Pedro Simón: co powinieneś wiedzieć o tym autorze i napisanych książkach

Czy czytałeś którąś z książek Pedro Simóna? Czy znasz tego autora? Jeśli nie czytałeś żadnej z jego książek lub wręcz przeciwnie, znasz go i czytałeś jego książki, porozmawiamy o nim.

Poznacie wszystkie dane, które zebraliśmy od tego dziennikarza i pisarza, nie tylko z jego życia literackiego, ale także zawodowego i nieco osobistego. I oczywiście książki, które napisałaś. Dowiedz się o nim więcej.

Kim jest Pedro Simon?

Pierwszą rzeczą, o której powinniście wiedzieć, jest to, że Pedro Simón jest dziennikarzem i pisarzem (jak już wam powiedzieliśmy). Urodził się w Madrycie w 1971 roku, gdzie obecnie mieszka. Obecnie pracuje w El Mundo, gdzie można znaleźć kilka artykułów jego autorstwa (Zwykle publikuje od jednego do dwóch artykułów tygodniowo). W rzeczywistości za tę pracę udało mu się wygrać Ortega i Gasset 2015 (za cykl reportaży publikowanych przez niego w gazecie „La España del despilfarro”) oraz Nagrodę dla Najlepszego Dziennikarza Roku przyznaną przez APM w 2016 roku.

Ponadto, był finalistą Gabo Foundation Awards w 2020 roku a rok później zdobył Nagrodę Króla Hiszpanii w dziedzinie dziennikarstwa.

Na poziomie literackim mamy pierwszą opublikowaną przez niego książkę, Życie, slalom, w 2006 roku przez wydawnictwo La Esfera de los Libros. W rzeczywistości powtórzył to z tym artykułem redakcyjnym jeszcze dwa razy, przy Memories of Alzheimer's i Danger of Collapse. Pierwsza to esej, druga to powieść.

Jakie książki napisał Pedro Simon?

Jeśli Pedro Simón wpadnie ci teraz w oko, Może opowiemy ci o książkach, które napisał? Oprócz tych, o których wspomnieliśmy, ma jeszcze kilka. Do 2022 roku opublikował w sumie sześć książek, które skomentujemy poniżej:

Życie, slalom

Była to pierwsza książka, którą napisał Pedro Simón, choć nadal jest to coś w rodzaju biografii Paco Fernándeza Ochoa. Zostawiamy wam streszczenie:

„Życie, slalom odzwierciedla stan fizyczny i psychiczny Paco Fernándeza Ochoa i jego myśli jesienią 2006 roku. Kilka tygodni nagranych taśm, pośród stosu kartonów Marlboro, niewypowiedziane zwierzenia, niezapomniane śmiechy, chwile śmiechu i szare dni, w których gęsty ból pacjenta można było niemal kroić nożem.

«Każdy świt nie jest krótszy o jeden dzień; każdy wschód słońca to kolejny dzień” – mawiał Paco. „Jeszcze jeden dzień, aby być z bliskimi, rozmawiać, cieszyć się tym, co się da. Jesteśmy chorzy i uzdrowienie nie zależy od jednego. Dlaczego nie pomyśleć, że się uda? A jeśli nie, to będziemy musieli umrzeć. Ale nie tracąc życia.

Zaświtało 6 listopada, Paco zmarł i nie mógł czytać stron swojej książki. Nie umarł aż do tego dnia; inni chorzy na raka, zatruci smutkiem, robią to za życia. „Ten, kto się boi, ten, który widzi wszystko w czerni, ten, kto popada w depresję, ten już umiera” – powtarzał. Do nich kierowana jest ta praca, która zawiera w sobie uśmiech Pakoterapii.

Książkę można postrzegać jako hołd dla jednego z najbardziej znanych w Hiszpanii ludzi, który osiągnął najwięcej dla swojego kraju.

