Portret Dámaso Alonso. Hernán Cortés. Zachowane w RAE.
Zmarł Dámaso Alonso dzień taki jak dzisiaj w Madrycie, mieście, w którym też się urodził, 30 lat temu. Był poetą, nauczycielem, eseistą, językoznawcą i krytykiem literackim członek wyróżnienie Generowanie 27 y también dyrektor z Royal Spanish Academy. Mam Nagroda Cervantesa w 1978 r. Więc pamiętaj, to są 5 sonetów wybrany z jego pracy.
Damaso alonso
Mimo że dzieciństwo spędził w Asturii, ukończył studia Prawo a filozofia i listy w Madrycie. Dzielił studia w Miejsce zamieszkania studenta i był częścią tego wyjątkowego pokolenia artystów, pisarzy i poetów, jakim było pokolenie 27. Uczył w kilku uczelnie obcokrajowcy lubią Berlin, Cambridge, Oxford lub Stanford. Tutaj był profesorem na uniwersytetach Walencja, Barcelona i Madryt.
Su praca jest zróżnicowana i łączy tytuły twórczości literackiej z innymi historycznymi i krytycznymi. To było także Tłumacz James Joyce. Do RAE wstąpił w 1945 r. I zarządzał nim od 1968 do 1982 r. Wśród jego twórczości poetyckiej wyróżniają się: Czyste wiersze, Wiatr i werset, Dzieci gniewu, Człowiek i Bóg o Radości z widoku.
5 sonetów
Amor
Ostra wiosna! Moja czułość odchodzi
rozlał się najgłębszymi żyłami,
świeży hontanar i odsłonięta wściekłość,
że do wyczerpującego zdziwienia spieszy się.
Och, co za pośpiech, co za gotowanie, och co za pośpiech
znaleźć na zamkniętym wzgórzu,
czerwona rana zamarzniętej jaskini,
i jego najsłodsze lekarstwo w szaleństwie!
Ulotny potwór, strach mojego życia,
promień bez światła, o ty, moja wiosno,
moje dzikie robactwo, mój silny archanioł!
Na jaką ponurą głębię mnie zaprasza,
rozłożone i astralne, twoje włosy?
Miłość. miłość, początek śmierci!
***
Kochaj naukę
Nie wiem. Dopiero wiosną dociera do mnie
z twoich oczu ponura wiadomość
Boga; tylko na twoich ustach, pieszczota
żniwnego świata, niebiańskiej stodoły.
Czy jesteś krystalicznie czysty, czy zaspa śnieżna
niszczyciel? Nie, nie wiem ... tej rozkoszy,
Znam tylko jego kosmiczną chciwość,
gwiezdny rytm, z którym cię kocham.
Nie wiem, czy jesteś śmiercią, czy życiem,
jeśli dotknę w tobie różu, jeśli dotknę gwiazdy,
Jeśli wzywam Boga lub ciebie, kiedy cię wzywam.
Junco w wodzie lub głuchy zraniony kamień,
Wiem tylko, że popołudnie jest szerokie i piękne,
Wiem tylko, że jestem mężczyzną i że cię kocham.
***
Nieuchronne zniszczenie
Czy cię złamię, orzechowa różdżko,
Może cię złamię Och, delikatne życie
narodziła się ślepa pasja w zielonym wrzodzie,
ty, krucha istocie, którą ściskam ręką!
Ulotna iskra, tylko niewielka
chrupiąca słodko drgająca miazga,
i dowiesz się, o bezradna gałąź,
ile śmierci może w ciągu jednego lata.
Już nie; Zostawię cię ... Graj na wietrze,
dopóki nie przegrasz, do ostrej jesieni,
twój zielony szał, liść po liściu.
Daj mi też jesień, Panie, co czuję
Nie wiem, jak głęboko skrzypić, co za głupi strach.
Przestań, o Boże, twoja czerwona flara.
***
Kobiety
Och, biało. Kto włożył w nasze życie
szalonych bestii głębinowych
ta klarowność gwiazdowych świateł,
te śniegi, zarumienione, senne?
Och, słodkie upolowane bestie.
Och, gładki dotyk. Och, znaki zenitu.
Och, muzyce. Och, płomienie. Och, kryształy.
Och, wysokie żagle, wynurzyły się z morza.
Tak, nieśmiałe błyski, czyste orto,
który przywiódł cię do piersi tego twardziela,
do tego czarnego ryku nienawiści i zapomnienia?
Słodkie widma, chmury, próżne kwiaty ...
Och, delikatne cienie, niejasno ludzkie,
smutne kobiety, z powietrza lub jęku!
***
Modlitwa o piękno dziewczyny
Dałeś mu tę palącą symetrię
z warg, z żaru z waszej głębi,
iw dwóch ogromnych kanałach czerni,
przepaści nieskończoności, światło twojego dnia;
te grudki śniegu, które gotowały się
rozwiązując gładkość płótna,
i cuda dokładnej architektury,
dwie kolumny, które śpiewają Twoją harmonię.
O Panie, dałeś jej to wzgórze
że w słodkim ostrzu się rozlewa,
tajemniczy miód w złoconym dymie.
Na co czeka Twoja potężna ręka?
Śmiertelne piękno żąda wieczności.
Daj mu wieczność, której mu się zaparłaś!