Fotografia: strona internetowa Rodrigo Costoyi.
Rodrigo Costoya, nauczyciel i pisarz, mówi, że „pisanie jest badaniem wszechświatów, o których nawet nie wiedzieliśmy, że w nas żyją”. Zadebiutował w nim z Porto Santo. Zagadka Kolumba. A jego najnowsza powieść to… Kustosz ksiąg, kto wygrał IX Miasto Úbeda Konkurs na Powieść Historyczną w 2020r. Bardzo dziękuję za poświęcony czas, życzliwość i poświęcenie wywiad gdzie opowiada nam o niej i wiele więcej.
Rodrigo Costoya — Wywiad
- ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja najnowsza powieść Strażnik ksiąg wygrał IX Konkurs na Powieść Historyczną Miasta Úbeda w 2020 roku. Skąd wziął się pomysł na Twoją historię i co ta nagroda dla Ciebie oznaczała?
RODRIGO COSTOYA: Pomysł, jak to często bywa z moimi powieściami, pojawił się w stara księga o historii Galicji. Wspomniano tam o wydarzeniach, o których opowiadam, i które zintegrowałem z innymi faktami historycznymi o znaczeniu światowym i oczywiście z fikcyjnymi wątkami, które podtrzymują całą naszą historię.
Nagroda dała mi dostęp do szerokiej publiczności, wielki cel dla nowego pisarza. Coś bardzo trudnego, a to jest tak frustrujące, że może zrujnować karierę, jeśli nie zostanie ona osiągnięta. Dlatego Úbeda na zawsze pozostanie w moim sercu.
- AL: Czy pamiętasz któreś ze swoich pierwszych czytań? A pierwsza historia, którą napisałeś?
RC: Oczywiście pamiętam, jak biło mi serce, czytając wspaniałe powieści przygodowe: Salgari, Verne, Londyn, Stevenson… a także powieści fantasy z aktualnej literatury: Ende, Tolkiena, Rothfussa[…] Widzę siebie jako dziecko niezdolne do odłożenia książki, do późnych godzin wieczornych (z konsekwencją nagany ze strony rodziców), płaczące, gdy zamykam jedną z tych powieści, bo to się skończyło. Myślę, że stąd pochodzą historie, które dziś piszę. Pamiętam też, że bardzo wcześnie zacząłem w innych wielkich dziełach literatury uniwersalnej: Dumas, Suskind, Rulfo[…] Powieść historyczną odkryłem jednak jako dorosły.
- AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jeden i ze wszystkich okresów.
RC: Zdarza mi się, jak Samwise Gamyi, kiedy wracam do Shire: albo spędzam trzy dni na odpowiadaniu na to pytanie, albo tego nie robię. Podsumowując do granic możliwości, pójdę do García Márquez w narracji (chociaż to, co robię, jest radykalnie inne); do Manuel Antonio teraz w poezji Bryson na próbie.
- AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć?
RC: Kocham wielościenne, sprzeczne znaki, te, które pokazują słabości, które wszyscy nosimy, te, które manifestują światło i ciemność, które wszyscy nosimy w sobie. Być może najlepszym wykładnikiem jest Scarlett O'Hara Margaret Mitchell, ale fascynuje mnie też wrzosowisko autorstwa Emily Brontë, achab z Melville lub Humbert na przykład Nabokova. I zawsze przedstawiane poprzez ich działania, jak wyrażają siebie, co robią, jak reagują i jak traktują innych.
- AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie?
RC: Właściwie nic. Potrzebne cisza, koncentracja i czas jakości, którą można poświęcić na pracę. Nie robię dziwnych rzeczy. I oczywiście bardzo mnie bawi ta koncepcja „inspiracji”, w którą ludzie wierzą. To nie istnieje. Ciężka praca tak.
- AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?
RC: Idealne miejsce dla mnie, sofa lub łóżko, z laptopem na kolanach i niewiele więcej. Najlepszy czas, poświęć cały poranek. Kiedy noszę, lubię zaczynać między piąta i szósta rano, a jeśli nic nie stoi na przeszkodzie, przyjeżdżam do południa. I zawsze przeplatany jakimś sportem, tak.