Wspomnienia Alzheimera

Druga książka, jedna z tych, które przyniosły mu największy rozgłos, była właściwie esejem, który napisał, aby podnieść świadomość na temat choroby Alzheimera, nie na poziomie zdrowotnym, ale na temat uczuć i tego, co może powodować zapomnienie o życiu. przeżyli i wszystkie wspomnienia, które są częścią tych ludzi.

Jego streszczenie jest dość szokujące, dlatego zostawiamy to poniżej.

„Alzheimer to okład z lodu, którego Pasqual Maragall nie wiedział, gdzie trzymać. Jajko sadzone, które rozśmieszyło Mary Carrillo. The International, które nie brzmiało znajomo dla Jordiego Solé Tury. Pielęgniarka, którą Eduardo Chillida pomylił z Dulcyneą. „Kim jest Mariam” Adolfo Suáreza. Stambuł Tomása Zori. Piła łańcuchowa Leo Hernandeza. Dookoła świata autorstwa Navalmoral de Béjar od ciotki Carlosa Boyero. Spalony piłkarza Antonio Puchadesa. Milczenie Enrique Fuentes Quintana. Paryż Eleny Borbón Barucci. Niebieski dres Carmen Conde. Śpiewanie w deszczu trzy razy dziennie – Antonio Mercero.

Wspomnień o chorobie Alzheimera nie da się zjeść, ale jej wersety są warte jak farmakopea przeciwko chorobie bez lekarstwa, choroba, która ma 800.000 XNUMX Hiszpanów kołyszących się w płynie owodniowym zapomnienia i niezliczonych krewnych trzymających album ze zdjęciami ».

Całkowicie złowieszczy

W tym przypadku Książka oparta jest na doświadczeniach ofiar kryzysu gospodarczego. Jest to antologia, którą Pedro Simón opublikował w El Mundo i którą skompilował w tej książce. Jeden z tych reportaży, „La España del despilfarro”, przyniósł mu nagrodę Ortega y Gasset, przyznawaną przez El País najlepszym pracom dziennikarskim napisanym w języku hiszpańskim.

„W latach 2012-2015 Pedro Simón podróżował po Hiszpanii, aby udokumentować skutki kryzysu gospodarczego w terenie i zebrać zeznania ofiar. Opublikował w gazecie „El Mundo” siedem serii zawartych w tym tomie”.

zagrożenie osuwiskiem

Niebezpieczeństwo upadku jest jedna z pierwszych powieści, właściwie mówiąc, Pedra Simóna. Znajdziemy w nim wciągającą historię, która przyklei cię do stron tej powieści. Oczywiście jest wiele postaci, więc czytanie musi być nieco powolne, aby móc dogłębnie poznać postacie, przynajmniej na początku.

„Kiepska oferta pracy, doprowadzająca do szału poczekalnia, dyrektor HR oddany sadyzmowi i entomologii oraz dziewięć osób desperacko szukających pracy z uporem robaka.

To jest punkt wyjścia Danger of Collapse, wielościanowa powieść, w której autorka śledzi wytrawny rys kryzysu, epos (jeśli to możliwe) splątanych i złamanych żyć, jak gałęzie drzewa spróchniałe przez korniki, które należy wyciąć.

Matka, która sprzedaje swój zegarek, a także swój najbardziej intymny czas. Studentka, która nie może znaleźć pracy lub powodów, by szukać dalej. Bezsenność, która popełniła zdradę. Sprzątaczka, która wstydzi się swojego zapachu. Biznesmen, który kiedyś był przerażający, a teraz jest obrzydliwy. Szalunek, który chowa ręce... W tej poczekalni wszyscy płyną na tym samym wózku. Wszyscy robią to bez kompasu. I wszyscy zmierzają w dół tego samego klifu”.

Kroniki barbarzyńców

«Pedro Simón gromadzi w tej książce relacje, w których przewodnim wątkiem jest współczucie, otwarta rana, ludzkie dziennikarstwo.

73-letni ćpun, mężczyzna, który umarł na żywo, wdowa, która poznała mordercę swojego męża i inne historie z Hiszpanii, gdzie się je albo jest zjedzone.

