się na zimno,
i we własnych prochach palę zamarznięty,
zazdroszcząc szczęścia tych rzek.