- AL: Czy są inne gatunki, które lubisz?
RC: powieści akcji, z przygód, zawsze bardzo je lubiłem. Niektóre, jak Mark Twain czy Fenimore Cooper (między innymi), nakładają się na coś, co można by uznać za powieść o historycznym kontekście. W rzeczywistości uważam, że mój podgatunek skłania się raczej w stronę tej hybrydy. Następnie, jak powiedziałem, są takie, w których składnik fantazja zyskuje mniej lub więcej rozgłosu (na przykład od Tolkiena po Verne'a), które również należą do moich ulubionych. W każdym przypadku, Jestem bardziej pracami wysokiej jakości niż jednego gatunku lub innego. Jeśli powieść, zbiór wierszy lub książka innego gatunku jest dobra, to mi się spodoba. Na pewno.
- AL: Co teraz czytasz? I piszesz?
RC: Najczęściej czytam: różne artykuły, badania lub publikacje które dotyczą interesujących mnie tematów historycznych. Te lektury są dla mnie codziennie i prawie zawsze znajduję je w Internecie.
Jako dzieło literackie czytam Imię Boga, autorstwa Jose Zoilo. Najwyższej jakości powieść historyczna oprawiona w podbój Półwyspu Iberyjskiego przez muzułmanów w 711 roku, napisana przez prawdziwego mistrza. Oprócz Ludwik chodak, dwaj giganci aktualnej powieści historycznej w języku hiszpańskim.
Jestem piszę moją czwartą powieść, wyśrodkowany na porywająca (i prawdziwa) historia co się stało w Santiago de Compostela między 1588 a 1589 r. (równocześnie z kompaniami znanymi odpowiednio jako Invincible Army i English Counter-Army). Jestem bardzo podekscytowany, bo to, co wydarzyło się tutaj przez te dwa lata, jest absolutnie niesamowite.
- AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza i co zadecydowało, że spróbujesz publikować?
RC: obraz jest skomplikowanekażdy to powie. Ale muszę też powiedzieć, że zacząłem pisać pięć lat temu, a teraz mam dwie powieści wydane w dużych wydawnictwach (każda w wersji po hiszpańsku i galicyjsku) i że moja trzecia powieść ukaże się w maju w wydaniu Planeta Grupy. A czwarta jest już w drodze i wszystko wskazuje na to, że będę mógł publikować także u dużego wydawcy. Mam na myśli, w oparciu o moje osobiste doświadczenia, praca jest nagradzana.
To, co skłoniło mnie do opublikowania, to potrzeba, aby te historie, które uważam za tak ekscytujące, dotarły do jak największej liczby osób. Tak bardzo je lubię, podniecają mnie do tego stopnia, że czuję impuls, by rozłożyć je na cztery wiatry. Myślę, że to nas wszystkich porusza, prawda?
- AL: Czy ten moment kryzysu, którego doświadczamy, jest dla Ciebie trudny, czy będziesz w stanie zachować coś pozytywnego dla przyszłych historii?
RC: Chwila, w której żyjemy, to dziwne, ale Z wyjątkiem tych ludzi, którzy ponieśli niepowetowaną stratę, nie powinniśmy też przesadzać. Widzieliśmy, jak ograniczona jest nasza wolność, ale nie byliśmy też przywiązani do nóg łóżka. Poród sprzed dwóch lat... no, to było półtora miesiąca, kiedy żyliśmy inaczej. Maska, godzina policyjna... Powiedziałem, że to środki tymczasowe, coś punktualnego w naszym życiu, z czego powinniśmy się nauczyć wielu pozytywnych rzeczy. Na przykład docenić wolność życia na Zachodzie. Aby zrozumieć ludzi uciekających przed wojną, przed uciskiem, przed reżimami, w których nie można żyć, też.
Więc postanawiam pozostać przy pozytywach. A to oczywiście dużo.