Ponieważ Są cierpienia, których nie da się opisać słowami. I że potrzebują całej książki ».

Po raz kolejny jest to antologia reportaży, które łączy wspólny łącznik, który dał początek publikacji nowej książki.

niewdzięczni

„Ekscytująca rodzinna i sentymentalna kronika. Portret kraju, który patrzył w przyszłość i zapomniał podziękować pokoleniu, które to umożliwiło.

«Modlili się do nas, aby moje łóżko miało cztery małe rogi i aby cztery małe aniołki strzegły go dla nas, ale moje łóżko miało co najmniej pięć. A jedną z nich była wiejska dama, która piekła, kiedy cię całowała.

1975. Nowa nauczycielka przybywa z dziećmi do miasta w Hiszpanii, które zaczyna pustoszeć.. Najmniejszy jest Dawid. Życie dziecka polega na chodzeniu na klepisko, obdzieraniu kolan, wychylaniu się ze studni bez krawężnika i podróżowaniu z zamkniętymi oczami po sklepie spożywczym. Dopóki opiekun nie wróci do domu, a ich życie zmieni się na zawsze. Od Emerity David dowie się wszystkiego o bliznach na ciele i ranach duszy. Dzięki chłopcu odzyska coś, o czym myślała, że ​​dawno ją utraciła.

Niewdzięczni to ekscytująca powieść o pokoleniu, które żyło w tej Hiszpanii, gdzie ludzie podróżowali bez pasów w Simca i nie wyrzucano jedzenia, bo nie było tak dawno głodujących. Hołd, łączący czułość i poczucie winy, dla tych, którzy towarzyszyli nam tutaj, nie prosząc o nic w zamian.

Nostalgiczna powieść, która, jeśli masz ponad 40-50 lat, z pewnością przypomni ci dzieciństwo, które przeżyłeś.

Niezrozumiany

Ta powieść jest ostatnią, jaką autorka wydała, bo w 2022 roku (więc niewykluczone, że wkrótce pojawi się nowa). Okładka bardzo podobna do poprzedniej, fabuła jest kontynuowana z wspomnianą nostalgią i dotyczy tematu, który nigdy nie wychodzi z mody: komunikacji między rodzicami a młodzieżą.

«Niezapomniana wyprawa do serca rodziny.

„Jesteśmy tym pokoleniem, które w dzieciństwie zostawiło ojcu najlepsze miejsce przy stole, a teraz zostawia je synowi. Tym właśnie jesteśmy” – mówi Javier, ojciec.

„Dojrzewanie może być piekłem. Dość z niebem innych. Wystarczy, że wyobrazisz sobie, że są szczęśliwsi i przystojniejsi od ciebie i bez węzła, który czujesz w środku” – mówi Inés, córka.

Javier i Celia to para z klasy średniej z młodym synem i dorastającą córką. On pracuje w wydawnictwie, ona w szpitalu; on naprawia fałszywe życie, a ona naprawia prawdziwe życie. Starają się prosperować, przeprowadzają do lepszej dzielnicy, codzienności. To może być historia wielu. Do czasu wyjazdu w Pireneje, który zmienia absolutnie wszystko.

To opowieść o podróży w otchłań, która mówi o wielu innych podróżach. Podróż od dzieciństwa do trudnej młodości. Ten, który przechodzi od dziecięcej wesołości do najbardziej grobowej ciszy. Ten z rodzicami, którzy idą w tyle ze swoją winą i spóźniają się. Ten z dziadków, który był wcześniej i którego nikt nie słucha. Co ktoś robi, aby uratować życie. To także opowieść o innej podróży, której wszyscy się boimy: tej, która mówi o naszej najmroczniejszej i najskrytszej przeszłości.

Los incomprendidos to powieść o rodzinnej samotności, brak komunikacji między rodzicami a dziećmi, o zgrozie mówienia, ale także i od pierwszej strony o nadziei”.

Teraz twoja kolej, Znałeś Pedra Simona? Jaką książkę jego autorstwa przeczytałeś?